Nu we de tijden van preutsheid en overdreven beleefdheid voorbij zijn, mogen we wel toegeven dat iedere mens, jong of oud, in gesloten kring wel eens een scheet laat. Dit is volstrekt normaal en kan soms zelfs grappig zijn. Minder grappig wordt het echter wanneer je lijdt aan winderigheid (of flatulentie) en je lichaam voortdurend gas verspreidt. Dit is hinderlijk voor je sociale omgeving, maar vooral voor jezelf, omdat je jezelf constant schaamt en denkt er niets aan te kunnen doen. Dit is echter niet zo: winderigheid heeft sterk te maken met je eet -en drinkgewoonten en kan dus vermeden worden. Hieronder sommen we de voornaamste oorzaken van winderigheid voor je op.
Bruisdranken (of koolzuurhoudende dranken) zoals de meeste frisdranken bevatten een grote hoeveelheid kunstmatig toegevoegde koolstofdioxide waar je lichaam niet om vraagt. Deze gassen hopen zich op in je maag en darmen, wat dan weer leidt tot een opgeblazen gevoel, winderigheid en buikpijn.
Sommige mensen verdragen de suiker lactose niet, die in de meeste zuivelproducten voorkomt. Dit wil zeggen dat je lichaam deze stof niet verteert en ze dus in je maag en darmen in gasvorm blijft ophopen. Dit leidt tot een opgeblazen gevoel en winderigheid. Veel mensen zijn lactose-intolerant zonder het zelf te weten.
Een van de grootste oorzaken van winderigheid is het overmatig happen van lucht. Het gaat hier om mensen die voornamelijk door hun mond ademhalen, te snel eten of constant kauwgom kauwen. Hierdoor komt er te veel lucht in de maag.
Het is algemeen geweten dat bepaalde voedingsmiddelen winderigheid nogal in de hand kunnen werken. Het gaat hier vooral om voedingsmiddelen die rijk zijn aan koolhydraten. Wat groenten en fruit betreft, lijken alle clichés te kloppen: het eten van spruitjes, bloemkool, pruimen, kool, artisjokken, asperges, appels, bonen en rapen kunnen leiden tot winderigheid.
Ook volle granen, kaas, vet vlees en kunstmatige zoetigheden zoals snoep hebben een gelijkaardig effect. Al deze etenswaren vermijden is onmogelijk, maar een gevarieerd menu is toch aan te raden.
Prikkelbaredarmsyndroom is een darmstoornis waarvan de oorzaak voorlopig nog onbekend is. Het gaat om een irritatie van de darmkanalen die naast winderigheid ook kan leiden tot constipatie, diarree en buikpijn.
De winderigheid waar zwangere vrouwen soms last van hebben, is hormonaal bepaald. Het zwangerschapshormoon progesteron heeft een relaxerende werking op de spieren van het spijsverteringsstelsel. Dit kan een gasophoping in de darmen tot gevolg hebben.
winderigheid Een litteken is voor het leven, hoor je vaak. Maar wat is nu precies een litteken en hoe wordt het gevormd? Veel mensen dragen op hun lichaam de sporen van een ongeluk, een ongeval of een verwonding. Die sporen zijn vaak klein en nauwelijks zichtbaar. Maar soms springen ze in het oog en zijn ze een bron van complexen en schaamte voor de persoon die ermee zit. Hier lees je meer over littekenweefsel en hoe je het kan behandelen.
Littekenweefsel is het resultaat van een genezingsproces na een wonde. Mensen denken dan meestal spontaan aan externe verwondingen die leiden tot littekens op de huid. Maar littekenweefsel kan ook ontstaan na interne verwondingen, aan organen of spieren.
Intern of extern, de functies van littekenweefsel zijn beperkter dan die van het oorspronkelijke weefsel. Zo is er een minder goede bloeddoorstroming, minder soepelheid en verminderd gevoel. Littekenweefsel op de huid is dikker en kan verkleuren (meestal naar glanzend lichtpaars). Verder zijn haargroei en zweetklieren uitgeschakeld en is het nieuwe weefsel gevoeliger voor ultraviolette straling.
