Hepatitis B is een virale infectie van de lever die veroorzaakt wordt door het hepatitis B-virus (HBV).
Hepatitis is een virale leveraandoening die voorkomt in verschillende vormen (A, B, C, …). De vormen zijn moeilijk uit elkaar te houden maar hebben feitelijk niks met elkaar te maken. De enige gelijkenis is dat ze schade berokkenen aan de lever.
Daarom is het belangrijk om duidelijk onderscheid te maken tussen de verschillende vormen van hepatitis. De manier waarop het zich manifesteert en de behandeling zijn bij elke vorm totaal anders. Zo wordt hepatitis A door aanraking doorgegeven, terwijl hepatitis B een seksueel overdraagbare aandoening is.
Het virus manifesteert zich 2 tot 6 maanden na besmetting. Meestal gebeurt dit door een acute aanval van hepatitis. De meeste mensen recupereren van deze aanval, maar in sommige gevallen kan het lichaam geen antistoffen aanmaken. Hierdoor kan de ziekte chronisch worden. Mensen met de chronische ziekte kunnen op termijn levercirrose ontwikkelen. Ook kan er leverkanker ontstaan door de ziekte.
Hepatitis B gaat van persoon tot persoon over op een gelijkaardige manier als het HIV-virus. Het is dus overdraagbaar via bloed of seks. Ook kan het van moeder op kind worden doorgegeven voor de geboorte.
Daarnaast kan een besmetting met hepatitis B ook gebeuren wanneer iemand open wondjes heeft of als de moeder borstvoeding geeft aan het kind.
Vaak komen volgende symptomen voor bij iemand die hepatitis B heeft opgelopen:
– misselijkheid en braken
– lichte koorts
– verlies van eetlust
– donkere urine en gele huiduitslag
Vlak na de besmetting hebben dragers van het virus vaak geen of weinig symptomen, deze komen pas als de ziekte uitbreekt.
De diagnose van de ziekte gebeurt op basis van een bloedtest, het bloed wordt dan onderzocht of het virus aanwezig is.
De behandeling van hepatitis B gebeurt door middel van medicatie, er zijn verschillende vormen van medicatie mogelijk naar gelang de ziekte zich manifesteert. Wanneer de lever te fel beschadigd is kan een transplantatie nodig zijn.
Hepatitis B, lever, SOA De griep, iedereen heeft het ongetwijfeld al eens gehad. Je voelt je slap, koortsig en ziek. Maar wat kan je eraan doen? En kan je het voorkomen?
Griep wordt veroorzaakt door een virus, meer bepaald het influenzavirus. Dat virus infecteert de luchtwegen. Griep wordt vaak verward met verkoudheid, omdat veel van de symptomen overeen komen.
Het influenzavirus verspreidt zich zo gemakkelijk omdat het erg besmettelijk is. Bij het inademen van besmette lucht kan je het virus al in je lichaam krijgen. Maar je kan het ook krijgen als je van hetzelfde glas als een besmet persoon drinkt.
Griep is op zich geen gevaarlijke ziekte, maar de ziekte kan zich ontwikkelen tot een virale longontsteking, wat al gevaarlijker is. Ieder jaar sterven ook een aantal mensen aan de griep. Dat zijn dan vooral bejaarden en chronisch zieken, die een verzwakt immuunsysteem hebben. Het virus kan zich aanpassen en zo in verschillende vormen opduiken. Omdat het virus voortdurend evolueert, is een jaarlijkse inenting noodzakelijk als je de kans dat je griep zult krijgen wilt verkleinen.
Het virus zorgt ervoor dat je je erg zwak en moe voelt en koorts hebt. Andere symptomen zijn:
De symptomen houden meestal een paar dagen aan, waarna ze langzaamaan minderen. De griep kan wel nog lange tijd blijven nawerken.
De methode die het beste helpt tegen de griep is nog steeds uitrusten. Blijf in bed liggen, drink genoeg en slaap zoveel mogelijk. Neem eventueel een pijnstiller. De griep is in de meeste gevallen geen gevaarlijke ziekte.
Maar wanneer je meer dan drie dagen hoge koorts hebt, je moeilijk kan ademhalen en de pijn alleen maar erger wordt, kan je best eens een bezoek brengen aan de dokter.
Een griepvaccin bestaat uit dode of verzwakte organismen van een virus. Daarom moet er steeds een nieuw vaccin gemaakt worden met de meest recente vorm van het virus. De vaccinatie bestaat meestal gewoon uit een prikje waarmee de dokter het verzwakte virus rechtstreeks in de spieren spuit. Na een vaccinatie ben je binnen de week immuun voor de griepepidemie die op dat moment heerst. Je kan je dus best op tijd laten inenten. De inenting laat je best in oktober of november zetten.
De vaccinatie is voor 70 à 80% effectief. Als je toch geveld wordt door het virus, zal je door de preventieve vaccinatie sneller gaan genezen.
