Het Syndroom van Gilbert is een chronische, maar vrij onschuldige erfelijke aandoening waarbij bepaalde enzymen in de lever niet meer goed werken.
Rode bloedcellen hebben normaal gezien een levensduur van ongeveer 120 dagen. Daarna worden ze uit de bloedbaan verwijderd en vernietigd. De hemoglobine of rode bloedkleurstof wordt daarbij afgebroken tot bilirubine (gele galkleurstof). De lever maakt de bilirubine oplosbaar in water, waardoor het uitgescheiden kan worden met de urine en in de ontlasting. Daarvoor is het enzym glucuronosyltransferase (UGT1AI) dat in de lever zit nodig.
Voor de omzetting is de bilirubine ongeconjugeerd, daar geconjugeerd. Alleen het ongeconjugeerde biliburine kan dus uitgescheiden worden. Als er te veel bilirubine achterblijft in het bloed, leidt dat tot geelzucht (gele verkleuring van de huid en het oogwit). Geelzucht treedt op bij ongeveer een op drie personen met het Syndroom van Gilbert.
Bij het syndroom van Gilbert is door een erfelijke afwijking het enzym glucuronosyltransferase minder actief in de lever. Daardoor wordt de bilirubine niet helemaal onschadelijk gemaakt en verhoogt de dosis . Het Syndroom van Gilbert kun je overerven van zowel je vader of je moeder. Het symptoom komt iets vaker voor bij mannen dan bij vrouwen.
De meeste patiënten met het Syndroom van Gilbert hebben geen klachten. Bij de meesten wordt het syndroom zelfs puur toevallig gevonden. Sommigen klagen wel over vermoeidheid en een lichte pijn in de buik die soms op komt zetten.
Afhankelijk van de hoeveelheid bilirubine in het bloed, kan de patiënt in meer of mindere mate last krijgen van geelzucht. Het oogwit en de huid kleuren dan geel. Na een periode van vasten, een lichamelijke inspanning , bij een griepje of na een operatie kan het bilirubinegehalte stijgen.
Er bestaat geen doeltreffende behandeling voor de Ziekte van Gilbert. Het is wel aan te raden regelmatig en gezond te eten.
lever, Syndroom van Gilbert Het irritable bowel syndrome (IBS) of prikkelbare-darmsyndroom (PDS), ook wel eens spastische darm genoemd, is een aandoening waaraan wereldwijd miljoenen mensen lijden. Er is nog geen verklaring gevonden voor de klachten.
Het prikkelbare-darmsyndroom is een vervelende maar vrij onschuldige aandoening van het maag-darmstelsel. De spieren in de darmwand maken continu een ritmische beweging. Ze vernauwen en ontspannen zich terug. Daardoor zal de inhoud van de darm naar onder glijden. Dat proces is de peristaltiek. Bij mensen met irritable bowel syndrome is de peristaltiek sterker en frequenter.
10 à 20% van de mensen heeft een spastische darm. Veel mensen weten niet dat ze de aandoening hebben en gaan er nooit mee naar de dokter. Bij vrouwen komt het prikkelbare-darmsyndroom twee keer zo vaak voor als bij mannen. Bij mensen tussen 20 en 30 jaar is de aandoening het hevigst
De belangrijkste symptomen van IBS zijn:
– Herhaaldelijke buikpijn
– Constipatie
– Diarree & wisselend ontlastingspatroon
– Opgezwollen gevoel
– Winderigheid
– Hoofdpijn
Andere mogelijke symptomen:
– Boeren
– Slechte adem
– Vermoeidheid
– Misselijkheid
– Gevoel dat je na een bezoek aan het toilet nog niet helemaal klaar bent
– Klachten bij het plassen
De precieze oorzaak van een spastische darm is onbekend. Stress, angst en depressie worden wel genoemd als mogelijke oorzaken. In sommige gevallen ontstaan de klachten pas na een ernstige darminfectie. Soms is er sprake van een overgevoeligheid voor voedsel.
Het prikkelbare-darmsyndroom is vrij onschuldig. Een bezoek aan de huisarts zal in de meeste gevallen niet nodig zijn. Als je zelf ernstige lichamelijke klachten ondervindt, zoals blijvende buikpijn of diarree, bloed bij de ontlasting, koorts,… kun je best een bezoekje brengen aan de dokter.
