Veel mensen gaan niet correct om met medicatie. Zo gebeurt het wel eens dat medicatie aan elkaar uitgeleend wordt, maar nog veel erger, dat kinderen medicatie nemen die eigenlijk van hun ouders of grootouders is. Voor kinderen zien de meeste medicijnen eruit zoals snoepjes en ze zijn dan natuurlijk zeer aantrekkelijk om te proeven.
Het is misschien handig om de medicatie in lades en op tafel te leggen, maar het neemt slechts enkele minuutjes in beslag om de veiligheid van je kinderen te garanderen. Zij vinden namelijk dat het er lekker uitziet en weten niet dat het schadelijk kan zijn.
De beste plaats om je medicatie te verstoppen is in een hoge kast die op slot kan. Als dit niet mogelijk is, leg de medicatie dan op een plaats waar de kinderen moeilijk aankunnen. Maar denk eraan dat kinderen vanaf twee jaar zeer goed kunnen klimmen.
Elke soort medicatie is gevaarlijk, vooral als je er te veel van neemt. Het feit dat je bepaalde medicijnen in de supermarkt kunt kopen, maakt niet dat ze veilig zijn.
Laat de medicijnen altijd in de originele verpakking zitten. Op de originele verpakking staat namelijk vermeld hoe vaak je de medicatie moet innemen. Veel medicijnen zijn nu goed verpakt zodat kinderen er niet gemakkelijk aankunnen. Bovendien zorgt deze verpakking ervoor dat de medicatie niet beschadigd kan worden door vochtigheid in de lucht.
Als je deze verpakking niet handig vindt, kan je aan de apotheker vragen om een andere manier te vinden. Pak de medicatie niet zelf uit om ze in een oud flesje te steken. Dit kan voor veel misverstanden zorgen.
De meeste medicijnen mogen bewaard worden op kamertemperatuur. Sommige medicijnen vereisen echter speciale bewaarmethodes. Bewaar ze enkel in de koelkast indien het op de etiket vermeld staat. Het zou de werking kunnen verstoren.
Bewaar ze bovendien niet in de badkamer, omdat de stoom en vochtigheid van de douche of het bad het effect van de medicatie kan verminderen. Als je merkt dat je pillen vochtig of poederachtig zijn, betekent dit dat ze beschadigd zijn.
geneesmiddelen, medicatie, medicijnen Op reis gaan met een voedselallergie is een uitdaging, maar met een zorgvuldige planning is het mogelijk.
Het maakt niet uit hoe je reist, met de boot of met het vliegtuig. Contacteer altijd op voorhand de maatschappij waarmee je reist om informatie over de laatste wetgevingen omtrent het meenemen van medicatie te ontvangen. Informeer je altijd rechtstreeks bij de maatschappij en niet via het reisbureau.
Veel luchtvaartmaatschappijen eisen een document of identificatie zodat ze zeker weten dat je bepaalde medicatie nodig hebt. Een brief van je dokter en medicatie die goed voorzien is van een etiket zijn noodzakelijk.
Neem voldoende medicijnen mee, stop ze allemaal samen op één plaats en zorg ervoor dat je ze altijd bij je hebt en je er gemakkelijk aan kunt.
Sommige luchtvaartmaatschappijen raden mensen die allergisch zijn voor bepaalde voedingsstoffen aan om zelf hun voeding mee te nemen op reis. Dit om het risico te verminderen dat je een allergische reactie krijgt. Informeer je wel altijd op voorhand, want je mag niet overal zomaar je eigen voeding mee pakken. Sommige landen hebben speciale vereisten.
Zorg ervoor dat je voor dat je vertrekt duidelijk vermeldt welke voedingsmiddelen je niet kan verdragen. Probeer ook telkens om een vroege vlucht te boeken omdat er dan meestal geen pindahapjes geserveerd worden. Ben je echter allergisch voor melk en eieren? Boek je vlucht dan later op de dag. Informeer de luchtvaartmaatschappij naar het eten in het vliegtuig.
Arriveer wat eerder om te controleren of je verzoeken bevestigd werden.
Je hebt de hulp van je medepassagiers nodig, werk dus samen met hen en geef voldoende advies om jezelf en anderen een veilig verblijf te verzekeren. Eens je in het vliegtuig bent, spreek dan de personeelsleden nog eens aan over je probleem.