Littekenweefsel is moeilijk, zo niet onmogelijk te verwijderen, maar kan door behandeling wel uitgesteld, verminderd of geminimaliseerd worden. Het is dan belangrijk er snel bij te zijn en de wonde meteen na de operatie te behandelen. Hiervoor gebruikt men corticosteroïden, anesthetische zalven en antihistaminecrèmes. Deze crèmes en zalven versnellen het genezingsproces van de wonde en zorgen ervoor dat het littekenweefsel zich niet concentreert. Op deze manier minimaliseren zij het litteken.
Je kan littekenweefsel ook behandelen met massages. Dit helpt vooral bij interne verwondingen, met name aan de spieren. Door de massage wordt de bloedcirculatie gestimuleerd. Hierdoor kan meer zuurstof via het bloed de wonde bereiken en kan deze sneller genezen. Massage heeft ook positieve gevolgen voor extern littekenweefsel.
Er zijn ook een aantal alledaagse producten waarmee je littekenweefsel kan behandelen. Zo kan je je littekens insmeren met cacaoboter of vitamine E-olie. Ook een massage met aloë vera-gel of levertraan kan het litteken positief beïnvloeden, net zoals pasta van sandelhout en zwarte bonen. Komkommer met citroensap en ijsblokjes hebben hetzelfde effect. Al deze middeltjes doen het litteken niet verdwijnen, maar zij kunnen ervoor zorgen dat het littekenweefsel minder opvalt en niet dikker wordt.
Een laatste vorm van behandeling is een chirurgische ingreep. Een laserbehandeling vernietigt de bloedvaten van het littekenweefsel, waardoor nieuwe cellen en collageen wordt aangemaakt. Zo herstelt het lichaam zich van binnenuit. Een magnetische behandeling stimuleert de bloedcirculatie en breekt het littekenweefsel open. Je kan het litteken tenslotte ook maskeren of minimaliseren via plastische chirurgie.
litteken, littekenweefsel Een stamcel- of beenmergtransplantatie wordt momenteel in de geneeskunde toegepast als behandeling bij bloedkanker, lymfeklierkanker en bepaalde bloedziekten. In de toekomst kan het misschien ook bij andere ziekten worden gebruikt. Wat het juist is en hoe het in zijn werk gaat, kan je hieronder lezen.
Bij een beenmergtransplantatie werden traditioneel de nodige stamcellen uit het beenmerg gehaald. Tegenwoordig haalt men deze vooral uit het bloed en daarom spreekt men nu eerder van een stamceltransplantatie.
De transplantatie wordt gevolgd door hoge doses chemotherapie of radiotherapie.
Stamcellen zijn verantwoordelijk voor de productie van de rode en witte bloedlichaampjes en de bloedplaatjes.
Het probleem van de chemotherapie is dat deze niet enkel de kwaadaardige cellen doodt, maar ook de overblijvende gewone cellen. Daarom gebeurt de infusie van de stamcellen pas na de chemotherapie. Door recente ontwikkelingen in het onderzoek naar stamceltransplantaties, kan de dosis chemotherapie verminderd worden. Dat maakt dat de behandeling in zijn geheel een stuk veiliger is geworden.
– Uit het beenmerg:
Stamcellen kunnen uit het beenmerg van een donor gehaald worden. Terwijl de donor onder volledige narcose gebracht wordt, kunnen de stamcellen via een punctuur uit het borstbeen of het bekken gehaald worden.
– Uit het bloed:
Stamcellen worden ook gevonden in het bloed. Na chemotherapie of een beenmergstimulans komen de stamcellen in grote hoeveelheden in het bloed terecht en kunnen ze met behulp van speciale apparatuur verzameld worden.