Koud en nat weer in de winter zorgt er ook voor dat je immuunsysteem verzwakt, zeker wanneer je te lang in de koude of regen gelopen hebt. Als je griep op dat moment wilt voorkomen, blijf je best uit de buurt van de plekken waar veel mensen komen, zoals winkelcentra en markten. Probeer ook mensen die hevig hoesten of niezen te vermijden.
Als je al besmet bent, kan je ervoor zorgen dat je anderen niet besmet. Was regelmatig je handen, gebruik een zakdoek als je niest en ga niet naar plaatsen waar veel mensen samenkomen.
griep Genitale wratten is de naam van een zogenaamde seksueel overdraagbare aandoening (SOA). De wratten komen zowel op de genitale als de anale gebieden voor, maar ook in het bovenste gedeelte van de vagina en de baarmoeder en in de mannelijke plasbuis. Je kan ze opmerken door een gezwollen en rozig gebied. Soms zijn er helemaal geen symptomen, maar de wratten kunnen wel jeuken, branden of pijn doen tijdens de seks of het urineren.
Genitale wratten, ook aangeduid met de wetenschappelijke term condyloma acuminata, zijn kleine gezwellen op of bij de genitaliën. Net als alle andere wratten, worden ze veroorzaakt door een vorm van het humaan papillomavirus. Genitale wratten is een van de SOA’s die wereldwijd het meeste voorkomt. Het virus dat de SOA veroorzaakt zit trouwens vooral in de normaal lijkende huiddeeltjes.
Mensen met genitale wratten schamen zich er vaak voor. Dat kan leiden tot emotionele en sociale problemen. Daarbij komen vaak gevoelens van boosheid kijken. Iedereen die ook seksuele contacten gehad heeft, kan het virus krijgen. Veel mensen die het virus hebben, weten er niets van. Vaak komt de infectie pas boven water als het immuunsysteem van de persoon beproefd wordt door ziekte of door het nemen van medicijnen. Een tekort aan foliumzuur of vitamine A kunnen ook een aanleiding zijn. Roken vormt ook een risicofactor.
Genitale wratten verspreiden zich via seksueel contact met een besmette partner. Ongeveer drie maanden na het bewuste seksuele contact ontwikkelen ze zich pas. Condooms kunnen helpen wratten te voorkomen, maar bieden geen waterdichte garantie.
Het humaan pappilomavirus kan ook via het geboortekanaal aan een ongeboren kind doorgegeven worden. Het virus wordt in verband gebracht met 90% van alle baarmoederlijke kwaaltjes. Het kan ook van invloed zijn op kanker in het genitale of anale gebied. Met behulp van een colposcoop kan hij de baarmoederhals onderzoeken op aangetaste delen.
Genitale wratten worden verspreid via seksueel contact met een geïnfecteerde partner. Ze zijn zeer besmettelijk en kunnen zich drie maanden na contact ontwikkelen. Condooms kunnen helpen, maar verzekeren geen preventie. Het virus kan ook via het geboortekanaal aan een ongeboren kind worden doorgegeven. Het virus wordt geassocieerd met 90% van alle baarmoederlijke kwaaltjes en kan ook een grote rol spelen bij kanker in het genitale en anale gebied.
Kom je een bloemkoolachtig gezwelletje tegen op je genitaliën, breng dan zeker eens een bezoek aan de dokter. Die kan met zekerheid zeggen of je genitale wratten hebt of niet. Hij kan een colposcoop gebruiken om de baarmoederhals te onderzoeken op aangetaste delen. Een abnormaal uitstrijkje zou ook op genitale wratten kunnen wijzen.
Voor genitale wratten bestaan er verschillende behandelingen, hoewel ze niet allemaal succesvol zijn. Er bestaan producten die het wratweefsel vernietigen en geneesmiddelen die het afweermechanisme kunnen veranderen. Je kan de wratten ook heelkundig laten verwijderen. Dat kan via cryotherapie (de wrat bevriezen), elektrocauterisatie(de wrat wegbranden met een speciaal apparaat), lasertherapie of heelkunde.
genitale wratten, SOA Een gastric bypass is een operatie om obesitas bij extreem zwaarlijvige patiënten te bestrijden. Bij een gastric bypass wordt de maag verkleind door de creatie van een maagzakje. Dat zakje wordt via een voedsellis verbonden met de twaalfvingerige darm (duodenum), het voorste deel van de dunne darm en de andere delen van de dunne darm.
De bedoeling van de operatie is om malabsorptie te veroorzaken. Op die manier kun je minder snel de voedingsstoffen absorberen.
Eigenlijk zorgt een gastric bypass er dus voor dat een deel van het spijsverteringsstelsel wordt overgeslagen, waardoor het lichaam minder lang de tijd krijgt voedingsstoffen en calorieën op te nemen.