Een allergische reactie kan ontstaan door het eten van bepaalde voeding, maar ook door het inademen of het aanraken van deze voeding. Veel personen weten niet dat je ook door het inademen of het aanraken bepaalde problemen kunt krijgen.
allergie, voedselallergie Penicilline-allergie is een weinig voorkomende allergische reactie waarbij het immuunsysteem overmatig reageert na inname van penicilline. Het is de meest voorkomende allergie op geneesmiddelen. Vaak zijn mensen die lijden aan penicilline-allergie ook allergisch aan andere antibiotica, zoals antibiotica die cefalosporines bevatten.
Een eerste mogelijke reactie op penicilline is het verschijnen van vlekjes op de huid. Die kunnen zich uitbreiden tot een huiduitslag, jeukende ogen, gezwollen lippen, tong of gezicht. Deze reactie is uiteraard zeer ongemakkelijk, maar niet gevaarlijk.
Een tweede reactie is echter wel levensbedreigend, en wordt ook wel ‘anafylactische shock’ genoemd. Het immuunsysteem zal bij dergelijke reactie ongeveer een uur na inname een zodanige overreactie aangaan, waardoor men kortademig wordt, zich duizelig voelt, een te lage of te hoge bloeddruk krijgt, misselijk wordt, diarree krijgt, en zelfs bewusteloos kan vallen. Zonder behandeling kan dit leiden tot de dood. Dit type komt slechts zeer weinig voor, maar door de mogelijke fatale afloop moet men er uiterst alert voor zijn.
Allereerst is het nodig zeker te zijn dat je lijdt aan penicilline-allergie. Je kunt immers in het verleden allergisch geweest zijn voor penicilline, maar ondertussen ervoor immuun geworden zijn. Of je kunt denken dat je in het verleden een allergische reactie hebt gehad, terwijl het enkel ging om een bijwerking. Daarom is het nodig bij elke twijfel een allergietest te doen. Als je daar positief op reageert, ben je zeker dat je allergisch bent voor penicilline.
Als je in het verleden nog geen last ondervonden hebt van penicilline, maar toch de symptomen hebt van een anafylactische shock, moet je niet twijfelen om de dienst spoedgevallen te bellen. Vaak dient men dan epinefrine toe, waardoor de reactie afgeremd wordt. Bij een mildere reactie kan antihistamine toegediend worden. Dat kan je zelf in de apotheek kopen zonder een voorschrift van de arts.
In sommige situaties kan de arts er toch voor kiezen penicilline toe te dienen aan een patiënt die lijdt aan penicilline-allergie. Een zogenaamde ‘desensibilisatietherapie’ zorgt ervoor dat de patiënt ongevoelig wordt voor penicilline, en zijn lichaam dus niet zal reageren op penicilline. Hierbij zal de patiënt steeds kleine hoeveelheden penicilline innemen, waardoor het immuunsysteem stilaan gewoon wordt aan de stof. Een desensibilisatietherapie is echter niet geheel effectief: na 12 uur is het immuunsysteem terug in haar oude conditie, en zal ze op dezelfde manier reageren als ervoor.
antibiotica, penicilline, penicilline allergie Nekpijn ontstaat meestal door een probleem in de ‘atlaswervel’ en de ‘axiswervel’. Dat zijn twee wervels die zich bevinden in het bovenste deel van de nek. Deze wervels beschermen de hersenstam. Anders dan alle andere wervels hebben deze wervels geen schijven tussen elkaar. Ze hebben ook een andere vorm dan de andere botten van de ruggenwervel.
Nekpijn kan ook ontstaan door een probleem in de andere 7 wervels van de nek. Die wervels worden ook wel de ‘cervicale wervels’ genoemd.
De oorzaken van nekpijn kunnen zeer uiteenlopend zijn. Zo kan de pijn op een natuurlijke manier ontstaan, door ouderdom, door het afslijten van de wervelschijven of het afslippen van de nekbotten. Ziekte of operatie kunnen ook de oorzaak zijn van nekpijn. In periodes van stress is nekpijn vaak aanwezig: de spieren zijn dan veel te gespannen, waardoor er een stekende pijn in de nek ontstaat.
De symptomen van nekpijn zijn afhankelijk van de plaats in de nek waar het probleem zich bevindt. Afhankelijk van de oorzaak van de nekpijn zullen er andere symptomen optreden. In vrijwel alle gevallen is er sprake van een onaangename stekende pijn, onafhankelijk van welk deel van de nek aangetast is, of wat de oorzaak is van de pijn. Meestal wordt de pijn niet enkel gevoeld in de nek, maar ook in schouders en armen. Dit is geheel normaal.