– Uit het navelstrengbloed:
Na een geboorte wordt er meestal navelstrengbloed afgenomen, een rijke bron aan stamcellen. Dit bloed kan worden opgeslagen en gebruikt indien nodig. Hieraan zijn geen risico’s verbonden voor het kind of de moeder.
– Jijzelf
– Een broer of zus
– Een vrijwilliger: er wordt een databank bijgehouden en zo kan men op zoek gaan naar de donor die voor jou het meest geschikt is.
Hoewel een stamceltransplantatie nog steeds risico’s inhoudt voor de patiënt, is het tot nu toe de beste behandeling voor vele ernstige aandoeningen.
beenmergtransplantatie, stamcellen, stamceltransplantatie Straling heeft niet alleen invloed op kankercellen, maar ook op gezonde cellen. Omdat radiotherapie alleen werkt in het gebied waar bestraald wordt kunnen ook alleen in dat gebied bijwerkingen optreden. Sommige mensen hebben veel last van bijwerkingen, andere mensen merken er weinig van.
Je krijgt van je dokter uitleg over de mogelijke bijwerkingen en persoonlijk advies over wat je eraan kan doen. Hier kan ook een diëtist je bij helpen: het kan behulpzaam zijn om je voeding aan te passen tijdens de behandelingen of wanneer je bepaalde bijwerkingen hebt. Je kan acute of late bijwerkingen hebben.
Hieronder kan je al wat meer lezen over de mogelijke bijwerkingen van radiotherapie.
Moeheid is de belangrijkste bijwerking van radiotherapie. Als je moe wordt, probeer dan om het rustig aan te doen. Rust voldoende, slaap goed, drink veel, eet gezond en probeer toch ook voldoende beweging te hebben. Een korte wandeling af en toe zal je helpen om beter door de behandeling heen te geraken.
Een droge, rode, pijnlijke of jeukende huid kan een bijwerking van radiotherapie zijn. Het gevoel is te vergelijken met een zonnebrand. Het kan ook zijn dat je huid gevoeliger wordt voor de zon tijdens en na een behandeling.
Draag zachte, losse kleding en probeer niet te krabben of wrijven. Vermijd contact met zeep, parfum of deodorant. Mijd ook hete of ijskoude dingen op de huid rond de behandelde plaats. Je kan altijd aan je dokter om een aangepast product vragen om pijn te verlichten.
Veel mensen verliezen hun haar, bijvoorbeeld op de borst, het hoofd of in het gezicht. Dat kan tijdelijk of permanent zijn. Je kan voorlopig een pruik, haarstukje of sjaaltje dragen. Wanneer je permanent kaal blijft, kan je het best een goed passende pruik laten maken. Dit is kostelijk, maar op vertoon van een doktersbriefje kan een deel van de kosten gedekt worden.
Het kan zijn dat je minder of geen honger hebt tijdens een radioactieve behandeling, of dat je smaak verandert. Dat gebeurt vooral na behandeling van de streek rond je hoofd en nek. Probeer toch zo goed en gezond mogelijk te blijven eten om op krachten te blijven. Eet kleinere porties vaker op de dag en zoek naar etenswaren die je goed verdraagt. Een diëtist kan je hiermee op weg helpen.
Misselijkheid en overgeven zijn normale reacties wanneer de bestraling gericht is op je maag, buik, bekken of hersenen. Voldoende drinken en gerichte medicatie kunnen deze bijwerkingen verlichten.
Radioactieve straling kan invloed hebben op je blaas en ervoor zorgen dat deze minder urine kan vasthouden. De symptomen kunnen lijken op die van een blaasontsteking.
Een bijwerking van radiotherapie kan zijn dat zich te veel lymfevocht op bepaalde plaatsen ophoopt. Het is een zwelling die niet meteen verdwijnt. In het geval van een lymfoedeem kan je best met je dokter praten en om advies vragen.
