De meest uitgevoerde operatie ter wereld? Een keizersnede natuurlijk. Bijna iedereen kent wel iemand die deze ingreep reeds heeft ondergaan.
Een keizersnede of sectio caesarae, zoals de wetenschappelijke benaming luidt, is een operatieve ingreep waardoor de vrouw niet op de natuurlijke manier bevalt maar het kind ter wereld gebracht wordt via de buikwand.
Er bestaan verschillende redenen om tot een keizersnede over te gaan. Een van de meest voorkomende redenen is een stuitligging of een andere ligging van de baby waardoor de bevalling bemoeilijkt wordt. Ook een disproportie van de grootte van het baringskanaal of het bekken en de grootte van een kind kan een keizersnede noodzakelijk maken. Verder is een keizersnede ook nodig als de moeder gezondheidsproblemen (diabetes, hartziekte, enz.) heeft. Ook in geval van foetale nood, als het kind dus in acuut ernstig gevaar is, is een keizersnede nodig. Dat kan bijvoorbeeld het geval zijn bij de loslating van de placenta of een uitgezakte navelstreng.
In de meeste gevallen gebeurt een keizersnede via de ‘bikinisnede’. Dat is een dwarse snede van 10 à 15 centimeter vlak boven het schaambeen. Deze methode geeft het minste risico op infecties en andere complicaties. Als deze dwarse snede wegens de ligging of de grootte van de foetus onmogelijk is, kiest men soms voor een verticale incisie. Daarna wordt de baby via een snede in de baarmoeder naar buiten gehaald.
Vandaag de dag is een keizersnede een relatief veilige ingreep. Toch blijft het een operatie waar de nodige risico’s aan verbonden zijn. Complicaties zijn onder meer endometritis (infectie van de binnenwand van de baarmoeder), zwaar bloedverlies, trombose, infectie van de wond, etc. Complicaties voor de baby zijn kleine letsels ten gevolge van de ingreep en ademhalingsproblemen in de dagen na de bevalling.
bevalling, keizersnede, zwangerschap Hepatitis C is een virale infectie van de lever die veroorzaakt wordt door het hepatitis C-virus (HCV). De aandoening kan ook veroorzaakt worden door verkeerd of overmatig gebruik van drugs of medicatie, alsook geboren afwijkingen.
Hepatitis is een virale leveraandoening die kan voorkomen in verschillende vormen (A, B, C, …). De oorzaken kunnen variëren van virussen tot aangeboren aandoeningen. Hepatitis C is een van de meest voorkomende vormen van hepatitis en is, in tegenstelling tot wat velen denken, een groter publiek probleem dan hepatitis B.
Deze chronische aandoening veroorzaakt op lange termijn levercirrose. Maar ook verschillende kankers worden in verband gebracht met hepatitis C.
Hepatitis C heeft verschillende genotypen, deze zijn genummerd. Voor de behandeling is het erg belangrijk dat het juiste type geweten is. In Europa en de VS komen vooral typen 1 en 3 voor. In Japan komen genotypen 1 en 2 het meest voor, terwijl in het Midden-Oosten type 3 het meest voorkomt.
De besmetting van hepatitis C gebeurt meestal door drugsgebruikers die naalden uitwisselen en zo de ziekte van iemand anders over krijgen. Ook mensen die zich laten tatoeëren met vuile naalden lopen groot risico de ziekte op te lopen. Hoewel de ziekte hoogstwaarschijnlijk seksueel overdraagbaar is, komt dit in de praktijk slechts zelden voor.
Maar liefst 80% van de dragers van het hepatitis C-virus hebben geen symptomen. De symptomen die ze dan krijgen lijken erg veel op een gewone griep. Deze patiënten krijgen op termijn wel chronische symptomen zoals levercirrose en kanker.
Men gaat na wanneer je precies besmet zou zijn geraakt. Dit kan bijvoorbeeld door een wonde of wanneer je bent geprikt met een naald. Daarna moet een bloedtest uitwijzen of je besmet bent.
