Bij een vasectomie worden de zaadleiders van de man doorgeknipt zodat er geen zaadcellen meer in de zaadvloeistof kunnen komen. Het is een kleine, relatief ongevaarlijke operatie die slechts onder plaatselijke verdoving plaatsvindt. Hierdoor verkiezen veel koppels deze operatie boven een meer gecompliceerde sterilisatie van de vrouw. Ook het feit dat een sterilisatie van de man geen invloed heeft op het seksleven, trekt vele koppels over de streep. De erectie en het orgasme met ejaculatie blijven immers dezelfde, enkel de zaadcellen ontbreken. Toch moet goed nagedacht worden over een vasectomie. De operatie zorgt er immers voor dat het krijgen van kinderen definitief onmogelijk wordt gemaakt. Slechts in uitzonderlijke gevallen is de operatie omkeerbaar.
De ingreep vindt plaats onder plaatselijke verdoving en neemt slechts een halfuurtje in beslag.
Nadat het scrotum verdoofd werd, maakt de dokter een kleine snede aan beide zijde van de balzak. Langs deze insnedes worden de zaadleiders lichtjes naar buiten getrokken en wordt er een stukje van beide zaadleiders verwijderd. De andere uiteinden worden afgesloten met kleine klemmetjes en de balzak wordt weer gedicht met een hechting die vanzelf oplost. Tijdens deze ingreep is het volstrekt normaal om een trekkend gevoel te krijgen in de liesstreek.
Onmiddellijk na de operatie moet men een strakke onderbroek aantrekken en deze gedurende 24 uren aanlaten. Dit dient om zwelling te voorkomen, maar toch is het niet uitgesloten dat het scrotum pijn doet, opgezwollen of blauwgekleurd is. Tegen de pijn en zwelling kan je een pijnstiller en een ijszak gebruiken. De blauwe kleur trekt na twee weken vanzelf weg.
Verder doe je het best rustig aan de eerste dagen na de ingreep. Vermijd zwaar werk, ga niet sporten (zeker niet fietsen) en stel het seksueel contact uit.
Direct na de vasectomie kan men nog steeds kinderen krijgen. Gedurende ongeveer 3 maanden na de ingreep bevinden er zich nog zaadcellen in het zaadvocht. Er zijn 15 à 20 zaadlozingen nodig om deze uit het lichaam te verwijderen. 3 maanden na de ingreep gaat men het sperma onderzoeken op zaadcellen. Zolang deze aanwezig zijn wordt dit onderzoek elke 4 tot 6 weken herhaald.
Aan een vasectomie zijn slechts weinig risico’s verbonden. Er bestaat het risico dat de uiteinden van de zaadleiders terug aan elkaar gaan groeien. Maar dit komt slechts zelden voor. Verder is het mogelijk dat de wondjes kunnen infecteren of nabloeden. Deze nabloeding is gezien de grootte van de sneetjes niet echt verontrustend en gaat vanzelf over. Je gaat wel best naar de dokter als je koorts hebt, de zwelling niet afneemt, het wondje blijft bloeden of de pijn ondragelijk is.
mannen, sterilisatie, vasectomie, vruchtbaarheid, zaadleiders Gyneacomastie is een aandoening waarbij mannen borsten gaan ontwikkelen in overdreven mate. In zulk geval gaan de borsten zich -net zoals bij een vrouw- ontwikkelen onder het tepelhof en gevoelig worden. Overdreven ontwikkeling van de borst kan zich aan beide kanten voordoen, maar ook slechts aan één kant.
Gyneacomastie is vaak het gevolg van hormonale veranderingen, vooral dan tijdens de puberteit. Het evenwicht tussen oestrogeen en testosteron verschuift en het lichaam gaat meer vrouwelijke hormonen afgeven.