Deze bijwerking kan vergeleken worden met een keelontsteking. Houd je keel vochtig en koud, en vermijd alcohol of roken. Ook je tanden kunnen afzien van radiotherapie. Raadpleeg je dokter en tandarts over de juiste tandverzorging.
Op zich zal de behandeling weinig effect hebben op je seksualiteit en je seksleven. Het kan wel zijn dat het gevoel van depressie of angst hier een nefast effect op kan hebben. Communiceer je angsten en twijfels met je partner. Dat kan al een hele last van je schouders halen.
Er is risico op onvruchtbaarheid. Dat kan tijdelijk of permanent zijn. Desondanks is het aan te raden om contraceptie te blijven gebruiken. Wanneer je zwanger raakt tijdens een reeks behandelingen, is het risico op een miskraam hoger.
kanker, radiotherapie Radiotherapie is een behandeling met radioactieve straling om kankercellen te doden en te voorkomen dat deze zich kunnen reproduceren. De straling gebeurt zeer lokaal. Voor sommige types kanker is radiotherapie de hoofdbehandeling, maar in veel gevallen wordt het toegepast in combinatie met chemotherapie, hormonentherapie of een operatie. Er bestaan twee types radiotherapie: inwendige en uitwendige therapie. Het uitwendige type wordt het vaakst gebruikt. Over beide types kan je hier wat meer informatie lezen.
Tijdens externe radiotherapie wordt de straling vanuit een machine op een plaats in het lichaam gefocust. Meestal gebeuren de behandelingen dagelijks tijdens de werkweek, en krijgt de rest van je cellen in het weekend de kans om zich te herstellen.
De keuze van de apparatuur hangt af van het type kanker en het lichaamsdeel waar de kankercellen zich bevinden. Zo wordt er andere apparatuur gebruikt voor huidkanker dan voor een type kanker dat zich dieper in het lichaam bevindt.
– Het plannen van je behandeling:
Het plannen van een behandeling met radiotherapie kan enkele weken duren. Het is belangrijk om de juiste dosis stralingen vast te leggen, om te zorgen dat de behandeling effectief is, maar ook zoveel mogelijk gezonde cellen spaart.
– De simulatie:
Voor de eigenlijke behandeling begint, moet je nog een laatste bezoek brengen aan het ziekenhuis om een simulatie te ondergaan. Deze duurt een half uur tot een uur, wat langer is dan een echte behandeling. Zo wordt vastgelegd hoeveel straling nodig is, hoe je zal moeten plaatsnemen, welk type radiostraling gebruikt zal worden, en dergelijke meer. De dosis wordt gebaseerd op de grootte van de tumor, hoe gevoelig de tumor is voor de straling en de mate waarin het normale weefsel rond de tumor de straling kan vetragen.
– De behandeling:
Het aantal behandelingen hangt niet vast af van de ernst van de kanker, maar aan een heleboel andere factoren. Je algemene gezondheid, het type kanker en de plaats van de tumor spelen hierin een rol. Een behandeling duurt ongeveer tien tot twintig minuten in totaal, maar de apparatuur staat maar enkele minuten aan.
Externe radiotherapie maakt je niet radioactief, in tegenstelling tot wat veel mensen denken. Het is ook veilig om in de buurt van je familie of vrienden te komen na een behandeling.
Bij interne radiotherapie wordt radioactief materiaal in je lichaam geplaatst, in de buurt van de kanker. Dit wordt gebruikt om heel lokaal een hogere dosis straling te geven. In veel gevallen worden interne en externe radiotherapie gecombineerd. Een voorbeeld van een type kanker waarvoor interne radiotherapie gebruikt wordt, is prostaatkanker.
Ongeveer twee maanden na deze behandeling is het niet veilig voor kinderen of zwangere vrouwen om voor langere tijd dicht bij je in de buurt te zijn, maar je kan wel in dezelfde kamer verblijven. Seksuele contacten zijn geen probleem, maar de eerste weken na een behandeling is het aan te raden om een condoom te gebruiken.
