Een malletvinger heb je als je schade hebt opgelopen aan de vingertop. Het laatste vingerkootje staat naar beneden gericht en is onbeweeglijk geworden.
De oorzaak van een malletvinger is te vinden bij overbelasting van de vingertop. Deze kwetsuur kan je oplopen bij sporten zoals honkbal of basketbal, waarbij de bal je vingertop raakt. Ook in het dagelijkse leven bij gewone activiteiten kan je je vingertop per ongeluk schade aanrichten, bijvoorbeeld bij het opmaken van bedden. Deze handelingen kunnen het bot van het laatste vingerkootje doen breken, of de pezen doen scheuren.
Bij een malletvinger is de vinger gekneusd. Daardoor zal hij pijnlijk zijn en vaak ook opzwellen. Als je pijn in je vinger ondervindt, en je de vinger moeilijk kunt strekken, is het aangewezen je dokter op te zoeken. Die zal een uitgebreid onderzoek doen naar de oorzaak van de pijn en zwelling.
Als je te lang wacht met naar de dokter te gaan kan je permanente schade aanrichten aan je vinger. Hoe langer je wacht met een gepaste behandeling, hoe moeilijker je vinger te genezen zal zijn.
Als eerste reactie na het kwetsen van je vingertop moet je ijs op je vinger leggen. Hierdoor zal je een mogelijke breuk van het bot of scheuring van de pees niet verhelpen, maar zal je er wel voor zorgen dat je vinger niet opzwelt.
Nadat je ijs op je vinger hebt gelegd, moet je naar de dokter. Die zal mogelijk een spalk plaatsen aan de vinger. De spalk houdt je vinger op zijn plaats bij de genezing. Zo kan het bot of pees weer aangroeien. De spalk zorgt er tevens voor dat de vinger niet beweegt zolang het genezingsproces nog bezig is.
Bij een ernstigere kwetsuur, zoals een ernstigere breuk van het vingerkootje of scheuring van de pees kan de dokter het mogelijk achten een operatie uit te voeren waarbij de vingerkootjes weer op de juiste plaats worden gezet.
Of het al dan niet mogelijk is na de operatie of na het plaatsen van de spalk te sporten is afhankelijk van persoon tot persoon. Je dokter zal advies geven over in hoeverre je je vinger mag gebruiken.
hand, malletvinger, vinger, vingertop Hoewel gewone vetten een onmisbare energiebron vormen voor ons lichaam, zijn transvetten de boosdoeners die ervoor zorgen dat we minder lang leven. Het zijn namelijk kunstmatige vetten die we vinden in allerlei producten als ontbijtkoeken, snoep, chips, hamburgers, smeerboter, pizza’s, … Inderdaad, alle heerlijke dingen die elke diëtiste ons zou afraden.
Elk lichaam bevat ‘goede’ en ‘slechte’ cholesterol. Het is vanzelfsprekend dat we deze laatste zo laag mogelijk moeten trachten te houden. Een teveel hieraan kan immers leiden tot hart- en vaatproblemen. Er zijn 2 soorten vet die hiervoor zorgen: verzadigde vetten en transvetten. Deze laatste zorgen naast een verhoging van het ‘slechte’ cholesterol evenwel ook voor een verlaging van het ‘goede’ cholesterol. Studies hebben uitgewezen dat ziektes als diabetes of borstkanker hierin hun oorsprong vinden. Los daarvan is het ook zo dat transvetten bijna drie keer trager verteerd worden dan verzadigde vetten, waardoor ze tevens de hoofdoorzaak zijn van de obesitascrisis.
Transvetten zijn, in tegenstelling tot gewone vetten, niet terug te vinden in de natuur. Ze zijn het resultaat van een industrieel proces waarbij plantaardige olie wordt omgezet tot vast vet. Dit laatste is niet alleen lekker, maar ook veel langer houdbaar. Dat betekent dat ze een grote voorkeur genieten bij producenten van bijvoorbeeld koekjes en snoep, om de simpele reden dat de langere consumptietermijn meer winst oplevert. Om diezelfde reden zijn verse producten veel duurder.