Aan de hand van een fysisch onderzoek kan de arts al vrij snel een diagnose stellen. Een eerste diagnose is een voorlopige, gebaseerd op de pijn en de symptomen van de patiënt. Om die diagnose te kunnen bevestigen is soms een MRI-scan nodig. Na de MRI scan is men 100% zeker van de oorzaak van de nekpijn, en kan mijn een gepaste behandeling voorschrijven.
Afhankelijk van de pijn van de patiënt en de graad van ernstigheid zal de arts een behandeling voorstellen. Die kan een pijnbestrijdende behandeling zijn, met pijnstillers en een nekband. In ernstige situaties zal de arts opteren voor een chirurgische behandeling. Een mogelijke ernstigere behandeling is het vervangen van de schijf tussen twee wervels of het plaatsen van een ijzeren plaat die zorgt voor meer stabiliteit voor de botten.
nek, nekpijn Het vrouwelijke lichaam heeft 2 eierstokken. De ene bevindt zich links van de baarmoeder, de andere rechts. Ze produceren hormonen en zorgen voor de vorming en rijping van eicellen.
Eierstokkanker is een kwaadaardige ziekte waarbij kankercellen zich gevormd hebben in de eierstokken. Er bestaan 3 soorten eierstokkanker:
1. Epitheliale eierstokkanker, waarbij de kankercellen zich bevinden op het ‘epitheel’, de oppervlakte van de eierstok die bekleed is met cellen.
2. Kiemcel eierstokkanker, waarbij de kwaadaardige cellen zich genesteld hebben in de cellen die eicellen produceren.
3. Gonadale stromaceltumor, waarbij de tumor zich bevindt in de laag weefsel waar eicellen liggen.
Wanneer iemand in je familie eierstokkanker, borstkanker of darmkanker heeft, heb je meer kans om de ziekte te krijgen. Een genetische test kan uitwijzen of je zelf ook het gen draagt. Ook vrouwen ouder dan 50 en vrouwen zonder kinderen hebben meer kans om eierstokkanker te krijgen.
De symptomen van eierstokkanker tonen zich vaak pas zodra de ziekte zich al in een later stadium bevindt. Dit komt doordat de eierstokken vrij liggen in de buikholte en symptomen pas later opgemerkt worden. Symptomen zijn:
– Misselijkheid en storing van de spijsvertering
– Vaker urineren dan gewoonlijk
– Gewichtsverlies of gewichtstoename
– Opgeblazen gevoel en opzwellen van de buik
– Vermoeidheid
Als je deze symptomen hebt, en ze langer dan 6 weken duren is het aangewezen een onderzoek te vragen bij de arts.
Eerst en vooral moet je langs de gynaecoloog voor een onderzoek. Die zal:
1. De buik onderzoeken. Hierbij zal hij op zoek gaan naar vocht in de buikholte, en mogelijk opgezwollen eierstokken. Dit doet hij door de buik te voelen terwijl hij er zachtjes op klopt.
2. Een uitwendig onderzoek. Eerst zal hij een vaginaal onderzoek doen. Hierbij brengt hij een vinger in de vagina, terwijl hij de andere hand op de buik houdt. Zo kan hij de grote van organen in de buikwand voelen. Daarna zal hij een rectaal onderzoek doen. Hij brengt een vinger in het rectum (de endeldarm) om een zicht te krijgen op de ligging van de organen in het onderste deel van de buikholte.
3. De gynaecoloog kan kiezen voor verder onderzoek aan de hand van een echoscopie, bloedonderzoek, een echografie van de buikorganen, CT-scan, MRI scan, ascitespunctie en een laparoscopie (kijkoperatie).
Als kankercellen gevonden zijn, zal de arts een behandelingsplan opstellen. Afhankelijk van het stadium van de eierstokkanker, de leeftijd en de gezondheid van de patiënt zal de arts een gepaste behandeling voorschrijven. Die kan bestaan uit:
– Een operatie waarbij de baarmoeder en eierstokken worden weggenomen
– Chemotherapie (het toedienen van een anti-kanker geneesmiddel)
– Radiotherapie
eierstokkanker, kanker De ziekte van Paget is ook gekend als ‘osteitis deformans’. Het proces van opbouw en afbraak van botten wordt door de ziekte van Paget onderbroken. Bij het teruggroeien van botten is het bot veel zwakker een breekbaarder dan normaal, waardoor botten sneller breken.