Er bestaat nog geen behandeling. Een gezond dieet met vers fruit en groenten is een aanrader. Vermijd pikant en vet eten, alcohol, thee en koffie en groenten die winderigheid veroorzaken.
Bepaalde medicijnen kunnen de symptomen verzachten: laxeermiddelen, anti-diarreemiddelen, bulkvormers, enz. Toch wordt het gebruik van medicijnen in de meeste gevallen afgeraden.
darmen, darmziekte, prikkelbare darmsyndroom, spastische darm Hoe verlies ik nu precies een kilo vet? In theorie is dit vrij simpel uit te leggen. Om af te vallen moet je meer energie (calorieën) verbruiken dan je consumeert. Maar hoeveel calorieën moet je dan juist verbranden om 1 kilo lichaamsvet kwijt te spelen?
Vet is de energiereserve van het menselijk lichaam. Daarom bevat het een groot aantal calorieën. Een kilo vet is gelijk aan 9000 calorieën. Vet is de noodvoorraad van ons lichaam voor slechtere tijden. Als je vet kwijt wil, moet je je lichaam dus dwingen zijn reserves aan te spreken. Eigenlijk moet je dus voor een periode meer calorieën verbranden dan je opneemt.
Om op een verstandige manier af te vallen, kun je best 500 calorieën per dag minder eten. Op die manier zul je ook minder last hebben om je dieet vol te houden. Als je dagelijks 500 calorieën minder eet en een kilo lichaamsvet 9000 calorieën telt, heb je dus 18 dagen nodig om een kilo vet te verliezen.
Wil je verstandig afvallen kan je best maximaal 500 calorieën per dag te weinig eten. Dit zorgt er voor dat je minder last zal hebben om het dieet vol te houden. Als we dan een simpele berekening maken: We eten 500 calorieën per dag te weinig en we hebben ongeveer 9000 calorieën per kilogram lichaamsgewicht, dan zal je dus ongeveer 18 dagen nodig hebben om 1 kilo vet te verliezen met een verstandig dieet van 500 calorieën schuld per dag.
Om op een verantwoorde manier af te vallen moet je dus gaan voor de lange termijnaanpak. Probeer langzaamaan kilo per kilo je overtollig vet te verbranden.
afslanken, afvallen, diëten, vermageren, vet Zwemmerseczeem wordt ook wel eens ‘voetschimmel’ genoemd. Het gaat om een infectie van de voet die veroorzaakt wordt door een schimmel uit de groep van de dermatofyten. De meeste mensen lopen de aandoening op in het zwembad, vandaar de benaming zwemmerseczeem.
De schimmel die zwemmerseczeem veroorzaakt dringt door tot de dode buitenlaag van de huid. Schimmels nestelen zich immers graag in een warme, donkere en vochtige omgeving. de schimmel loop je het snelst op op plaatsen die veel in contact komen met vochtige, blote voeten, zoals het zwembad of gemeenschappelijke douches. Slecht geventileerde schoenen en sokken kunnen een echte broeihaard vormen voor deze schimmels. Ook het dragen van schoenen van iemand met zwemmerseczeem leidt tot besmetting met zwemmerseczeem.
De typische symptomen van zwemmerseczeem zijn roodheid en schilfervorming tussen de tenen. Meestal gaat dit niet vergezeld van pijn, jeuk of geur. De infectie kan zich uitbreiden tot de voetzolen. Daar doet het zich dan voor als roodheid, schilfers en blaren.
De voetschimmel kan na een tijd een secundaire bacteriële infectie veroorzaken. Die kan zich manifesteren als vochtige huid, afbraak van het weefsel en uitgebeten stukken huid tussen de tenen. De vliezen tussen de tenen kunnen in een vergevorderd stadium wit worden, zacht en vochtig worden, jeuken en zelfs stinken.
Zwemmerseczeem gaat soms gepaard met kalknagel, een schimmelinfectie van de teennagels.
Op de droge en schilferige delen van je voet kan je zalf of crème tegen de schimmel aanbrengen. Als de aandoening zich al te ver ontwikkeld heeft, kan het nodig zijn orale medicatie te nemen.
Je kunt wel een aantal maatregelen treffen om zwemmerseczeem te voorkomen:
– Droog na het zwemmen je voeten af. Vergeet zeker de teenvliezen niet.
– Draag sokken die gemaakt zijn van absorberende vezels. Trek elke dag propere sokken aan.
– Draag in zwembaden en gemeenschappelijke douches watersandalen of slippers.