Ook na de puberteit kan de hormoonhuishouding in het lichaam verstoord raken. De oorzaak hiervan kan een ziekte (nier- of leverfalen, tumoren in de geslachtsdelen) zijn, maar ook medicijnen (aidsremmers, chemotherapie, antibiotica, medicijnen voor een cardiovasculaire ziekte, angstremmers), drugs en verdovende middelen (heroïne, marihuana, alcohol, anabole steroïden, amfetamines,).
Ook kunnen er door vet “borsten” ontstaan bij een man. In dit geval spreekt men van een pseudogyneacomastie, omdat er geen borstweefsel is en men dus ook niet van gyneacomastie kan spreken.
Om uit te maken wat er precies aan de oorzaak ligt en of er wel degelijk sprake is van gyneacomastie zal er een medisch onderzoek plaatsvinden. Het is mogelijk dat er bijkomende testen noodzakelijk zijn, afhankelijk van je medisch verleden en het medisch onderzoek. Tieners hebben meestal geen bijkomende testen nodig, omdat de puberteit meestal aan de oorzaak ligt. 65% van de tienerjongens (in het onderzoek 14 jaar) hebben immers last van gyneacomastie, al verdwijnt deze borstontwikkeling meestal vanzelf na 2 tot 3 jaar.
Omdat gyneacomastie vooral bij tieners voorkomt is er vaak geen behandeling nodig. De borstontwikkeling gaat immers in 90% van de gevallen vanzelf weg na de puberteit.
Gyneacomastie moet meestal niet behandeld worden omdat het op zich niets schadelijk is. Indien gyneacomastie veroorzaakt werd door een ziekte of tumor is een behandeling wel noodzakelijk.
Veel mannen kiezen echter wel voor een behandeling omdat ze zich ongemakkelijk voelen en schamen om hun “borsten”. Indien de borst ontwikkeld werd door medicijnen, drugs of andere illegale middelen, kan het stopzetten van de inname ook de stopzetting van borstontwikkeling betekenen.
Als de voorgaande behandelingen geen oplossing bieden kan er voor een operatie worden gekozen. Hierbij gaat men langs een kleine insnede onder de tepel een liposuctie uitvoeren van het vetweefsel en gaat men het onderhuids klierweefsel wegsnijden. Bij ernstige gevallen kan het nodig zijn om overtollige huid te verwijderen. Men let er bij de ingreep wel op dat er nog steeds een kleine hoeveelheid klierweefsel achterblijft om deuken te vermijden.
borsten, gyneacomastie, mannen Men spreekt over amenorroe als een vrouw op vruchtbare leeftijd is, maar (nog) geen menstruatie heeft. Men maakt hierbij het onderscheid tussen primaire en secundaire amenorroe. Indien een meisje reeds 16 jaar is en nog steeds niet menstrueert, lijdt ze aan primaire amenorroe. Indien een vrouw wel reeds menstrueerde, maar de menstruatie uitblijft voor 3 maanden of meer, spreekt men over secundaire amenorroe.
Er zijn verscheidene factoren die kunnen bijdragen tot het uitblijven van de menstruatie. Deze oorzaken kunnen zowel mentaal als fysiek zijn. Stress, hevige emoties of de drang om zwanger te worden kunnen zo amenorroe veroorzaken.
Op fysiek vlak kan een streng dieet of strikt trainingsschema ervoor zorgen dat de menstruatie uitblijft. Vrouwen die op professioneel vlak aan atletiek of dans doen hebben vaak amenorroe, net als anorexiapatiënten door hun ongezonde eetpatroon.
Naast anorexia kunnen er ook andere ziektes aan de oorzaak liggen van amenorroe. Zo bv. diabetes, schildklierproblemen of andere ernstige fysische of psychiatrische ziekten. In zeldzame gevallen kan er een probleem zijn met de organen die de menstruatiecyclus regelen. Een verstoorde werking van de hypothalamus of de daarmee verbonden hypofyse die hormonen afscheidt en zo de menstruele cyclus regelt, een membraan dat de afvoer van menstruatiebloed blokkeert, een slechte werking of zelfs de afwezigheid van eierstokken, baarmoeder of vagina,… ze kunnen allemaal de oorzaak zijn van amenorroe.