De ziekte kan overal toeslaan, maar zal zich vooral nestelen in ruggenwervel, heup, schedel, dijbeen en scheenbeen.
Een oorzaak van de ziekte van Paget is tot nu toe niet gevonden. Dit zijn enkele hypotheses:
– 30 % van de dragers van de ziekte hebben een familielid met dezelfde ziekte. Daarom denkt men dat de ziekte genetisch overgedragen wordt.
– Anderen denken dat het gaat om een virus dat stilaan toeslaat.
Opmerkelijk is dat de ziekte vooral in de Angelsaksische wereld voorkomt. Meer mannen dan vrouwen hebben de ziekte. In totaal heeft zo’n 1 tot 3 % van de bevolking de ziekte, meestal tussen de 35 en 60 jaar.
Enkele symptomen van de ziekte van Paget zijn:
– Het zachter en poreuzer worden van de botten, waardoor ze gemakkelijk vervormen en breken
– Het te snel opbouwen van botten. Hierdoor zal het bot van zwakkere kwaliteit zijn, en gemakkelijker breken
– Een abnormaal hoge stijging van het aantal bloedvezels in het bot. Hierdoor zal het bot meer doorbloeden, waardoor het deel rond het bot warmer en dikker aanvoelt. Dat kan zorgen voor een brandende pijn in de botten
Aan de hand van een onderzoek met röntgenstralen kan achterhaald worden of je al dan aan niet de ziekte van Paget leidt. De arts kan kiezen voor een bijkomend onderzoek met een botscan, bloedtest en urinetest. Op die manier kan hij achterhalen welk deel van het bot getroffen is.
Samen met de reumatoloog (gespecialiseerd in de behandeling van problemen met gewrichten en spieren) en de endocrinoloog (gespecialiseerd in de behandeling van een verstoring van het metabolisme en hormonen) zal een behandeling voorgeschreven worden.
Tot vandaag is er geen genezing mogelijk. Een goede behandeling kan wel zorgen voor een
– Daling van het botverlies
– Het aanmaken van betere, sterkere botten
– Minder pijn
De arts kan voor de volgende behandelingen kiezen:
– Het voorschrijven van geneesmiddelen
– Meer gaan sporten. Daardoor worden de spieren sterker, waardoor minder druk op het bot komt te staan
– ‘Heet-koud-therapie’ waarbij heet water zorgt voor de relaxatie van spieren en er minder pijn gevoeld wordt
– Een operatie aan de gewrichten die er erg aan toe zijn. Zo kan men zich beter bewegen, en heeft men minder pijn.
botten, Ziekte van Paget Bètablokkers vormen een geheel van geneesmiddelen die je bloeddruk, doorbloeding en hartslag beïnvloeden. Deze geneesmiddelen zijn essentieel voor mensen met hartproblemen, ook op momenten wanneer zij geen symptomen vertonen. Bètablokkers worden gebruikt om je bloeddruk te verlagen en het functioneren van je hart te verbeteren. Dit doen zij bijvoorbeeld door je hartslag te vertragen wanneer deze te snel is.
Bètablokkers mogen niet gebruikt worden door mensen met een zeer lage bloeddruk of een trage hartslag. Het is mogelijk dat je arts je vraagt om dagelijks je polsslag bij te houden, in de periode waarin je medicatie neemt. Wanneer je polsslag lager is dan normaal, waarschuw dan je arts. Het is erg belangrijk dat je de voorschreven medicatiekuur blijft volgen, ook wanneer je het gevoel hebt dat die niet lijkt te werken.
Bij het nemen van bètablokkers is het immers mogelijk dat je hartproblemen eerst even verergeren, terwijl je hart zich aanpast aan de medicatie. Wat het tijdstip van inname betreft, kan je de medicatie nemen tijdens het eten, voor het slapengaan of bij het opstaan. Inname samen met voedsel vertraagt het in gang schieten van de medicatie en kan zo mogelijke neveneffecten verminderen.