De behandeling bestaat vooral uit het afwachten op symptomen, veroorzaakt door een zieke lever. Pas als dit voorkomt kan dit symptoom worden behandeld. Er is dus geen eenduidige behandelingsmethode die voor alle patiënten geldt.
Er is op dit moment geen vaccinatie tegen hepatitis C beschikbaar, in tegenstelling tot de bestaande inentingen tegen type A en B. Als preventie kan je best uitkijken wanneer je in contact komt met mensen die hepatitis C hebben. Vermijd contact met verwondingen en zorg dat deze voldoende afgedekt zijn. Er is nog geen zekerheid of de ziekte seksueel overdraagbaar is maar vermoed wordt van wel.
hepatitis, infectie, lever, leverontsteking, virus Gastritis is een ontsteking van het maagslijmvlies. Acute gastritis is zelfs een van de meest voorkomende maagaandoeningen. Gastritis is niet te verwarren met een maagzweer. Bij gastritis ga je je slechter voelen als je iets eet, wat bij een maagzweer niet het geval is. Een langdurige ontsteking van het maagslijmvlies is een chronische gastritis.
We mogen gastritis niet verwarren met een maagzweer. Chronische gastritis is een langdurige ontsteking van het maagslijmvlies.
• Misselijkheid
• Braken
• Opgeblazen gevoel
• Gespannen buik
Soms gaat de ziekte ook gepaard met:
• Buikkrampen
• Koorts en rillingen
• Hoofdpijn
• Spierkrampen
Gastritis wordt meestal veroorzaakt door infecties. Die kunnen zowel van bacteriële, parasitaire of fungale (schimmel) oorsprong zijn.
Een andere oorzaak van gastritis is de consumptie van irriterende stoffen (alcohol, zout, kruiden, tabak of frisdranken, te warme of te koude gerechten of dranken en bepaalde medicatie zoals ontstekingsremmers). Ook een allergische reactie van het maagslijmvlies kan aan de oorsprong liggen.
Als je een beetje oplet, kun je het risico op gastritis beperken:
• Vermijd prikkelende stoffen
• Stop met roken en rook zeker niet op een nuchtere maag
• Vermijd bepaalde medicatie
• Houd stress onder controle
• Eet geen grote hoeveelheden in een keer
• Eet of drink geen hete of heel koude maaltijden of dranken
• Voorkom een lege maagµ
Om gastritis te behandelen, moet eerst achterhaald worden wat de oorzaak ervan is. Mogelijke behandelingen zijn onder andere maagzuur-neutraliserende middelen en antibiotica.
buikpijn, gastritis, maag, maagpijn Uveïtis is een inwendige oogontsteking, een ontsteking van het uvea in het oog. De uvea bestaat uit de iris, het ciliair lichaam, het vaatvlies en de choroidea. De ontsteking heeft een vermindering van het gezichtsvermogen tot gevolg.
Patiënten met uveïtis zien vaak minder goed. Ze zien wazig, zien zwarte vlekjes of slierten in het beeld. Sommige patiënten kunnen het licht niet goed meer verdragen. De oogontsteking kan plots beginnen met een pijnlijk rood oog, maar het gezicht kan ook geleidelijk aan verslechteren. Het kan in één oog voorkomen, afwisselend in een van beide ogen of in beide ogen tegelijk. Er bestaan drie verschillende vormen uveïtis:
– uveïtis anterior: aan de voorkant
– uveïtis intermedia: in het midden
– uveïtis posterior: aan de achterkant
Soms is het moeilijk een onderscheid te maken. Er kan sprake zijn van een ontsteking in het hele oog (panuveïtis). Die drie soorten uveïtis ontwikkelen zich op een andere manier en moeten dus ook een verschillende behandeling krijgen. Alle vormen leiden tot een tijdelijke of blijvende vermindering van het gezichtsvermogen. Uveïtis kan op verschillende manieren verlopen. Het kan eenmalig optreden, maar het kan ook langdurig aanwezig zijn met afwisselend rustige perioden en perioden van oogontsteking.
Complicaties die zich kunnen voordoen bij uveïtis zijn staar, hoornvliesafwijkingen, netvliesschade en verhoogde oogboldruk.