Naast deze ziektes kan er ook een genetische factor zorgen voor amenorroe. Het syndroom van Turner is hier een voorbeeld van.
Om amenorroe te kunnen behandelen, moet men eerst de oorzaak vaststellen. Zo kan het slechts nodig zijn om een ander dieetplan op te stellen, maar het kan ook nodig zijn medicatie in te nemen om de bloedsuikerspiegel te regelen. Heel zelden is een operatie nodig.
Indien je 3 maanden of meer niet menstrueert controleer je best even of je zwanger bent. Dit kan je zelf doen met een zwangerschapstest of je kan je laten testen door je huisarts of gynaecoloog.
Indien je een onregelmatige cyclus hebt, schrijf je best op wanneer je menstruatie begint en hoe lang deze duurt. Zo krijg je een beter beeld over je menstruatiecyclus en kan je dokter exact zien hoe lang het geleden is sinds je laatste menstruatie. Ook bij een onregelmatige cyclus kan je immers zwanger raken.
amenorroe, menstruatie, menstruatieklachten Het oor is een complex werkend lichaamsdeel. Onze oren zijn essentieel voor zowel het horen als het evenwicht. De oorschelp wordt met het middenoor verbonden door een holle buis, de gehoorgang. Deze laatste heeft een hoeveelheid oorsmeer nodig om goed te kunnen functioneren. Oorsmeer, ook wel oorwas of cerumen genoemd, is een stroperige, zurige vloeistof en bestaat uit een mengsel van volgende elementen:
– huidcellen
– zweet
– haartjes
– talg
– verschillende andere substanties, waaronder vuil en stof
De oorsmeerklieren produceren het oorsmeer. In je oor bevinden zich zo’n 1000 tot 2000 exemplaren. Veel mensen vinden oorsmeer maar een vuil boeltje, maar het heeft natuurlijk enkele belangrijke functies voor je lichaam. Het oorsmeer zorgt ervoor dat de gehoorgang beschermd wordt tegen bacteriën, virussen, vocht en stof. Deze worden opgenomen door het oorsmeer, zodat er geen beschadiging optreedt. Daarnaast zal het oorsmeer ook je trommelvlies soepel en zacht houden. Om gezond te blijven, heb je dus oorsmeer nodig.
Het is zeker niet nodig om je oren elke dag schoonmaken. Integendeel, zo kan je ervoor zorgen dat de gehoorgang verstopt raakt. Peuteren in het oor leidt tot de productie van meer oorsmeer en is dus af te raden. Het oor heeft als eigenschap dat het zichzelf kan reinigen. Dit betekent dat de gehoorgang ervoor zorgt dat het oorsmeer naar buiten komt. Enkel dit oorsmeer mag je met een wattenstaafje wegnemen.
Ga dus nooit verder in de gehoorgang, want dit kan ernstige problemen veroorzaken. Je kunt de huid van de gehoorgang beschadigen, je kan het proces van zelfreiniging verstoren doordat je het oorsmeer dieper wegduwt of je kan ervoor zorgen dat er nog meer oorsmeer geproduceerd wordt omdat de kliertjes gemasseerd worden. Het is dus aangeraden om voorzichtig te zijn wanneer je het oor schoonmaakt!
Wanneer je het natuurlijke proces van het oor ontregelt door bijvoorbeeld te peuteren of het oor te wassen met zeep, kan er een prop van oorsmeer gevormd worden. Dit zorgt voor een verminderd gehoor en een afsluiting van het oor, waardoor er meer infecties kunnen optreden. Je kunt de harde opeenhoping van oorsmeer zachter maken door druppels of sla- of babyolie te gebruiken. Maar dit kan ook met water. Daarna kan je proberen om zelf te oorprop weg te nemen door het oor uit te spoelen met lauw water:
1. Eerst kantel je je hoofd licht schuin naar de zijde van het oor dat schoongemaakt moet worden.
2. Daarna trek je de oorlel zachtjes naar beneden. Dit zorgt ervoor dat het oorkanaal geopend wordt.
3. Als laatste gebruik je een pipet gevuld met vloeistof om het oor te spoelen. Dit spuit je in het oor, zodat de vloeistof in het oor kan voortvloeien. Druk het oor zeker niet dicht.