Er zijn enkele vervelende neveneffecten verbonden aan het gebruik van bètablokkers. Het kan gebeuren dat je last krijgt van braakneigingen en diarree. Let er in dat geval goed op dat je lichaam genoeg vocht blijft krijgen en dat je niet uitgedroogd geraakt. Ook een plotse gewichtstoename behoort tot de mogelijke neveneffecten. Wanneer je meerdere dagen na elkaar blijft bijkomen, of je komt meer dan twee kilo bij op één dag, raadpleeg je best je arts.
Verder zijn er nog vervelende neveneffecten zoals vermoeidheid, flatulentie, hoofdpijn, koude handen en voeten en maagzuur. Je kan ook last krijgen van duizeligheid en een licht gevoel in je hoofd, zeker wanneer je ’s morgens opstaat, of bij het rechtkomen vanuit een zittende positie. Doe dit zeker op een rustige manier. Tot slot rekenen we bij de neveneffecten van bètablokkers ook ademhalingsmoeilijkheden zoals kortademigheid en piepen, huiduitslag en gezwollen voeten en onderbenen. Voor elk van deze waslijst neveneffecten geldt dat je best je dokter raadpleegt wanneer je veel last ondervindt.
bètablockers Onder norovirus verstaat men een groep virussen die de meest voorkomende oorzaak zijn van gastroenteritis, een ziekte die we beter kennen als buikgriep. Het gaat om erg besmettelijke virussen, die jaarlijks meer dan honderdduizend mensen treffen. Buikgriep komt voor in alle lagen van de bevolking en gedijt goed in besloten omgevingen als scholen, rusthuizen en ziekenhuizen.
Het norovirus verspreidt zich heel snel en kan meerdere dagen overleven in een besmette zone. Je kan het krijgen wanneer je in contact komt met een besmette persoon, maar ook door contact met een besmet oppervlak of voorwerp. Ook water of voedsel kan besmet zijn. De resistentie die je lichaam tegen het virus ontwikkelt, duurt maar een korte tijd. Dit betekent dat je het virus verschillende malen na elkaar kan krijgen – je kan er niet immuun tegen blijven.
De symptomen zijn die van de gekende buikgriep. Patiënten zijn vooral erg misselijk, zij hebben last van braakneigingen en diarree. In sommige gevallen komt daar nog eens hoofdpijn, maagkrampen en koorts bij kijken. Het kan ook gebeuren dat je plots pijn in je ledematen ervaart. De ziekte is niet echt ernstig, maar je kan je er wel best slecht door voelen.
Een afdoende behandeling is er eigenlijk niet. Je ziekteverschijnselen gaan na een tijdje over en het komt er dus op aan om gewoon “uit te zieken”. Dat kan tot vier dagen in beslag nemen. Intussen mijd je best elke vorm van alcohol en bruisdranken. Indien je maag het aan kan, kan je beetje bij beetje lichte maaltijden proberen (zoals soep, of beschuiten). Het is erg belangrijk dat je veel water drinkt en probeert aan te sterken door voldoende zouten en suikers binnen te krijgen.
Om besmetting van anderen te voorkomen, blijft de patiënt best enkele dagen weg van voedsel dat voor anderen bestemd is. Het is ook belangrijk dat je je handen grondig met zeep wast na een toiletbezoek. Indien mogelijk, gebruiken patiënten best een apart toilet. Het sanitair is een erg belangrijke factor in de verspreiding van het virus, dus het is aangewezen om elke dag je wc schoon te maken. Vergeet ook geen plaatsen die door veel mensen aangeraakt kunnen worden, zoals de lichtschakelaar en de deurknop. Het virus kan ook in je kleren kruipen. Daarom dien je vuile was gescheiden te wassen en liefst op een hoge temperatuur.
buikgriep, norovirus Gliomen zijn tumoren die in de hersenen ontstaan. Men maakt een onderscheid tussen verschillende soorten gliomen, op basis van het celtype waarin de tumor zich ontwikkelt. Het meest voorkomende type gliomen zijn de zogenaamde astrocytomen. Naargelang de ernst en de omvang van de tumoren, klasseert men hen in vier categorieën.
In de eerste twee categorieën gaat het om een tumor die cellen bevat die minder kwaadaardig zijn. Deze cellen groeien traag en men kan hen soms volledig operationeel verwijderen. In de derde categorie vinden we de zogenaamde anaplastische astrocytomen. Deze kankercellen groeien sneller dan de eerstgenoemde soort en kunnen kwaadaardig zijn. Een gepaste behandeling van deze tumoren bestaat uit een operatie, gevolgd door een chemokuur en bestralingstherapie.