Aan de hand van een oogheelkundig onderzoek kan de oogarts uveïtis vaststellen. De pupillen zullen met oogdruppels verwijd worden, waardoor je tijdelijk wat waziger gaat zien. Vaak is verder onderzoek nodig om de oorzaak vast te stellen. Verder onderzoek kan bestaan uit bloedonderzoek, röntgenfoto’s of onderzoek van het oogvocht.
In de meeste gevallen is uveïtis een geïsoleerde oogaandoening. Naast de ontsteking aan het oog zelf zijn er dan geen andere lichamelijke problemen. Maar uveïtis kan ook geassocieerd worden met andere lichamelijke aandoeningen, waaronder syfilis, ziekte van Lyme, tbc, psoriasis, ziekte van Crohn, colitis ulcerosa, ziekte van Bechterew, syndroom van Reiter, Behcet, multiple sclerosis (MS), aids, toxoplasmose, kattenkrabziekte, VKH-syndroom, bindweefselziekten, lymfoom, leukemie, etc.Tegenwoordig is het steeds vaker mogelijk een oorzaak op te sporen.
Meestal wordt uveïtis met ontstekingsremmende middelen behandeld. Die moeten de pijn verlichten, ontsteking bestrijden en beschadiging van het oog voorkomen. Als de oorzaak bekend is, kan de therapie meer doelgericht zijn. Vaak krijgen patiënten corticosteroïden voorgeschreven. Die zijn verkrijgbaar in verschillende vormen en sterktes, zoals oogdruppels, tabletten en injecties. Hoe ernstiger de uveïtis, hoe langer de behandeling zal duren.
ogen, oogontsteking, uveïtis Polymorfe lichteruptie (PMLE) is de wetenschappelijke naam voor zonneallergie. PMLE is vrij zeldzaam, maar wel de meest voorkomende vorm van lichtovergevoeligheid. Als iemand een huidontsteking krijgt na een normale blootstelling aan zonlicht, spreken we van zonneallergie
PMLE komt even vaak voor bij mannen en vrouwen. Patiënten met een licht huidtype krijgen vaker last van PMLE, maar in principe kunnen mensen van elke huidskleur zonneallergie krijgen. PMLE begint meestal op de leeftijd van een jong-volwassene. UV-licht kunnen we onderverdelen in UVB (kortgolvig) en UVA (langgolvig). Het ultraviolet licht zorgt ervoor dat we bruinen of verbranden als we in de zon zitten.
Mensen met PMLE reageren op een andere manier op het UV- licht. Tegenwoordig wordt aangenomen dat vooral het UVA de aandoening veroorzaakt. Maar waarom mensen PMLE krijgen, is nog altijd niet bekend.
De oorzaak van polymorfe lichteruptie is natuurlijk zonlicht. Zonlicht bestaat uit zichtbaar licht en onzichtbaar ultraviolet licht. UV-licht wordt onderverdeeld in (kortgolvig) UVB en (langgolvig) UVA. Het ultraviolet licht is verantwoordelijk voor bruining van de huid en zonverbranding. Dit zijn de normale huidreacties die ultraviolet licht kan veroorzaken. Bij PMLE is er sprake van afwijkende reacties op ultraviolet. Het UVA wordt tegenwoordig beschouwd als de belangrijkste veroorzaker van de aandoening. Waarom PMLE precies ontstaat is helaas nog niet bekend. Mensen met een lichte huidskleur die makkelijk verbranden, zullen wel sneller PMLE ontwikkelen.
De reacties van de huid zullen bij PMLE na ongeveer 24 tot 48 uur na blootstelling aan het zonlicht optreden, hoewel het soms ook enkele dagen kan duren. Afwijkingen die vaak voorkomen zijn jeukende plekken op de aan licht blootgestelde huid. De verschijnselen kunnen bestaan uit rode huid, bultjes, blaasjes en jeuk. Die verschijnselen beperken zich aanvankelijk tot de aan zonlicht blootgestelde huid, maar kunnen zich later uitbreiden naar de niet aan licht blootgestelde delen.