Als je bij deze behandeling op een gegeven moment duizelig wordt of pijn hebt, dan stop je best onmiddellijk de procedure en raadpleeg je een arts. Ook wanneer je dit zelf niet durft te doen, kan je het oor laten uitspuiten door een dokter. Neem geen onnodige risico’s, want het oor is een complex en zeer gevoelig lichaamsdeel!
oor, oorprop, oorsmeer, oorwas Van malaria hebben de meeste mensen wel al eens gehoord. Malaria is een infectieziekte die verwekt wordt door een parasiet en daarna overgebracht na een steek van de Anophelesmug. Maar muggen kunnen ook andere virusziekten veroorzaken. Dengue, in de volksmond knokkelkoorts genoemd, wordt overgedragen door beten van de Aedesmug. De mens is het voornaamste doelwit van deze mug.
Dengue is een virusziekte die zich de laatste jaren in een snel tempo verspreidt. De infectie vermenigvuldigt zich vooral in dichtbevolkte en tropische steden en voorsteden. De ziekte wordt meer en meer vastgesteld bij reizigers. Toch is het niet nodig je zorgen te maken als toerist, want in de meeste gevallen is knokkelkoorts niet ernstig.
Dengue komt voornamelijk voor bij adolescenten en volwassenen. De ziekteverschijnselen treden bij dengue zeer plotseling op. Na een incubatietijd van zo’n drie dagen tot twee weken, worden de verschijnselen zichtbaar. Hoge koorts met rillingen, hoofdpijn, pijnlijke spieren en pijn in de gewrichten zijn de voornaamste symptomen. De ziekte verloopt in de meeste gevallen in twee fasen. Na drie, vier dagen koorts is er een tijdelijke verbetering merkbaar. Op dag vijf of zes stijgt de koorts terug. Enkele dagen later is de koorts volledig verdwenen, maar spier- en zenuwpijn kunnen nog weken aanslepen.
Antibiotica zijn geen optie om knokkelkoorts te laten genezen, omdat de virusziekte hier niet op reageert. De infectie wordt daarom bestreden door de patiënt veel te laten rusten en hem pijnstillende middelen toe te dienen. Na ongeveer zeven dagen geneest dengue vanzelf. Toch mogen de levensbedreigende vormen van knokkelkoorts niet uit het oog verloren worden. Dengue hemorragische koorts of kortweg DHK en het dengue shocksyndroom (DSS) zijn fatale varianten. Bij een volgende infectie door de Aedesmug vergroot het risico op een dodelijke vorm van dengue. Knokkelkoorts is zelden gevaarlijk, maar je houdt best een oogje in het zeil bij meervoudige infecties.
Jammer genoeg bestaat er nog geen vaccin tegen knokkelkoorts. De Aedesmug die dengue veroorzaakt, bijt vooral overdag. Daarom is het belangrijk om je te beschermen tegen deze mug. Bedek je lichaam zoveel mogelijk met kledij. Onbedekte lichaamsdelen smeer je best in met een muggenwerend middel. ’s Nachts is het aangewezen om onder een muskietennet te slapen, zodat de muggen niet tot bij jou kunnen komen.