– Loop bij warm weer zoveel mogelijk op blote voeten.
– Draag niet altijd dezelfde schoenen.
– Verlucht je schoenen ’s nachts.
eczeem, voet, voetschimmel, zwemmerseczeem Mannen die kaal worden zijn dikwijls op zoek naar een oplossing voor hun haarprobleem. Minoxidil werd als geneesmiddel oorspronkelijk gebruikt om hoge bloeddruk te behandelen. Tegenwoordig is het echter een alom bekend middel om kaalheid te behandelen.
Uit studies is gebleken dat Minoxidil in 10 à 20% van de gevallen succes heeft. Het middel kan de haaruitval tot 90% vertragen. Hoe Minoxil werkt, is nog altijd een raadsel. Het lijkt alsof het de groeiperiode van het haar kan verlengen, de follikels vergroten en de follikels in rust terug aan het groeien te brengen.
Dat betekent dus niet dat er opnieuw haar gaat groeien op de kale plekken, maar wel dat de nog aanwezig vellusharen langer, donkerder en volumineuzer worden.
Een van de grote nadelen van het medicijn is dat wanneer je stopt met het innemen ervan, het na een paar maanden alweer lijkt alsof je nooit een ‘kuur’ gehad hebt tegen je kaalheid. Daarbij komt dat wanneer je begint met Minoxidil, het wel vier maanden kan duren voordat je resultaat ziet. De behandeling is al vrij kostelijk en kan dus eigenlijk nooit gestaakt worden.
Ten slotte is de nieuwe haargroei meestal niet zo dik en lang als het originele haar. Bijwerkingen zijn onder meer irritaties van de scalp en de hoofdhuid.
haar, kaal, kaalheid, Minoxidil Champix is een hulpmiddel om te stoppen met roken dat sinds december 2006 op de Belgische markt verkrijgbaar is. Het zou tot vier keer meer succes boeken dan andere hulpmiddelen.
Champix is een middel op basis van varenicine, een synthetische variant op cystine. Champix werkt in op de nicotinereceptoren in de hersenen. Het blokkeert deze, waardoor er bij het stoppen met roken niet veel ontwenningsverschijnselen bestaan.
Daarbij zal Champix ook de bevrediging van het roken verminderen. De roker zal veel minder genieten van zijn sigaret. In tegenstelling tot andere middelen om te stoppen met roken bevat Champix geen nicotine. De producent van Champix is Pfizer, bekend van onder meer Viagra.
Een behandeling met Champix duurt doorgaans 12 weken. Afhankelijk van wat je dokter voorschrijft, moet je elke dag 1 of 2 pilletjes nemen.
Champix heeft na zijn verschijning op de markt al verschillende keren onder vuur gelegen. Zo is er een onderzoek geopend naar het verhoogde risico op zelfmoordneigingen en depressies ten gevolge van het gebruik van het middel. Toch heeft het middel wereldwijd al duizenden mensen van de sigaret afgeholpen.
Champix is volgens onderzoeken 1,5 keer zo efficiënt als het antidepressiemiddel Zyban. Dat middel is niet op nicotine gebaseerd, maar onderdrukt ook het verlangen naar nicotine. Maar er blijven ontwenningsverschijnselen optreden.
Champix, roken, sigaret, stoppen met roken Keelpijn ontstaat bij irritatie, plaatselijke ontsteking of oppervlakkige beschadiging van het keelslijmvlies. Keelpijn kan allerhande oorzaken hebben en uit zich in de vorm van pijn bij het slikken, een droge keel en heesheid.
Keelpijn kan veel verschillende oorzaken hebben:
– Virus
– Bacterie
– Lokale beschadiging van de keel
– Te veel roken
– Inademing van prikkelende stoffen
– Te veel heet eten en drinken
– Verkeerd gebruik van de stem
– Gevolg van een andere aandoening (verkoudheid, griep, hooikoorts)
– Bepaalde geneesmiddelen
– Stop met roken
– Gun je stem voldoende rust
– Adem geen prikkelende stoffen in
– Vermijd hete spijzen en dranken
Als je keelpijn hebt, moet je je keel zoveel mogelijk bevochtigen. Dat kun je doen door aan een snoepje of zuigtablet te zuigen of door met zout water te gorgelen. Op die manier stimuleer je de doorbloeding naar de keel. Houd je keel altijd goed warm met een koltrui of een sjaal. Een pijnstiller kan ook efficiënt zijn bij keelpijn. Gebruik geen middelen met uitsluitend munt, eucalyptus of pepermuntolie. Die prikkelen namelijk de keel.