De huisarts zal op basis van je klachten en de zichtbare symptomen een diagnose stellen. Hij zal je doorverwijzen naar een dermatoloog. Die kan verder onderzoeken of de zonneallergie het gevolg is van UVA- of UVB-stralen. Dit kun je trouwens ook zelf al eens testen. Als je ook problemen krijgt achter glas, bij gebruik van zonnecrème en bij bewolkt weer, zijn de UVA-stralen waarschijnlijk de boosdoener.
1. Lichtgewenning
– Zon
Bij verschillende vormen van PMLE is het voldoende om de huid in het voorjaar langzaam aan het zonlicht te laten wennen. Door je huid langzaam te laten wennen, wordt deze iets dikker en wordt pigment aangemaakt. Zo wordt de huid beter beschermd tegen het ultraviolet licht. Wees op zonnige dagen voorzichtiger dan op bewolkte dagen.
– Lichtgewenningskuur
Afhankelijk welke vorm van PMLE en de ernst van de aandoening kan je kiezen voor een gewenningskuur. Ieder voorjaar wordt de huid dan verschillende keren per week belicht met een ultraviolette lichtbron.
2. Zonnebrandcrème
Zonnebrandcrèmes kunnen de huid niet volledig tegen het ontstaan van PMLE beschermen. De crèmes bieden voornamelijk bescherming tegen UVB. Kies voor een zonnebrandcrème met sunblocker en een factor van meer dan 25. Besef wel dat ook die niet alle UVA-straling kan tegenhouden.
3. Geneesmiddelen
In uitzonderlijke gevallen kan PMLE worden behandeld met geneesmiddelen. Deze middelen behoren tot de groep geneesmiddelen die ook tegen malaria worden voorgeschreven.
Laat je huid in het voorjaar al wennen aan de zon. Zo verklein je het risico op zware aanvallen van de huidverschijnselen van PMLE. Bescherm je huid altijd goed tegen de zon! Vermijd plotse blootstelling aan de zon, zoals bijvoorbeeld op wintersportvakanties.
polymorfe lichteruptie, zonneallergie Genitale herpes, een seksueel overdraagbare aandoening (SOA) die vrij vaak voorkomt in de westerse wereld, wordt veroorzaakt door het herpes simplex-virus (HSV). Ongeveer 1 op de 5 volwassenen is drager van dit virus.
Er bestaan twee typen van het virus. Ten eerste is er het type dat genitale herpes veroorzaakt. Die aandoening krijg je wanneer je bij seksueel contact met iemand die al besmet is met het virus. Bij zowel mannen als vrouwen leidt het tot pijnlijke zweren rond het geslachtsorgaan. Type 1 komt het vaakst voor. Dit type veroorzaakt pijnlijke blaasjes rond de mond, ook wel koortsblaasjes genoemd.
Mensen die medicatie nemen die hun immuunsysteem verzwakt, hebben een grotere kans om de ziekte op te lopen. Hun lichaam is immers verzwakt, waardoor hun lichaam zich makkelijker kan manifesteren.
Genitale herpes vormt een ernstig risico voor zwangere vrouwen. Kinderen die besmet zijn met de ziekte, kunnen daar ernstige letsels aan overhouden. Toekomstige moeders die vermoeden dat ze misschien de ziekte hebben kunnen zich best laten onderzoeken. Als er sprake is van genitale herpes, wordt meestal gekozen voor een keizersnede.
De symptomen verschillen van persoon tot persoon. Sommige patiënten hebben geen tot weinig symptomen, anderen hebben regelmatig last van de ziekte. De incubatietijd bedraagt 2 tot 20 dagen.
Sommige mensen hebben geen of weinig symptomen terwijl anderen regelmatig last hebben van de ziekte. De incubatietijd bedraagt 2 tot 20 dagen. De patiënt kan zelfs nog maanden na de besmetting last hebben van de ziekte.