In Maleisië wil de regering genetisch gemanipuleerde muggen gebruiken om de knokkelkoorts te bestrijden. In het oerwoud willen ze mannelijke Aedesmuggen verspreiden die het ‘moordgen’ dragen. Het is de bedoeling dat deze mannetjes larven verwekken bij de vrouwtjes. Maar door het bijkomende gen zullen deze larven niet levensvatbaar zijn. Op deze manier wil de regering van Maleisië de knokkelkoorts uitroeien. Maar dit experiment wordt niet bij iedereen positief onthaald. Gurmit Singh is voorzitter van het Centrum voor Milieu, Technologie en Ontwikkeling en ziet een erg negatieve kant: volgens hem worden er juist meer problemen gecreëerd door deze gemanipuleerde muggen vrij te laten. Eens deze muggen hun vrijheid hebben gevonden, ben je volgens Singh de controle volledig kwijt. Benieuwd of het experiment zal plaatsvinden!
dengue, knokkelkoorts, muggen De besnijdenis bij jongens en mannen, ook wel bekend onder de naam circumcisie, is een eeuwenoud fenomeen in verschillende culturen. Hierbij wordt de voorhuid van de penis verwijderd. Deze operatie is een kleine ingreep die wordt uitgevoerd door de arts. Ongeveer 30 % van alle mannen in de wereld is besneden. Wanneer een circumcisie goed wordt uitgevoerd, zijn er geen nadelen.
Voor een besnijdenis gaat de jongen of man naar het ziekenhuis. Daar krijgt hij een algemene of plaatselijke verdoving. Bij kinderen wordt geopteerd voor een algemene verdoving. Tijdens de ingreep zorgt de arts ervoor dat de voorhuid voor een stuk of helemaal wordt verwijderd. Aan de basis van de eikel wordt de huid vastgemaakt met oplosbare hechtingen.
Na een dag of zeven lossen deze hechtingen in de meeste gevallen op, zodat ze niet moeten worden verwijderd . De operatie duurt een halfuurtje. De verdoving verliest zijn werking na één à twee uur. Dan komt het gevoel in de penis terug. Wanneer je een besnijdenis hebt ondergaan, zijn enkele dagen rust zeker aangewezen. De uren en dagen na de operatie kunnen pijnlijk zijn. Het pijnlijke gevoel gaat weg wanneer er na enkele weken een beschermlaagje verschijnt op de eikel.
Meestal wordt een circumcisie uitgevoerd uit religieuze overtuiging. Zowel in het christendom, jodendom en in de islam worden mannen besneden. Zo’n 68 % van alle mannen die besneden zijn, is moslim. In de West-Europese wereld zijn ook medische, seksuele en ethische redenen de drijfveer om een besnijdenis te laten uitvoeren.
Medische redenen om een circumcisie te laten uitvoeren zijn herhaalde ontstekingen van de eikel, phimosis en paraphimosis. Phimosis houdt in dat de voorhuid zo vernauwd is dat ze (bijna) niet over de voorhuid kan worden teruggetrokken. Bij paraphimosis is de voorhuid teruggetrokken en opgezwollen. Daardoor kan de voorhuid niet meer worden teruggeschoven over de eikel.
De meeste mannen die de ingreep hebben laten uitvoeren, ondervinden dat een kortere voorhuid zorgt voor een minder gevoelige eikel. Dit kan onder andere volgende voordelen hebben in het seksleven:
– Een minder gevoelige eikel kan vroegtijdige zaadlozingen voorkomen.
– Seksuele beleving zou gedurende een langere periode kunnen plaatsvinden.
– De eikel wordt meer gestimuleerd wanneer er geslachtsgemeenschap is.
Sommige mannen ondergaan een operatie omdat ze een besneden penis gewoonweg mooier vinden. Bij hen speelt ook vaak de reden mee dat een besneden penis gemakkelijker schoon te maken is.
besnijdenis, circumcisie, penis Elk jaar worden in België en Nederland duizenden baby’s het slachtoffer van bronchiolitis. De ziekenhuizen hebben vooral in het najaar hun handen vol om deze infectie te verzorgen. Bronchiolitis lijkt op het eerste zicht een onschuldige kinderziekte, maar dat is het zeker niet. Kinderen die in het ziekenhuis terecht komen omwille van bronchiolitis, hebben één à drie procent kans op een fatale afloop.