Ons lichaam heeft geen transvetten nodig. Toch zijn ze zo massaal aanwezig, dat het bijzonder moeilijk wordt om ze helemaal uit ons leven te sluiten. Het is wel zo dat de verpakking van producten steeds vaker informatie bevat over de hoeveelheid transvet. Bij margarine is dit trouwens wettelijk verplicht. Minder dan 1 procent is ideaal. Meer en meer horecazaken streven er tegenwoordig naar zo veel mogelijk transvetvrije producten – ja, ze bestaan wel degelijk – te gebruiken. Zo zijn Starbucks en een aantal restaurantketens, waarvan de bekendste Kentucky Fried Chicken, 3 jaar geleden in een samenwerking getreden om tegenwoordig enkel nog transvetvrije producten te verkopen.
Nu nog een transvetvrije supermarkt en iedereen leeft gezond! Of is dit toch niet haalbaar…?
Misschien is het iets realistischer om te streven naar een wereld waarin mensen wat meer moeite doen om te beseffen dat hun winkelkar wel eens tot hun dood zou kunnen leiden.
cholesterol, transvetten, vetten Al eens meegemaakt? Je vertrekt ‘s ochtends naar je werk en plots is er die twijfel: is de garagepoort wel gesloten? Inderdaad, de drang om dan terug te keren is vaak groot. De meeste mensen zullen dat ook doen, maar stel dat het niet bij 1 keer blijft en dat je wel 100 keer wil terugkeren. En elke keer neemt de onzekerheid toe. Dat is hetgeen waar mensen met de obsessieve-compulsieve stoornis (OCS) dagelijks mee moeten leven. Het is een psychische aandoening die mensen aanzet tot het hebben van dwanggedachten (obsessies) en dwanghandelingen (compulsies). De oorzaak van de ziekte is niet gekend. Recente onderzoeken wijzen op een verstoord evenwicht van de neurotransmitters, maar hier is geen zekerheid over.
Obsessies worden omschreven als steeds terugkerende, aanhoudende en ongewenste gedachten, die ons zodanig opgedrongen worden door onszelf, dat we ze niet meer onder controle hebben. In tegenstelling tot waangedachten, is men bij dwanggedachten perfect bewust van het feit dat ze aanwezig zijn. Bekende voorbeelden zijn: ‘mijn handen zijn vuil, dus ik moet ze wassen’ of ‘de gaskraan is niet gesloten’. Het is ook mogelijk dat bepaalde beelden, getallen of geluiden gevreesd worden. Voorbeelden hiervan zijn angst voor het getal 13 of 666 (het getal van de duivel).
Compulsies zijn steeds terugkerende handelingen die worden uitgevoerd om de angstgevoelens (als gevolg van de dwanggedachten) te onderdrukken of neutraliseren. Voorbeelden zijn de handen wassen als gevolg van smetvrees of terugkeren naar huis om te controleren of de gaskraan gesloten is. Het is ook mogelijk dat de handelingen mentaal zijn. Voorbeelden zijn dan herhaaldelijk tellen tot een bepaald getal of een bepaalde zin steeds opnieuw herhalen in het hoofd.
De obsessief compulsieve stoornis kan meestal behandeld worden. Meestal begint men met het toedienen van bepaalde medicijnen en wordt achteraf gekeken of deze iets hebben uitgehaald. Is dit niet zo, worden er ofwel andere voorgeschreven of wordt de dosis verhoogd. Dit zal zich blijven herhalen tot er een verbetering wordt vastgesteld. Dit wordt doorgaans gecombineerd met cognitieve of gedragstherapie. Hierbij moet hij om de zoveel tijd een bepaalde dwanghandeling nalaten, tot ze allemaal verdwenen zijn.
compulsies, dwanggedachten, obsessieve compulsieve stoornis, OCS Depressieve mensen hebben meestal te kampen met een gebrek aan levenslust, een versterking van minder leuke emoties en angstaanvallen. Antidepressiva zijn de geneesmiddelen die ervoor zorgen dat deze symptomen aanzienlijk afnemen of zelfs helemaal verdwijnen. Dit is bij ongeveer 70% van de patiënten het geval. Ze kunnen enkel verkregen worden via een arts en bestaan in zeer veel verschillende varianten.
De dokter zal aan de hand van de symptomen oordelen welk middel het best bij de patiënt past. Het is wel belangrijk dat men deze voorgeschreven behandeling op een gelijkmatige wijze volgt, want discontinuïteiten kunnen soms tot onwenselijke resultaten leiden.
Vergeten is menselijk. Het komt dus vrij veel voor dat patiënten een dosis overslaan. Het enige wat je hieraan kan doen is zo snel mogelijk je dosis nemen. Ook wanneer je te laat merkt dat je geen antidepressiva meer in huis hebt, bel je best zo snel mogelijk de behandelende arts, zodat deze je een nieuwe dosis kan voorschrijven.