Radio-isotopen (radioactieve kernen die volgens een proces van radioactief verval spontaan uiteen vallen) worden toegediend in de vorm van een drankje, een capsule of een injectie. Het radioactieve afval zal je uitplassen of uitzweten. Daarom moet je voldoende blijven drinken. Bij patiënten op de palliatieve afdeling in het ziekenhuis, worden radio-isotopen toegediend om de pijn te verlichten en het verloop van de kanker te vertragen.
kanker, radiotherapie Fit zijn is voor de meeste vrouwen een must: je voelt je goed, hebt meer energie en je slaapt er zelfs beter van. Sporten is voor iedereen goed. Daar verandert een zwangerschap niets aan. Wat dat sporten juist inhoudt, zal voor jou anders zijn dan voor veel andere vrouwen. De een houdt van competitie, terwijl de ander eerder een rondje joggen of wandelen in alle rust zal bekoren. Daardoor kan het minimale of maximale niveau van sport niet in klinkklare regels worden vastgelegd. Wat veilig en aangenaam is voor jou, hoeft dat niet voor een ander te zijn. Daarom is het aan te raden om eerst even met je huisdokter te overleggen. Hier kan je een aantal opties terugvinden.
Belangrijk is dat je dus eerst je huisdokter raadpleegt. Dat is zeker van groot belang bij de volgende vrouwen:
– vrouwen die een geschiedenis van miskramen hebben.
– vrouwen met diabetes of een hartziekte.
– vrouwen met cervicale incompetentie, wanneer je cervix in het tweede stadium van je zwangerschap uitzet.
– vrouwen die een meerling dragen.
De beste methode om te merken of er iets mis is, is nog altijd je eigen gevoel. Het is in de meeste gevallen veilig om te sporten, zolang je geen oncomfortabel gevoel hebt. Wanneer je voelt dat het sporten onaangenaam wordt, moet je onmiddellijk stoppen.
Regelmaat is niet alleen belangrijk wanneer je zwanger bent. Sporten moet je opbouwen en regelmaat is de beste manier om dat te doen. Het is echter geen goed idee om te beginnen met een sport als je dit voor je zwangerschap niet op regelmatige basis deed.
Regelmaat wilt ook zeggen dat het beter is om elke dag een beetje te sporten, dan om tweemaal per week intensief te sporten. Wanneer je lichaam te zeer tot het uiterste gedreven wordt, vooral door een sport die je lichaam nog niet eigen is, kan je placenta niet zo effectief voedsel en zuurstof aan je baby geven.
Gebruik je verstand wanneer je gaat sporten tijdens je zwangerschap. Overbelast je lichaam niet, ga niet sporten bij extreme koude of hitte, drink voldoende en vergeet zeker je opwarming en afkoeling niet! Als je je niet goed voelt, ga dan ook niet sporten.
Met andere woorden: luister naar je lichaam en doe niets wat jou of je baby kan schaden.
Als zwangere vrouw ben je extra gevoelig voor verwondingen. Sporten waarin je snelle, abrupte of harde bewegingen in gebruikt, zijn af te raden. Voorbeelden van zulke sporten zijn netbal, squash of gevechtssporten. Ook sporten waarbij je je op grote hoogte of diepte verplaatst, zoals duiken of bergbeklimmen, zijn uit den boze.
Wandelen is de beste en meest veilige manier om fit te blijven tijdens je zwangerschap, maar zeker wanneer je het niet gewend bent om te sporten. Ga een half uurtje of meer wandelen, en dit vier keer per week.
Ook zwemmen is een veilige keuze voor een zwangere vrouw die het sporten niet gewoon is. Tijdens het zwemmen zet je geen harde druk op je gewrichten en gebruik je geen harde of schokkende bewegingen.
Ook yoga is veilig en tegelijk aangenaam om fit te blijven tijdens je zwangerschap. Yoga heeft daarbij het voordeel dat het je helpt je ademhaling te controleren, wat je zeker te pas zal komen tijdens je bevalling.