Bronchiolitis verwijst naar een acute virale infectie van de lagere luchtwegen. Bronchiolitis wordt bij jonge kinderen in de meeste gevallen veroorzaakt door het respiratoir syncytieel virus (RSV), een verkoudheidsvirus. Het virus groeit in het slijmvlies tussen neus- en keelholte en reikt dan verder uit naar de luchtwegen. De eerste symptomen worden drie tot vijf dagen na de besmetting zichtbaar.
Het startpunt bij bronchiolitis is dikwijls een gewone verkoudheid: lichte koorts, hoesten en neusloop. Doordat het RSV-virus zich gaat verspreiden in de luchtwegen, leidt dit tot ademhalingsproblemen voor de zuigeling. De ademnood gaat vaak samen met eet- en drinkmoeilijkheden. Snakken naar adem en een piepende, snelle ademhaling zijn geen ongewone verschijnselen.
Veel ouders zijn ongerust wanneer ze de verslechterde ademhaling van hun kindje horen. Hoewel deze infectie gevaarlijk is voor baby’s, is het niet nodig om risico’s te nemen en onmiddellijk naar de spoedafdeling te gaan. In het ziekenhuis lopen jonge kinderen immers het gevaar om ook met andere virussen in contact te komen. Meestal kan de ziekte dan ook thuis behandeld worden.
Voorlopig bestaat er nog geen vaccin tegen bronchiolitis. Je doet er goed aan een (kinder)arts te raadplegen. De gebruikelijke manier is dat de arts kinesitherapiesessies aanraadt om de luchtwegen terug vrij te maken. De baby geneest meestal na zo’n vijf tot tien dagen. De kans op hoesten blijft wel nog twee à drie weken aanhouden.
Hoe kan je bronchiolitis bij jouw kindje vermijden?
De tijdspanne tussen oktober en maart wordt omschreven als de epidemische periode. In deze periode worden heel veel zuigelingen getroffen door bronchiolitis. Er bestaan een aantal tips om het risico op besmetting te verminderen:
– Zorg ervoor dat je kind niet in de nabijheid komt van verkouden of grieperige personen.
– Was je handen voor je het kindje aanraakt.
– Ontsmet af en toe het speelgoed van de baby.
– Zorg ervoor dat de baby zo weinig mogelijk in rokerige ruimtes komt.
Daarnaast bestaat er een preventieve behandeling die de kans op hospitalisatie en de ernst van de symptomen doet verminderen. Het gaat hierbij om een periodieke inspuiting van Palivizumab. Dat is een humaan antilichaam die baby’s beschermt tegen bronchiolitis. Deze behandeling is uitermate nuttig voor premature baby’s, omdat zij een hoger risico lopen op bronchiolitis.
babys, bronchiolitis, infectie, luchtwegen, zuigelingen Het is niet gemakkelijk om een psychose samen te vatten in één woord of definitie Er zijn namelijk verscheidene symptomen die kunnen duiden op een psychose. Daarenboven is een bepaalde mentale gesteldheid dikwijls de oorzaak van het initiële probleem. Je kan een psychose herkennen aan een aantal concrete symptomen zoals waanbeelden. De behandeling van een psychotische stoornis gebeurt best zo snel en medicatiegetrouw mogelijk.
Vooraleerst moet je weten dat een psychose geen aandoening is die op zichzelf bestaat. Je kan een psychose beter begrijpen als een gevolg van een bepaalde psychische aandoening. Verschijnsels die gepaard gaan met een psychose zijn onlogisch denken en verwardheid. Dit kan ertoe leiden dat je waarnemingen afwijken van het normale en je niet meer in staat bent om een gangbaar leven te leiden. Iemand die lijdt aan psychoses kan de realiteit en zijn of haar fantasie moeilijk onderscheiden.