Het komt vaak voor dat wanneer na enkele maanden behandeling het optimisme terug is, de drang om geen antidepressiva meer te slikken zeer groot wordt. Dit is echter een bijzonder slecht idee. Zoals bij de meeste medicijnen, wordt er in het bloed een bepaalde spiegel opgebouwd, die tot een bepaald niveau gerespecteerd moet worden.
Daarom kan een plotse stopzetting leiden tot nefaste medische gevolgen zoals hoofdpijn, duizeligheid, vermoeidheid,… Dit is parallel aan de drugswereld, waarin bijvoorbeeld heroïneverslaafden afkickverschijnselen vertonen bij een uitblijving van hun gewoonlijke dosis. Een belangrijk verschil is wel dat antidepressiva, in tegenstelling tot drugs, lichamelijk niet verslavend zijn.
Wat de meesten echter over het hoofd zien, is dat antidepressiva bepaalde stoffen bevatten die ervoor zorgen dat je je beter gaat voelen. Bij stopzetting komen deze niet meer terecht in het bloed en herbegint logischerwijs de depressie. Het is beter om de behandeling geleidelijk aan af te bouwen. In plaats van 1 pil per dag, bijvoorbeeld in een eerste periode een halve nemen, erna een kwartje enzovoort. Uiteraard dient dit steeds te gebeuren onder toezicht van de dokter.
antidepressiva, depressie Bloedarmoede (ookanemie genoemd) treedt op wanneer het bloed te weinig hemoglobine bevat. Doordat dit eiwit voor een groot deel de inhoud van rode bloedcellen vormt, kunnen we dus ook stellen dat bloedarmoede een tekort aan rode bloedcellen betekent. Deze zijn echter onmisbaar. Ze zorgen er voor dat zuurstof uit de longen naar de rest van het lichaam getransporteerd wordt. De meest voorkomende oorzaak van bloedarmoede is een tekort aan ijzer. Dit kan aan de hand van een eenvoudige bloedtest nagegaan worden.
Zwangere vrouwen hebben meer zuurstof nodig. Ze hebben met andere woorden meer nood aan rode bloedcellen. Doordat het lichaam tijdens de zwangerschap meer bloed bevat dan normaal, daalt het hemoglobinegehalte. Dit komt voor bij elke zwangere vrouw en het herstelt zich vanzelf na de bevalling. In de dertigste week is het hemoglobinegehalte op zijn laagst. Wanneer de daling echter te groot is, spreekt men van bloedarmoede. Dit is te voorkomen door voldoende ijzer in het bloed op te nemen. Het lichaam van een zwangere vrouw heeft dit nodig om zoveel mogelijk rode bloedcellen aan te maken.
Naast een ijzertekort, zorgt ook bloedverlies voor een verhoogde kans op anemie. Dit kan gaan van een zwaar ongeval tot een operatie, maar bij vrouwen gaat het vaak om hevige menstruaties. Ook overgeven als gevolg van ochtendmisselijkheid, een zwangerschap kort na een andere of zwanger zijn van een tweeling verhogen het risico .
Vaak beseffen mensen niet dat ze lijden aan bloedarmoede. Maar als er toch symptomen zijn, gaat het meestal om vermoeidheid en zwakheid. Het wordt ook moeilijker om overeind te blijven na zware inspanningen. Duizeligheid, transpiratie en hoofdpijn gaan hier eveneens mee gepaard. Al deze symptomen zijn het gevolg van een zuurstoftekort. Bij een laag hemoglobinegehalte is het ook mogelijk dat je er erg bleek uitziet.
De behandeling van bloedarmoede hangt af van de oorzaak ervan. Bij een ijzertekort zal de arts voeding met veel ijzer aanbevelen. Dit is onder andere rood vlees, noten en brood. Geneesmiddelen kunnen echter ook hulpzaam zijn. Hevige menstruaties kunnen bijvoorbeeld verminderd worden met de anticonceptiepil. In ernstige gevallen (meestal bij ongevallen) worden rechtstreeks rode bloedcellen gegeven door middel van een bloedtransfusie.
anemie, bloedarmoede, zwanger, zwangerschap Een heupfractuur of heupbreuk is een breuk bovenaan het dijbeen vlakbij het heupgewricht. Het doet niet enkel vreselijk veel pijn, je wordt ook heel erg in je mogelijkheden beperkt omdat je moeilijk kan staan of lopen. Daarbij kan het zijn dat je been naar buiten draait of korter wordt. Een operatie is noodzakelijk voor elke heupbreuk, en liefst zo snel mogelijk.