Als je toch niet goed weet welke sport voor jou nu geschikt is, of je wilt zeker zijn dat je op een veilige manier (begint met) sport, kan je je altijd opgeven voor groepslessen die speciaal voor zwangere vrouwen ingericht zijn. Zo krijg je de aangepaste begeleiding die nodig is.
Veel vrouwen vinden het moeilijk om nog de tijd te vinden om wat aan sport te doen na de bevalling. Dit is echter minstens zo belangrijk, want het houdt je lichamelijk en mentaal gezond. Wandelen is daarom de ideale manier om zelf te bewegen, want je kan je baby of kind gemakkelijk meenemen en zo gun je hem of haar ook het plezier van de frisse buitenlucht.
lichaamsbeweging, sporten, zwanger, zwangerschap Koliekpijn is een zeer hevige buikpijn ten gevolge van krampen. Hoewel de pijn ook bij volwassenen en dieren kan optreden, lijden vooral baby’s aan deze vervelende kwaal. De krampen die de baby ondervindt zijn onverklaarbaar en er is geen behandeling. Toch zijn er enkele middeltjes die soms efficiënt blijken.
Baby’s tussen twee en zestien weken oud kunnen het slachtoffer worden van koliekpijn. Vaak zijn ze niet meer dan twee weken oud wanneer de eerste opstoten zich voordoen. Koliekpijn is een onverklaarbare pijn in de buik waardoor ze ontroostbaar huilen aan een stuk. De krampen komen het vaakst voor in de late namiddag of vooravond (het zogenaamde witching hour). Ze liggen dan heel verkrampt in hun wiegje. Voor het overige zijn de baby’s kerngezond en ook is er geen verschil merkbaar tussen baby’s die borstvoeding krijgen en baby’s die met het flesje gevoed worden. De krampjes stoppen vaak nadat de baby wat gas heeft verloren maar soms huilen de baby’s zichzelf gewoon in slaap. Koliekpijn verdwijnt plots vanzelf wanneer de baby ongeveer drie tot vier maanden oud is.
Alhoewel de oorzaak van koliekpijn onbekend is, kan je als ouder wel enkele dingen doen om je baby meer op zijn gemak te doen voelen. Wel moet vermeld worden dat dit geen gemakkelijk proces is. De gehele familie kan immers last ondervinden van het continue gehuil van de pasgeborene en er kan zo grote wrevel ontstaan. Er is ook geen garantie dat de koliekpijn zal stoppen wanneer je deze tips volgt.
Het beste wat je doen kan is je baby troosten, door hem bijvoorbeeld te wiegen, te knuffelen, voor hem te zingen of hem een warm badje geven. Ook is het belangrijk dat je goed op de voeding van je baby let. Kijk na of de babyvoeding juist bereid wordt en geef geen vast voedsel. Vergeet bovendien vooral niet om ook op jezelf te letten! Eet gezond, vooral dan wanneer je borstvoeding geeft. Het heeft daarenboven absoluut geen zin om de koliekpijn ergens aan te wijten. Koliekpijn bestaat al erg lang en nooit is er een gepaste remedie gevonden. Het advies luidde in de negentiende eeuw zelfs: ‘Stop katoen in je oren en jenever in je maag’. Neem vrede met de oorlog en probeer je baby gerust te stellen.
baby, buikpijn, koliekpijn Tonsillitis of angina is een besmettelijke ontsteking van de keelamandelen. De meestal jonge patiënt ondervindt vooral keelpijn en kan ook andere symptomen zoals hoge koorts vertonen. Er zijn evenwel verschillende behandelingen mogelijk om deze vervelende maar ongevaarlijke ontsteking te doen stoppen.