De eerste uitbraak van de ziekte is vaak de meest pijnlijke. Herpes simplex veroorzaakt pijnlijke blaren vol vocht rond de geslachtsorganen of de mond. Naast deze symbolen vertonen veel patiënten griepachtige symptomen zoals overgeven, misselijkheid en hoofdpijn.
De eerste keer dat de ziekte uitbreekt is vaak de ergste en meest pijnlijke uitbraak. De aandoening veroorzaakt pijnlijke blaren die gevuld zijn met vocht. Deze blaren komen rond de geslachtsorganen of de mond voor. Sommige mensen krijgen naast deze blaren ook nog symptomen van een griep zoals misselijkheid, overgeven en hoofdpijn.
Na 2 tot 10 dagen verdwijnen de blaren vanzelf. Het virus blijft evenwel passief in het lichaam. De ziekte kan de patiënt later weer parten gaan spelen door verkoudheid, vermoeidheid, stress, zonnebrand of seksueel contact.
Hoe langer iemand herpes heeft, hoe vaker de symptomen voorkomen. Een gemiddelde van een tiental uitbraken per jaar is normaal, maar na verloop van tijd kan dit afnemen.
De aandoening kan complicaties met zich meebrengen. Soms leidt de genitale herpes tot een soort oogontsteking.
Herpes kan, in tegenstelling tot andere geslachtsziekten, niet genezen worden. Wel kunnen de symptomen bij een uitbraak behandeld worden. Tegen het virus zelf is echter geen enkel medicijn bestand.
Herpes is een ziekte die behandeld kan worden, maar niet volledig kan worden genezen. De symptomen komen gedurende een korte periode voor en verdwijnen daarna weer. De ziekte is het meest besmettelijk op het moment dat de symptomen voorkomen.
In tegenstelling tot bepaalde andere geslachtsziekten kan herpes niet genezen worden. De symptomen bij een uitbraak van de ziekte kunnen wel behandeld worden maar het voor het virus zelf is er geen medicatie beschikbaar.
Besmettingen gebeuren bijna alleen maar wanneer er sprake is van een uitbraak en er zweren voorkomen. Beperk het contact met besmette personen tot een minimum. Als je seksueel contact heb, bescherm je dan, bijvoorbeeld met behulp van een condoom.
genitale herpes, SOA Couperose is een aandoening die zich kenmerkt de toename van de kleine bloedvaatjes (teleangiëcastiën) in het gelaat. Die zien eruit als grote rode vlekken. Couperose is geen ernstige aandoening, maar mensen die eraan lijden vinden het vooral op esthetisch vlak storend.
Couperose manifesteert zich als rode vlekken op de wangen, de neus en het voorhoofd. Heel soms kunnen de vlekken zich ook op de kin bevinden. Vaak wordt gedacht dat personen met couperose alcohol gedronken hebben of blozen. Daardoor wordt de aandoening als erg storend ervaren.
De rode vlekken zijn een gevolg van verwijde bloedvaten in de huid. Soms worden alleen de wangen rood, op andere momenten vormen zich lijnen en plekken in het gezicht. Soms is couperose een gevolg van rosacea, een ontstekingsreactie van de huid, maar het treedt ook vaak spontaan op.
Couperose treedt meestal voor de eerste keer op rond de leeftijd van 20 jaar, maar bereikt rond de leeftijd van 45 jaar een hoogtepunt. Couperose komt voornamelijk voor in Noord- en West-Europa. Vooral mensen met een licht huidtype hebben er last van. Ongeveer 10% van alle Belgen en Nederlanders zou couperose hebben.
Bij een opstoot van couperose, zijn er verschillende gels en crèmes waaruit je kunt kiezen op de markt.
Als je couperose hebt, kun je altijd kiezen voor een laserbehandeling. De laser zendt dan een lichtstraal uit op de plek die behandeld wordt. Op die manier worden de bloedvaten vernietigd. Na de behandeling zal je huid enkele dagen rood zien.