Een psychotische stoornis steekt nooit zomaar de kop op. Het is altijd een initiële mentale gesteldheid die aan de grondslag ervan ligt. De oorzaken van een psychose kunnen zijn:
– Schizofrenie
– Bipolaire stoornis
– Extreme omstandigheden, bijvoorbeeld een echtscheiding of burn-out
– Hormonale schommelingen, bijvoorbeeld bij een zwangerschap.
Het is bovendien niet ongewoon dat een psychose veroorzaakt wordt door een ernstig slaaptekort, alcoholvergiftiging of zwaar drugsgebruik. Daarenboven kan een depressie eveneens een psychose met zich meebrengen.
Wanneer de volgende verschijnselen zich voordoen, is het aannemelijk om te spreken van een psychotisch probleem:
– Hallucinaties: Mensen die lijden aan een psychose ervaren hallucinaties die het moeilijk maken om de echte wereld te onderscheiden van denkbeelden en fantasie.
– Waanbeelden: Je ziet en ervaart dingen die niet bestaan. Zo kan je bijvoorbeeld stemmen horen die er niet zijn.
– Ongeregelde gevoelens: Je emoties passen niet bij je situatie. Je wordt bijvoorbeeld woedend wanneer iemand je een leuk cadeautje geeft.
– Onsamenhangend spreken: Personen met een psychose zijn vaak chaotisch in hun uitingen en spreken op een vreemde, onbegrijpelijke manier.
Deze symptomen kunnen een aanwijzing zijn van een psychotische stoornis. Ze treden vaak in groep op. Herkenning van symptomen is een langdurig proces waarna men overgaat op een eventuele diagnose. Men behandelt een psychose tenslotte door middel van zware medicatie zoals antipsychotica.
psychose Transseksualiteit is een lichamelijke gesteldheid waarbij men zich niet thuis voelt in het lichaam waarin men geboren is. Het is niet zomaar een probleem dat voorkomen kan worden. Een transseksueel persoon beleeft zichzelf zowel op psychisch, seksueel en sociaal vlak als behorende tot het andere geslacht. Er zijn een aantal verschijnselen die mogelijk duiden op transseksualiteit, zelfs al vanaf een zeer jonge leeftijd. Andere, minder stigmatiserende termen voor transseksualiteit zijn: genderidentiteitsstoornis, geslachtsincongruentie en genderklachten.
Transseksualiteit wordt vaak verward met seksuele voorkeur of seksuele afwijking. Wanneer je transseksueel bent, voel je jezelf gevangen in het lichaam van iemand met het verkeerde geslacht. Je bent bijvoorbeeld een meisje dat zich meer jongen voelt. Een transseksueel persoon kan zowel homo- als heteroseksueel zijn.
Genderontwikkeling start reeds vroeg in de kinderjaren. Er zijn twee fasen te onderkennen in de ontwikkeling van het man of vrouw zijn: In de eerste instantie is er de fase waarin het kind bewust wordt van zijn of haar geslacht. Vervolgens het stadium waarin mannelijke en vrouwelijke geslachtkenmerken aangeleerd worden door de omgeving. De symptomen van transseksualiteit beginnen dan ook vroeg in de kinderjaren. Aanwijzingen kunnen zijn:
– Het weigeren om typische jongens- of meisjeskleding te dragen
– Gedrag vertonen afwijkend van het geslacht, bijvoorbeeld een jongen die enkel aan meisjesactiviteiten wil meedoen
– Een sterke voorkeur hebben voor speelgenootjes van het andere geslacht
– Uitspraken die tonen dat het kind ontevreden is met zijn of haar geslacht
Deze symptomen duiden echter niet altijd op genderklachten. Transseksualiteit komt immers zeer weinig voor. Enkel indien deze verschijnselen zich voortzetten in de latere kindertijd, kan dit een teken zijn van een identiteitsstoornis. Voorzichtigheid is aangewezen.