Heupbreuken komen veel voor na een (auto-) ongeluk en bij oudere mensen die gevallen zijn. Ook als je aan bijvoorbeeld osteoporose lijdt, of aan een andere aandoening die je beenderen verzwakt, wordt de kans op een heupbreuk groter.
Röntgenstraling van je heupen kan aantonen waar de breuk zich juist bevindt. Dat is belangrijk om te bepalen welke operatie er moet plaatsvinden. Het kan zijn dat de breuk toch niet zichtbaar wordt door de röntgenstraling, maar dan kan men nog altijd een MRI-scan uitvoeren.
De twee belangrijkste heupbreuken zijn:
– Een femorale nekfractuur: dit is een breuk vlakbij de plaats waar het dijbeen en het heupgewricht samenkomen.
– Een intertrochantere fractuur: dit is een breuk die iets verder van het heupgewricht gesitueerd wordt.
De behandeling houdt in ieder geval een operatie in. Maar die operatie hangt af van je leeftijd en van het type heupfractuur. Wanneer eenmaal vastgesteld is of het om een femorale of een intertrochantere breuk gaat, kan men de operatie degelijk voorbereiden:
– Femorale nekfractuur: bij jongere en meer actieve mensen, of wanneer de gebroken beenderen niet veel verschoven zijn, wordt de heup meestal op de plaats gehouden door het gebruik van pinnen. Bij oudere mensen daarentegen zijn sterkere metalen mechanismen nodig om in het gewricht in te passen, wat het hoofd van het dijbeen zal vervangen.
– Intertrochantere fractuur: het gebroken been wordt op de plaats gehouden door een metalen apparaat, terwijl het hoofd van het dijbeen normaal in het heupgewricht kan bewegen.
Tijdens de revalidatie zal je gedurende een geruime tijd op krukken of met een wandelstok moeten rondlopen. Soms kan fysiotherapie je een heel eind vooruit helpen om weer zonder problemen je dagelijkse taken te kunnen opnemen.
heupbreuk, heupfractuur Doorligwonden of decubitus zijn wonden die ontstaan als een gevolg van druk of wrijving op het weefsel. Het kan iedereen overkomen die tijdelijk of permanent minder of niet mobiel is. zoals bejaarden, zieken of mensen met zware obesitas. Deze huidaandoening is moeilijk te behandelen en kan daarom leiden tot ernstige complicaties. Wat decubitus juist is, waar het vandaan komt en wat je ertegen kan doen, lees je hier.
Doorligwonden komen voor in verschillende verschijningsvormen. Er wordt een indeling gemaakt van vier graden die de ernst van de decubiti omschrijven.
Wanneer doorligwonden niet behandeld worden, kan dit leiden tot ernstige complicaties. Het probleem is echter dat de aandoening op zich moeilijk te behandelen is. Voorbeelden van zulke complicaties zijn bloedvergiftiging (sepsis), cellulitis (het ontsteken van het onderhuidse bindweefsel, gekenmerkt door een rode en opgezwollen huid, pijn en koorts), infecties van de beenderen of gewrichten, of een abces.
Factoren die de kans op doorligwonden vergroten zijn onder andere een dunne, delicate huid (zoals bij oudere mensen), een slechte fysieke conditie, een slechte mentale toestand, immobiliteit, incontinentie en ondervoeding.
Ouderen die bedlegerig zijn, mensen in een rolstoel,… zijn dus risicogroepen en moeten dus in de gaten gehouden worden.
Om te voorkomen dat iemand aan doorligwonden lijdt, is het belangrijk dat je weet welke maatregelen je kan treffen.
Zorg er ten eerste voor dat de persoon in kwestie geregeld (ongeveer elke 15 minuten, ten hoogste elke twee uur) van houding wisselt, om de druk op één bepaald punt te verlichten.
Controleer daarnaast de huid regelmatig op zwellingen of verkleuringen en houd de huid gehydrateerd.
Massages zijn goed om de bloedcirculatie op peil te houden. Masseer echter nooit de knokige plaatsen van het lichaam, omdat de huid hier veel te dun en delicaat is.
Met een gezond lichaam en een psychisch evenwicht kom je al een heel eind! Een gevarieerde voeding, voldoende drinken en rusten, beweging en frisse buitenlucht wanneer mogelijk zijn dan ook van het grootste belang, uiteraard niet alleen om doorligwonden te voorkomen.