De vierde en laatste categorie bevat de glioblastoma multiforme astrocytomen. Deze tumoren zijn het agressiefst en komen helaas het vaakst voor. De kwaadaardige kankercellen groeien erg snel en tasten het omliggende weefsel aan. Ook hier bestaat de behandeling uit operatie en bestralingstherapie, eventueel gevolgd door chemo.
Sommige tumoren bevatten meerdere types cellen. In dergelijke gevallen concentreert de behandeling zich op het meest kwaadaardige celtype dat zich in de tumor bevindt. Wanneer de tumor zich in de hersenstam bevindt, spreken we van een hersenstamglioom. Dit komt vaker voor bij kinderen en jongvolwassenen. Tot slot is er nog het oogzenuwglioom. Deze tumor is ook genoemd naar de plaats waar hij zich ontwikkelt, namelijk in de zenuw achter de oogkas.
De behandeling van gliomen hangt af van de aard van de tumor en de snelheid waarmee deze groeit. Andere belangrijke factoren zijn de locatie van de tumor en de symptomen die hij veroorzaakt. Er is meer kans op genezing wanneer de tumor in een vroeg stadium ontdekt wordt. Bij goedaardige tumoren kan een operatie volstaan. Gliomen van de eerste en tweede categorie moeten, indien mogelijk, operationeel verwijderd worden. Daarna kan men overgaan tot bestraling van de patiënt. Bij matig tot zeer kwaadaardige tumoren zijn operaties van weinig nut. In deze gevallen is bestralingstherapie aangewezen. Deze therapie kan eventueel gecombineerd worden met chemo. Een nadeel van bestralingstherapie is dat de radioactieve straling hersenschade kan aanrichten.
gliomen, glioom, hersenen, hersentumor Een hersenontsteking (of encefalitis) is een aandoening waarbij het weefsel van de hersenen ontstoken is en opzwelt. De ontsteking wordt veroorzaakt door een virus. Hersenontstekingen kunnen zeer ernstig en soms levensbedreigend zijn. Dit hangt af van een aantal factoren, zoals je leeftijd en de precieze oorzaak van de ontsteking. Je kan er volledig van herstellen, maar soms wordt er blijvende hersenschade aangericht. Hieronder lees je meer over de oorzaken, risicofactoren en symptomen van hersenontsteking.
Het virus dat de hersenontsteking veroorzaakt, kan langs twee wegen in je hersenen terechtkomen. In de eerste plaats is er het contact met een dier dat het virus draagt. Het gaat hier vooral om muggen –en tekenbeten. Ook een besmetting met het rabiësvirus (hondsdolheid) kan de hersenen doen ontsteken. Deze laatste infectie is levensbedreigend.
Een tweede groep oorzaken wordt gevormd door “gewone” ziektevirussen waardoor je soms getroffen wordt. Het gaat hier om ziekten als griep, pokken, mazelen en herpes. Het komt niet vaak voor, maar soms kunnen deze virussen tot bij de hersenen geraken en daar een ontsteking veroorzaken.
De risicofactoren die de kans op hersenontsteking beïnvloeden, zijn allemaal terug te brengen tot één cruciale factor: je immuunsysteem. Mensen met een zwakker immuunsysteem zijn dus vatbaarder voor de ziekte. We denken hierbij aan kinderen, oudere mensen en mensen die lijden aan het AIDS-virus.
Wanneer je hersenen ontsteken, voel je eerst en vooral ernstige hoofdpijn, die vaak gepaard gaat met koorts. Je kan ook erg misselijk worden en last krijgen van braakneigingen. In sommige gevallen krijgen mensen met hersenontsteking een aanval of een beroerte en beginnen zij hevig te trillen. Andere symptomen zijn een stijve rug en nek en een abnormale gevoeligheid voor licht. Een ernstige vorm van hersenontsteking kan de patiënt in coma doen geraken.
De ziekte veroorzaakt ook enkele mentale symptomen. Het gaat hier bijvoorbeeld om een gevoel van slaperigheid, lusteloosheid en gebrek aan energie, maar even goed om rusteloosheid. Patiënten denken en praten verward en lijden mogelijk aan geheugenverlies. Zij kunnen ook problemen ondervinden bij het leren, interpreteren en begrijpen van hun omgeving. Soms veroorzaakt de ziekte zelfs persoonlijkheidsstoornissen.
encefalitis, hersenontsteking