Als je naast keelpijn ook hoge koorts of andere ziektesymptomen hebt, als je gele of witte puntjes opmerkt in je keel en als de pijn langdurig (meer dan 5 dagen) aanhoudt, kun je best een arts raadplegen.
keel, keelpijn Een hysterectomie is een zware operatie waarbij de baarmoeder weggenomen wordt. Er bestaan verschillende soorten hysterectomie. Een totale hysterectomie staat voor een verwijdering van zowel de baarmoeder als de baarmoederhals. Bij een subtotale hysterectomie wordt alleen de baarmoeder weggenomen. Een radicale hysterectomie betekent dat de baarmoeder, baarmoederhals, de eileider en eierstokken, de lymfeklieren en een gedeelte van de vagina weggehaald worden.
Als er sprake is van volgende gynaecologische klachten, kan een hysterectomie overwogen worden.
– Zeer zware en pijnlijke menstruatie
– Vleesbomen: goedaardige gezwellen of knobbels in de baarmoederwand. Vleesbomen veroorzaken zware, pijnlijke menstruatie.
– Prolaps (verzakking): verzakking van de baarmoeder of delen van de vaginawand.
– Endometriose: bij deze aandoening komt het baarmoederslijmvlies (endometrium) buiten de baarmoeder in het bekken voor. Dit kan leiden tot littekenvorming rond de baarmoeder en als gevolg hebben dat de endeldarm of blaas aan de baarmoeder of eileiders plakt.
– Verschillende vormen van kanker: baarmoederhalskanker, eileider- of eierstokkanker.
Meestal wordt een hysterectomie alleen uitgevoerd als andere behandelingen niet geholpen hebben. Alleen als er sprake is van kanker is dat niet het geval.
Er bestaan verschillende manieren om een hysterectomie uit te voeren. Meestal neemt de chirurg de baarmoeder weg via de vagina. Dit is een vaginale hysterectomie. Een abdominale hysterectomie is een zwaardere ingreep. Voor die operatie wordt in het onderste deel van de buikwand een snede gemaakt, waarlangs de arts de organen kan verwijderen. Als een vaginale hysterectomie niet mogelijk is, kiest de arts voor een laparoscopische hysterectomie. Ten slotte is er ook nog een laparoscopische hysterectomie. Dat is een vaginale operatie met behulp van laporoscopisch materiaal.
Een hysterectomie is een ingreep die vaak voorkomt en waar meestal geen complicaties bij komen kijken. Wel bestaat er een klein risico op schade aan de urineleiders of de blaas. Zwaarlijvige vrouwen lopen een groter risico op complicaties. Zware bloedingen is een van de meest voorkomende complicaties.
Er is een klein risico op schade aan de blaas of de urineleiders. Vrouwen met obesitas hebben vaker last van complicaties, zoals zware bloedingen. Na een hysterectomie kan de vrouw nog steeds een bevredigend seksleven hebben.
baarmoeder, hysterectomie, kanker, operatie Hielspoor of calcaneusspoor is een aandoening waarbij er sprake is van een uitstekend stukje bot aan het hielbeen. Symptomen die hierbij kunnen voorkomen zijn vochtophoping n de slijmbeurs onder de hielspoor, weefselontsteking en kloppende pijn. Iemand met hielspoor zal vaak de stand van zijn voet aanpassen om de pijn te verminderen. Daardoor kan de hielspoor juist verergeren.
De pijn kan het gevolg zijn van:
– Overbelasting van de peesaanhechting aan het bot.
– De druk van de botuitwas.
– De druk van een passerende zenuw die door het hielspoor verdrukt wordt.
Als je loopt of staat voel je pijn aan de onderkant van de hiel doordat je veel gewicht laat rusten op het hielbeen. Het hielbeen kan pijn gaan doen en er kan een lichte zwelling ontstaan. Die pijn vermindert door voldoende rust te nemen. Het merendeel van de mensen met hielspoor heeft nergens last van. Hielspoor gaat meestal vanzelf over.
Het peesblad (fascia plantaris) dat onder de voet loopt, zit vast aan de hiel en de voorvoet. Door overbelasting of door een verkeerde stand van de voeten komt er veel druk te staan op het peesblad. Daardoor kunnen kleine scheurtjes ontstaan op de plaats waar het peesblad aan het bot vastzit. Als die scheurtjes genezen, kan er botuitwas ontstaan.