– Als je voelt dat je rood aanloopt, zuig dan op een ijsblokje
– Vermijd zonlicht, warmte en alcohol
– Eet geen pikant of sterk gekruid voedsel
– Gebruik geen medicatie met cortisonen
– Gebruik milde reinigingsproducten
– Vermijd medicatie met cortisonen
couperose, gezicht, huid Conjunctivitis of bindvliesontsteking is een aandoening waarbij het bindvlies van het oog ontstoken geraakt. Het bindvlies vind je aan de buitenkant van het oogwit en de binnenkant van het ooglid. Bacteriën, virussen, allergieën, of contact met chemische stoffen kunnen bindvliesontsteking veroorzaken.
Je ogen komen elke dag in aanraking met allerlei stoffen, waaronder bacteriën. Afbraakstoffen in onze tranen beschermen de ogen hiertegen. Maar soms komen bacteriën achter de oogleden, waar de afweerstoffen minder effect hebben.
Er bestaan twee soorten bindvliesontstekingen: besmettelijke en niet-besmettelijke ontstekingen. Besmettelijke conjunctivitis wordt veroorzaakt door een bacterie of een virus. Dit type bindvliesontsteking is dus erg besmettelijk. Ongeveer 70% van alle bindvliesontstekingen is besmettelijk.
Een niet-besmettelijke conjunctivitis is het gevolg van allergieën, contact met chemicaliën of een andere ziekte. Dat kan ook veroorzaakt worden door een plotse drukverandering in het hoofd.
De symptomen van een besmettelijke bindvliesontsteking, kunnen bestaan uit oogpijn, rode en gezwollen ogen, vochtverlies en jeuk aan het oog.
Bij een niet-besmettelijke bindvliesontsteking verschillen de symptomen lichtjes. Je oog zal dan onophoudelijk tranen, je zult veel moeten niezen en je krijgt een lopende neus. Als de jeuk veroorzaakt wordt door een chemische stof, kan het oog branden.
Neem, wanneer je denkt dat je een bindvliesontsteking hebt, zo snel mogelijk contact op met je arts. Deze zal een staal van het oogvocht nemen om te achterhalen hoe de ontsteking ontstaan is. Aan de hand daarvan kan de medicatie of behandelingsmethode bepaald worden. Zo kan hij vaststellen welke behandelingsmethode het beste is.
Medicijnen zijn bij de behandeling van een bindvliesontsteking meestal niet nodig. In het geval van een bacteriële infectie, zal je arts je wel vaak een antibioticumzalf voorschrijven. Bij een virale ontsteking zijn antibiotica niet nodig.
Als je een bindvliesontsteking hebt, mag je geen contactlenzen dragen. Door een goede hygiëne kan je voorkomen dat het andere oog of mensen uit je omgeving besmet geraken. Was regelmatig je handen, gebruik een schone handdoek en wrijf niet in je ogen.
bindvliesontsteking, conjunctivitis, ogen, oogontsteking Bloeddruk is de vloeistofdruk in het slagadersysteem, met andere woorden de druk die op de vaten uitgeoefend wordt doordat het hart het bloed rondpompt in het lichaam.
Omdat het bloed ieder lichaamsdeel moet bereiken om het van zuurstof en voedingsstoffen te voorzien, moet het hart hard pompen om het in alle uiteinden van het lichaam te krijgen. Als het hart samentrekt, wordt er veel bloed door de slagaders geperst en wordt de druk op de bloedvaatwanden hoger. Dit is de systolische druk of bovendruk. Na het samentrekken ontspant het hart zich en neemt de druk op de vaten af. Dit is de diastolische druk of onderdruk.
Nee, veel mensen weten niet eens dat hun bloeddruk te hoog is. Vooral in de beginfase veroorzaakt bloeddruk bijna nooit lichamelijke klachten.
De bloeddruk schommelt altijd.’s Morgens en ’s avonds is de bloeddruk vaak lager dan ’s middags. Als je beweegt of praat, stijgt de bloeddruk. Maar ook stemmingen als angst en boosheid laten de bloeddruk stijgen. Als het hart erg hard en snel klopt, met andere woorden, als je je hart in je keel voelt kloppen, stijgt de druk op de bloedvaten.