Wanneer er tekenen van doorligwonden duidelijk worden en deze zijn in een vroeg stadium, kan je een aantal maatregelen nemen om de ernst ervan danig in te perken.
Verander dus regelmatig van houding, zorg voor een bed en een matras van kwaliteit, houd de beschadigde huid gehydrateerd en zorg voor een zeer goede hygiëne.
Wanneer de doorligwonden al een graad verder gevorderd zijn en er een infectie komt opzetten, raadpleeg dan meteen een dokter. De dokter zal je de juiste medicatie voorschrijven om de infectie te behandelen.
Om ernstig beschadigde huid te herstellen of in het ergste geval een gapende wond te dichten, zal een operatie noodzakelijk zijn.
decubitus, doorligwonden Mesothelioom of longvlieskanker is een tumor aan de longvliezen. Gelukkig is het een zeldzame ziekte, maar dat betekent meteen ook dat we er heel weinig over weten. Daarom worden hieronder even kort de belangrijkste zaken op een rijtje gezet.
Mesthelioom tast de cellen rond verschillende organen in het lichaam aan, in het geval van longvlieskanker is dat de binnenkant van de borstkas en de vliezen rond de longen. De kanker kan ook ontstaan in de buik of rond het hart. De cellen groeien zeer snel en zullen uiteindelijk het orgaan volledig omhullen.
De meeste mensen ontwikkelen longvlieskanker nadat ze (zelfs slechts kortstondig) aan asbest werden blootgesteld. Het kan tien tot zestig jaar duren vooraleer de ziekte zich effectief openbaart. Ook de onbeschermde blootstelling aan beryllium of zeoliet kan de kans op longvlieskanker aanzienlijk verhogen.
De meest voorkomende klachten zijn kortademigheid, vermoeidheid, pijn in de borstkas, gewichtsverlies, een schorre of hese stem, moeilijkheden met slikken en het ophoesten van bloed.
Longvlieskanker kan worden vastgesteld door het uitvoeren van verschillende testen, waaronder:
– Röntgenstralen om een eventuele toename van vocht in de longen vast te stellen.
– Onderzoeken van een staaltje pleuravocht om de aanwezigheid van Carcino-embryonale antigenen op te sporen.
– Een biopsie van wat weefsel om de diagnose te bevestigen.
– Een Computertomografie (CT-scan) om de rest van het lichaam te onderzoeken op sporen van de ziekte.
Er is geen behandeling van longvlieskanker mogelijk, enkel een pijnbestrijdende en levensverlengende behandeling. Die behandeling kan bestaan uit operaties waarbij weefsel wordt weggehaald, radiotherapie, chemotherapie en fotodynamische therapie.
asbest, longen, longvlieskanker, mesothelioom De ziekte van Kawasaki, ook mucocutaan lymfekliersyndroom genoemd, komt uitsluitend voor bij kinderen, meestal jonger dan vijf jaar. Het is een zeldzame ziekte en is pas voor de eerste keer beschreven in Japan, toen de arts Tomisaku Kawasaki in 1967 de diagnose en behandeling beschreef.
De precieze oorzaken van de ziekte van Kawasaki zijn nog steeds niet bekend. Waarschijnlijk wordt de aandoening veroorzaakt door een bacterie of een virus en is het een infectie of een reactie van het lichaam op een infectie.
Kinderen van Japanse afkomst en jongens hebben een iets grotere kans om de ziekte van Kawasaki te ontwikkelen. Waarom dit zo is, is niet bekend. Daarbij wordt de ziekte vaker vastgesteld in de winter of de lente en lijkt het vaker in grote groepen voor te komen.
De ziekte komt in verschillende stadia aan de oppervlakte. De eerste tekenen zijn onder andere koorts, irritatie, futloosheid en buikpijn.
Enkele dagen nadat de koorts komt opzetten, worden de ogen rood en zijn ze gezwollen en pijnlijk.
Niet veel later verschijnen er rode vlekken, veelal op de romp, kan er sprake zijn van opstopping, rode, droge, kapotte lippen, en een rodere tong. Daarbij kunnen de handpalmen en voetzolen opzwellen en rood uitslaan. De nagel kunnen witte vlekjes gaan vertonen. Na een dag of tien vervelt de huid van de handpalmen, voetzolen en rond de nagels. Er verschijnen bij ongeveer de helft van de patiënten pijnlijke en gezwollen knobbels in de nek.