Er werd reeds vermeld dat transseksualiteit zelden voorkomt. Dankzij de bewustwording rond geslachtsproblemen, staat men tegenwoordig meer open voor geslachtsidentiteitsstoornissen. De mogelijk oorzaken van transseksualiteit zijn echter onduidelijk. Geen enkele wetenschap is er tot nu toe in geslaagd om deze aandoening te verklaren.
Psychologische behandeling maakt bewustwording rond transseksualiteit vaak gemakkelijker. Veel mensen leven namelijk vaak in ontkenning en kunnen niet goed omgaan met een genderidentiteitsstoornis. Daarom is de eerste stap vaak het leren aanvaarden wie je bent. Transseksualiteit is een aandoening die niet noodzakelijk een probleem vormt.
Een operatie is bovendien mogelijk. Dit is echter een zeer ingrijpende behandeling waarmee intensieve psychologische begeleiding gepaard gaat. Deze ingreep is vaak aangewezen om te voorkomen dat men op latere leeftijd terugvalt op de initiële stoornis.
transseksualiteit, transseksueel Stralingsziekte komt voor wanneer je blootgesteld werd aan ioniserende stralingen. Indien een persoon in een korte periode regelmatig wordt onderworpen aan een dosis van 0,7 Gray (Gy), spreekt men van een stralingsziekte. De Gray is een eenheid voor de hoeveelheid ioniserende straling.
Niet-ioniserende stralingen komen van een natuurlijke bron zoals geluidsgolven, licht en microgolven. Deze stralingen veroorzaken een beperkte schade waarvan het lichaam zichzelf herstelt. Wanneer je lichaam echter blootgesteld wordt aan abnormaal hoge hoeveelheden straling loop je een stralingsziekte op. Dit is bijvoorbeeld het geval bij een medische behandeling, bepaalde ongevallen of nucleaire aanvallen.
Mensen reageren verschillend op stralingen. Radioactieve deeltjes of stralen verbinden zich met de atomen in het lichaam. Dit stopt het cirkelen van de atomen rond de atoomkern. Hierdoor treedt mogelijk celmutatie op en kan je zelfs kanker krijgen. Blootstelling aan straling heeft celafsterving, en aantasting van weefsels en organen tot gevolg. Bijgevolg verzwakt het immuunsysteem waardoor met sneller vatbaar is voor ontstekingen en infectieziektes.
Straling penetreert het lichaam en wordt geabsorbeerd door zachte en harde weefsels. Radiatiestraling in de vorm van een bepaalde materie kan ingeademd of ingeslikt worden.
De impact die straling op cellen heeft veroorzaakt de verschillende symptomen van stralingsziekte. De schade aan de cellen rond de ingewanden veroorzaakt misselijkheid, overgeven en uitdroging. Chronische blootstelling aan radiatiestraling verhoogt de kans op kanker en versnelt het verouderingsproces.
De symptomen van stralingsziekte variëren naarmate de dosis van radiatiestraling waaraan men blootgesteld werd. De initiële en eerst voorkomende verschijnselen zijn misselijkheid, overgeven, diarree en vermoeidheid. Deze symptomen kunnen gevolgd worden door:
– Hoofdpijn
– Kortademigheid en droge hoest
– Verhoogde hartslag
– Ontsteking aan mond en keel
– Pijn aan het tandvlees
– Haarverlies
– Droge hoest
– Pijn in de borst
– Branderig gevoel
– Verkleuring van de huid
– Bloedingen en anemie
In extreme gevallen – wanneer de blootstelling hoger ligt dan 10 Gray – kan stralingsziekte de dood tot gevolg hebben. Er is bovendien geen specifieke behandeling. Er zijn wel medicijnen en pijnstillers verkrijgbaar die de misselijkheid en het overgeven verhelpen. Antibiotica en bloedtransfusies zijn nodig bij een ernstig geval van stralingsziekte.
stralingen, stralingsziekte