Angina is een virale of bacteriële infectie van de keelamandelen die het vaakst voorkomt bij kinderen. De besmetting kan overal plaatsvinden, gaande van binnen het gezin tot de bijeenkomst van hobbyverenigingen. Tonsillitis kan van korte duur zijn, maar kan ook het gevolg zijn van de ziekte van Pheiffer, vooral dan bij oudere tieners. Indien dit het geval is, kan de ontsteking veel langer duren en kan de tiener er maandenlang nog last van ondervinden. Acute tonsillitis daarentegen duurt gewoonlijk vier tot zes dagen.
Vanzelfsprekend is een pijnlijke keel het duidelijkste symptoom van angina. Tonsillitispatiënten klagen evenwel over algehele malaise, spierpijn, afwezigheid van honger en ze kunnen ook gegrepen worden door (vaak hoge) koorts. Hoewel de ontsteking vaker optreedt bij kinderen dan bij volwassen, ondervinden deze laatste veel meer pijn. De tekenen duren gewoonlijk slechts enkele dagen maar indien ze langer aanhouden is het belangrijk dat je de huisarts onmiddellijk raadpleegt.
Bij de diagnose van tonsillitis zal de arts de keel bekijken. Op die manier wordt duidelijk hoe ernstig de ontsteking is en kan de dokter een gepast geneesmiddel voorschrijven. Antibiotica zijn niet steeds noodzakelijk want sommige vormen van angina zijn het gevolg van een virus en niet van een bacterie. Ook zijn er enkele dingen die in de hand van de patiënt zelf liggen. Zo wordt het aangeraden om goed te rusten, de juiste voeding te eten en te gorgelen. Het is van groot belang dat het kind voldoende vocht binnen krijgt. Sla niet direct in paniek als je kind gedurende drie dagen niet gegeten heeft, het is immers veel belangrijker dat het veel drinkt.
Indien tonsillitis herhaaldelijk optreedt, kan je overwegen om de keelamandelen operatief te laten verwijderen. Bij jonge kinderen wordt deze ingreep regelmatig uitgevoerd. Keelamandelen bevinden zich helemaal achteraan in de keel en hebben na het eerste levensjaar geen enkele functie meer. Tonsillectomie is echter geen sinecure bij volwassenen, het is een gevaarlijke en zeer pijnlijke operatie. Ook kan niet gegarandeerd worden dat de verwijdering van de keelamandelen doeltreffend is aangezien men na de ingreep nog last kan ondervinden. De arts zal dit daarom niet meteen aanraden.
angina, keel, keelpijn, tonsillitis Het lijkt erop dat kinderen in de regel veel vaker antibiotica benutten dan volwassenen. Daarom is het belangrijk dat we dit zorgvuldig in de gaten houden. Antibiotica zijn sterke geneesmiddelen en daarom wordt het aangeraden om het zo min mogelijk toe te passen, en in het bijzonder op kinderen. Toch moet je niet te snel panikeren, want het is zeer ongebruikelijk dat je kind schade zal ondervinden volgend op het gebruik van antibiotica.
Antibiotica zijn samenstellingen die bacteriën doden of hun groei remmen. Ze worden gebruikt als geneesmiddel voor talrijke infecties. Enkele ernstige infecties zoals hersenvliesontsteking of longontsteking kunnen enkel bestreden worden met antibiotica. Toch moeten we antibiotica niet voor elke infectie toepassen, want dan zal de werking van het afweersysteem van het eigen lichaam beschadigd worden en kan het kind immuun worden voor antibiotica. Aangezien de meeste infecties zoals een simpele verkoudheid of bronchitis worden veroorzaakt door virussen is het helemaal niet nodig om hiervoor antibiotica te nemen.
Er is geen vaste maatstaf voor het al dan niet toedienen van antibiotica. Wanneer je kind dieprode vlekjes heeft op de huid, herhaaldelijk braakt, moeilijk ademt of zeer futloos dan wel zeer onrustig is, is het noodzakelijk dat je een arts raadpleegt. Deze zal dan beslissen of de infectie die je kind heeft opgelopen moet worden behandeld met antibiotica. Er bestaat ook een grote variëteit aan soorten antibiotica. Artsen moeten dus zelf oordelen welk antibioticum het best bij de infectie past.