Meer algemene symptomen zijn bijvoorbeeld pijn in de gewrichten, diarree, een gezwollen urinebuis, het opzwellen van de galblaas door de ophoping van vocht en de zwelling van de hersenvliezen.
De ziekte van Kawasaki kan tot twaalf weken duren en kan leiden tot ernstige complicaties:
Onderzoeken kunnen andere ziektes uitsluiten, waardoor men ervan mag uitgaan dat het om de ziekte van Kawasaki gaat. Omdat de aandoening verschillende organen aantast, zullen ook verschillende testen nodig zijn, waaronder bloedtesten, testen van de kransslagader, een echocardiagram, een elektrocardiogram, stresstesten en urinetesten.
De behandeling moet zo snel mogelijk gestart worden, liefst binnen de tien dagen nadat de eerste tekenen van de ziekte duidelijk werden.
Om te beginnen moet de koorts gedrukt worden door het nemen van aspirines (soms voor onbepaalde tijd) en immunoglobuline (antistoffen). Het kan ook zijn dat het nodig is om te voorkomen dat er zich bloedklonters gaan vormen. Hiertegen worden dan warfarine of andere antistollingsmiddelen voorgeschreven.
Bij kinderen die voor onbepaalde tijd een aspirinekuur moeten ondergaan, moet worden uitgekeken dat ze niet het syndroom van Reye ontwikkelen. Deze kinderen moeten ook elk jaar zonder fout een griepvaccinatie halen.
kinderen, ziekte van Kawasaki Dat iemand zich zenuwachtig voelt in bepaalde situaties is heel normaal. We dreigen het allemaal wel eens te begeven als we een toespraak voor een groot publiek moeten geven of als we een sollicitatiegesprek hebben. “Wat moet ik zeggen? Welke houding moet ik mezelf geven? Welke kleren zijn geschikt?” zijn volstrekt normale vragen in zo’n situatie. Voor mensen met sociale fobie daarentegen is het veel moeilijker. Zij hebben zo’n angst dat ze deze situaties gewoon vermijden. Als het erger wordt verlaten ze zelfs hun huis niet meer.
Sociale fobie wordt meestal al duidelijk tijdens de tienerjaren, al kan het zijn dat iemand reeds zijn hele leven aan sociale fobie lijdt. Evengoed kan het voorkomen dat sociale fobie zich pas in de latere levensjaren ontwikkelt. (Bv. Wanneer er van een persoon veel sociale vertegenwoordigingen verwacht worden.) Wanneer er in de familie gevallen zijn van sociale fobie heb je ook meer kans om angst te hebben in sociale situaties. Soms kan deze angst zelfs overslaan in een depressie of verslaving.
De meeste mensen met sociale fobie hebben vaak het gevoel dat ze worden beoordeeld of belachelijk worden gemaakt bij andere mensen. Ze voelen zich bekeken en gaan hierdoor blozen, zweten of hun angst op een andere manier kenbaar maken (bv. stotteren of bibberen). Deze signalen zenden ze ongewild uit. Angst tonen is voor hen immers een teken van zwakte, iets waar andere mensen volgens hen geen last van hebben.
Meestal beseffen patiënten wel dat hun angsten niet echt rationeel zijn, maar toch blijven ze moeite hebben om zich juist te gedragen in sociale situaties. Als gevolg hiervan blijven ze vaak thuis of –als ze toch weg gaan- gedragen ze zich heel nerveus en ongemakkelijk. Ze gaan dan blozen, zweten, bibberen, stotteren, moeite hebben om oogcontact te maken of ze voelen zich misselijk. Zelfs als ze thuis zijn gaat de sociale fobie verder door zich af te vragen wat anderen van hen denken. Hierdoor maakt sociale fobie het moeilijk om te gaan werken, naar school te gaan of hobby’s te hebben.
Sociale fobie beperkt zich niet enkel tot het zich moeilijk weten te gedragen en spreken in groep. Sommige mensen durven niet te plassen op openbare toiletten, ze durven niet te telefoneren, ze hebben moeite met eten in een restaurant of ze hebben zelfs moeite met het schrijven van hun naam.
Sociale fobie is iets wat niet vanzelf weggaat. Cognitieve gedragstherapie helpt om de angst voor sociale aangelegenheden te overwinnen. Ook worden sociale vaardigheden en het houden van gesprekken verbeterd. Vaak is therapie alleen niet genoeg en zijn er medicijnen zoals antidepressiva en benzodiazipines nodig.
angst, fobie, sociale fobie