Omdat de bloeddruk zo schommelt, zijn er minstens drie metingen nodig voor men kan vaststellen dat er sprake is van een hoge bloeddruk. Je doet die metingen best met tussenpozen van enkele weken, maar wel op hetzelfde moment van de dag en onder vergelijkbare omstandigheden, anders zijn de resultaten niet betrouwbaar.
Voor hoge bloeddruk is er meestal niet echt een verklaring. Soms gaat het om een ziekte van de nieren of de bijnieren. Sommige leef-en eetgewoonten hebben wel een slechte invloed op de bloeddruk. Ook weinig lichaamsbeweging, overmatig alcoholgebruik en stress hebben een nadelige invloed. Sommige medicijnen hebben door hun werking een nadelige invloed op de bloeddruk. Verder speelt ook erfelijke aanleg een rol.
Hoge bloeddruk is geen ziekte maar wel een belangrijke risicofactor voor de ontwikkeling van hart- en vaatziekten. Het gevolg van een langdurige hoge bloeddruk kan beschadiging aan hart, vaten, nieren en ogen zijn. Deze beschadigingen kunnen leiden tot complicaties zoals: hartfalen, hartinfarct, herseninfarct, angina pectoris of hartkramp, nierfunctiestoornis en oogbeschadiging. De bloeddruk moet dus zeker behandeld worden.
Als een te hoge bloeddruk is vastgesteld, bepaalt de arts in overleg met de patiënt de behandeling. Hij zal je altijd aanraden gezond te eten en weinig zout te gebruiken. Als je overgewicht hebt, is het belangrijk af te vallen. Een diëtist kan je helpen met het aanpassen van je eetpatroon. Daarbij moet je ook je levensstijl aanpassen. Beweeg voldoende, stop met roken en leef zo ontspannen mogelijk. Als je bloeddruk dan nog te hoog blijft, kan je arts je medicijnen voorschrijven.
bloeddruk, hoge bloeddruk, lage bloeddruk Tendinitis is een ander woord voor peesontsteking. Pezen zorgen voor de aanhechting van de spieren aan de botten en bevinden zich aan het uiteinde van de spieren. Een ontsteking van de pezen kan verschillende oorzaken hebben.
Een pees kan ontsteken door een blessure of door de overmatige prikkeling van de pees of spier. Dat kan bijvoorbeeld het geval zijn als een bepaalde beweging steeds herhaald wordt of als de activiteit plots toeneemt. Sporters die een intensief trainingsprogramma volgen, kunnen ook een peesontsteking krijgen.
Er zijn ook nog een aantal andere risicofactoren verbonden aan tendinitis. Een verschil in beenlengte of een afwijking aan de voet spelen een rol bij het ontstaan van tendinitis. Ook minder stabiele gewichten of osteoporose kunnen een rol spelen bij de ontwikkeling van tendinitis. Dat is vooral het geval bij mensen van boven de 40.
De arts stelt de diagnose peesontsteking meestal op grond van klachten en op grond van de voorgeschiedenis (te veel gebruik of overbelasting van de spieren). Af en toe kan een MRI- of botscan nodig zijn om zekerheid te bieden. Ook andere onderzoeksmethoden, zoals bloedonderzoek, kunnen aan te raden zijn.
Als een peesontsteking het gevolg is van te veel gebruik of overbelasting van een spiergroep, dan gaan de klachten meestal over door de pijnlijke spieren te laten rusten. De dokter kan je ontstekingsremmers voorschrijven. Ook massage kan helpen. Als er een lichamelijke beperking of aanleg is, kunnen de klachten ook verminderen na het innemen van ontstekingsremmers of na een massage.
Als de peesontsteking het gevolg is van lichamelijke aanleg of beperkingen, kan oefentherapie ertegen helpen. Heel zelden wordt er overgegaan tot een operatie.
In de eerste plaats moet je voor een peesontsteking langsgaan bij je huisarts. Hij zal je eventueel verder verwijzen naar een fysiotherapeut. Als de peesontsteking operatief behandeld moet worden, komt de patiënt terecht bij een orthopedisch chirurg.
pees, peesontsteking, tendinitis