Het is erg belangrijk dat het kind de gehele kuur antibiotica volhoudt, ook indien beterschap lijkt opgetreden te zijn. Antibiotica zijn ongetwijfeld de meest waardevolle geneesmiddelen op de markt en ze zijn ook erg veilig. Hoewel ze gepaard kunnen gaan met een van vele maar zeldzaam optredende neveneffecten, zijn deze doorgaans mild. Koorts, misselijkheid en diarree zijn de meest gebruikelijke neveneffecten van antibiotica. Erg uitzonderlijk zijn hevige reacties die kort na het innemen van de antibiotica optreden. We moeten ons dus niet direct zorgen maken over het gevaar dat antibiotica kan betekenen voor onze kinderen.
antibiotica, kinderen Scheelzien of strabisme doet zich vooral voor bij kinderen. Het betreft de toestand waarin de ogen verkeren wanneer ze niet dezelfde richting uitkijken. Hoewel de kinderen er gewoonlijk zeer weinig ongemakken van ondervinden, is het erg belangrijk dat er een behandeling wordt voorzien opdat geen permanente schade wordt berokkend. Bij volwassenen daarentegen is dit niet dermate van belang omdat de klachten van een ander soort zijn.
Strabisme komt voor in verschillende vormen. Zo kan het afwijkend oog zowel naar binnen (esotropie) als naar buiten (exotropie), zowel naar boven (hypertropie) als naar beneden (hypotropie) gericht zijn. In de meeste gevallen betreft het telkens hetzelfde oog, maar alternatie is evenzeer mogelijk. Dit wil zeggen dat beide ogen om beurten afwijken. Bovendien treedt scheelzien niet noodzakelijk voortdurend op, het kan zich daarentegen ook enkel voordoen wanneer de persoon moe of onwel is of zich concentreert op een veraf of nabij gelegen object.
Aangezien kinderen slechts zelden last hebben van slecht zien of dubbelzien, zijn ze minder geneigd om hierover klachten neer te leggen. Tijdige en adequate behandeling zijn echter nodig opdat het zicht niet permanent wordt aangetast. De behandeling gehanteerd voor volwassenen daarentegen heeft eerder te maken met storende dubbelbeelden of esthetische overwegingen.
Bij kinderen worden vooral ongevallen, oogafwijkingen, verziendheid en een minder goede sturing van de spierbalans aangehaald als de meest frequente oorzaken van scheelkijken. Volwassenen op hun beurt kunnen slachtoffers van strabisme zijn omwille van het op kinderleeftijd niet behandeld zijn, oogspierverlamming, ongevallen of als bijwerking van schildklierproblemen.
Een bril is in sommige gevallen al voldoende om te corrigeren, voornamelijk bij verziendheid. Onder bepaalde omstandigheden kan een bril ook als voorbereiding op een operatie aangewend worden.
Bij kinderen jonger dan 7 jaar is de meest gebruikte behandeling occlusie of afdekken van het afwijkende oog. Vaak is het wenselijk dat beide ogen alternerend (beurtelings) bedekt worden. Deze methode gebruikt men vooral om amblyopie (lui oog) te verhinderen. De bedoeling van deze methode is een goede gezichtsscherpte te verwerven aan het luie oog en aldus aan beide ogen.
Indien beide manieren niet geschikt blijken, kan operatie van de oogspieren nodig geacht worden. Hierbij wordt gewerkt met de buitenzijde van de oogbol, de oogbol zelf wordt niet uit zijn kas gehaald. Bij kinderen gebeurt dit onder algemene verdoving, bij volwassenen mogelijk onder plaatselijke verdoving. Meerdere operaties kunnen een vereiste zijn.
ogen, scheel, scheelzien, strabisme