De huisarts kan op basis van klachten en lichamelijk onderzoek een diagnose stellen. Om die diagnose te bevestigen kan een röntgenfoto gemaakt worden, maar soms is de uitwas zo klein dat deze niet op de foto te zien is. Steunzolen en vulkussentjes kunnen helpen om de hiel te corrigeren.
Als de patiënt erg veel pijn heeft, kunnen pijnstillende en ontstekingsremmende geneesmiddelen worden voorgeschreven. Bij erg zware gevallen kan door middel van een operatie het aangegroeide bot worden verwijderd.
Een hielspoor is erg hardnekkig. Houd er rekening mee dat je pas na maanden geen klachten meer zult ondervinden.
hiel, hielpijn, hielspoor, voet Hielpijn is een kwaaltje dat verschillende oorzaken kan hebben. Meestal gaat het om een lokale aandoening die alleen de voet treft, maar soms is het te wijten aan een ziekte van het hele lichaam, zoals reumatoïde artritis of jicht.
Hielspoor is een abnormale botvergroeiing die het gevolg is van een ontsteking van de pees aan de onderkant van de voetzool oftewel de plantaire fascie. Als de plantaire fascie overbelast wordt, kan dat leiden tot hielpijn. Tot de risicogroepen behoren mensen met obesitas, lopers en andere atleten en zwangere vrouwen. Hielspoor kan ook het gevolg zijn van tegen iets zwaars te duwen of slechte schoenen te dragen. Plantaire fasciitis ontstaat vaak na een periode van intensieve training. Vooral lopers die altijd grotere afstanden overbruggen hebben daar last van.
Behandeling: de beste remedie is rust, maar in praktijk is dat vaak niet haalbaar. Hielspoor gaat vanzelf over, maar het kan vaak weken tot zelfs jaren duren. Het is een aanrader schokdempende schoenen of inlegzooltjes aan te schaffen. Een podotherapeut kan je een zooltje geven met een uitsparing op de plek waar de spoor zit. Een ontstekingswerend en pijnstillend middel kan het genezingsproces sneller doen verlopen. Als de klachten blijvend zijn, gaat mens soms over tot verwijdering van de spoor.
De Ziekte van Sever is een aandoening die vaak voorkomt bij actieve kinderen in de groei tussen 8 en 14 jaar oud. Vooral kinderen die veel sporten en zeker kinderen die een sport beoefenen waarbij ze veel moeten springen hebben er last van. Het centrum van het hielbeen wordt overbelast en geraakt geïrriteerd. Tijdens het sporten ondervinden de kinderen pijn.
Behandeling: de Ziekte van Sever gaat vanzelf over, maar voldoende rust zodat de hiel niet langer belast wordt is aan te raden. Tijdelijk stoppen met sporten is in veel gevallen noodzakelijk. Een schokdempende steunzool kan in veel gevallen ook al redding bieden.
Slijmbeursontsteking van de hiel of achillobursitis is een ontsteking van de slijmbeurs of bursa. De slijmbeurs is het met vocht gevulde stootkussentje tussen een pees en de onderliggende botstructuur bij een gewricht. Bursitis leidt tot pijn aan de onder- of achterzijde van de hiel. Vaak is het een gevolg van een structurele overbelasting of trauma van de voet. Doordat men op een abnormale manier loopt, geraakt de voet overbelast.
Behandeling: Wie een achillobursitsis heeft, moet in de eerste plaats veel rusten. Verder zal de arts vaak ontstekingsremmers en inspuitingen met corticoïden aanraden. De bursa kan indien nodig operatief verwijderd worden.
Een achillespeesontsteking is een ontsteking van de achillespees aan de achterzijde van de enkel. De aandoening is meestal het gevolg van een overmatige belasting van de achillespees, voornamelijk bij het sporten en dan vooral het hardlopen.
Behandeling: de voet moet veel rusten. De achillespeesontsteking wordt behandeld met ontstekingsremmende geneesmiddelen. Als de pijn niet verdwijnt, kan kinesitherapie aangeraden zijn.
Een geknelde pees veroorzaakt pijn, tintelingen en een verlamd gevoel in de hiel. Het is vaak het gevolg van een verstuiking, een breuk of spataders in de hiel.
hiel, hielpijn, voet