De Roux-en-Y gastric bypass is de operatie die het vaakst uitgevoerd wordt. Er wordt een klein maagreservoir gecreëerd door een deel van de maag aan elkaar vast te nieten. Zo wordt de voedselopname beperkt. De rest van de maag is gescheiden van het bovenste reservoir. Een Y-vormig deel van de dunne darm wordt vervolgens aan het maagreservoir vastgemaakt. Op die manier moet het voedsel niet langs de bovenste delen van de dunnne darm, de twaalfvingerige darm of duodenum en de nuchtere darm of jejunum, passeren. De Roux-en-Y gastric bypass kan uitgevoerd worden met een laparoscopie of kijkoperatie. De patiënt zal dus sneller herstellen doordat er maar kleine incisies nodig zijn in de buik.
De biliopancreatische deviatie of Scoparino is een ingewikkelde operatie waarbij het onderste deel van de maag verwijderd wordt. Op die manier blijft er een klein reservoir over, dat rechtstreeks met het uiteinde van de dunne darm verbonden wordt. Zo worden de twaalfvingerige darm en de nuchtere darm volledig overgeslagen en het effect van malabsorptie bereikt. De operatie is meestal erg succesvol, maar wordt niet vaak uitgevoerd wegens het risico op nutritionele tekorten.
Deze gastric bypass-operatie is een stuk gecompliceerder. Tijdens de operatie wordt het onderste deel van de maag namelijk verwijderd. Het kleine reservoir dat overblijft, wordt rechtstreeks met het uiteinde van de dunne darm verbonden, waardoor de twaalfvingerige darm en de nuchtere darm volledig overgeslagen worden. Deze operatie is meestal erg succesvol wat gewichtverlies betreft, maar wordt niet vaak uitgevoerd omwille van het risico op nutritionele tekorten.
Aan de operatie zijn enkele mogelijke risico’s en complicaties verbonden. De nietjeslijn kan breken, maar het maagreservoir kan ook uitrekken en dezelfde grootte krijgen als de maag voor de ingreep.
Nutritionele tekorten kunnen bij sommige patiënten gezondheidsproblemen veroorzaken. De maag kan in de buikholte lekken. Daardoor kunnen de maagzuren andere organen bereiken, wat gevaarlijk is.
Bij het Dumpingsyndroom beweegt de maaginhoud zich te snel door de dunne darm. Symptomen hiervan zijn misselijkheid,bleekheid, een gevoel van zwakte, zweten en diarree. Als je zoetigheden eet, voel je je ook meteen zwak. Ten gevolge van het gewichtsverlies kan de patiënt last krijgen van galstenen.
gastric bypass, maagverkleining Een darmontsteking is een ontsteking van het slijmvlies van de darmen. Erg vervelend dus, maar wist je dat er ook verschillende soorten darmontsteking kunnen onderscheiden?
Een acute darmontsteking wordt doorgaans veroorzaakt door bacillen en treedt op door het eten van besmette voedingsmiddelen of het drinken van besmet water. Een tot twee weken na de besmetting begint het slijmvlies van de darm en het onderliggende weefsel te ontsteken. Daardoor kunnen de bacillen zich via de bloedbaan in het lichaam verspreiden. De Bij tyfusbacillen zijn de belangrijkste symptomen diarree, met soms bloed en slijm in de ontlasting, koorts en rode vlekjes op de buik. Paratyfusbacillen veroorzaken dezelfde ziekteverschijnselen, alleen niet zoveel.
Een chronische darmontsteking wordt doorgaans veroorzaakt door bacillen of door het eten van besmet voedsel of het drinken van besmet water. Chronische ontstekingen komen vooral voor in de dikke darm. Ziekten die we tot de chronische darmontstekingen rekenen zijn onder meer colitis ulcerosa en de ziekte van Crohn.
Een regionale darmontsteking komt voor in het laatste deel van de kronkeldarm en gaat gepaard met bindweefsel- en zweervorming.
darmen, darmontsteking Ben jij na een paar honderd meter al volledig buiten adem? Voel je je vaak kortademig en benauwd? Dan lijd je misschien wel aan longemfyseem of chronische bronchitis.
Chronische bronchitis en longemfyseem worden gebundeld onder de nieuwe overkoepelende naam ‘COPD’. COPD is een Engelse afkorting die staat voor ‘Chronic Obstructive Pulmonary Disease’ oftewel chronisch obstructieve longziekte. COPD is een ziekte die vooral voorkomt bij rokers en ex-rokers. De ziekten kenmerken zich door ademhalingsproblemen, hoesten, slijm ophoesten en chronische vermoeidheid. Die problemen worden steeds erger.
Een bronchitis is een ontsteking van de bronchiën, de grote luchtwegen tussen de luchtpijp en de longblaasjes. Chronische bronchitis is dus een bronchitis die niet meer overgaat. Longemfyseem is een aandoening waarbij de longen sterker uitgerekt zijn dan normaal het geval is, terwijl de interne microstructuur ervan voor een gedeelte verloren is gegaan.
Bij mensen met COPD worden de blaasjes minder elastisch, gaan de wanden tussen blaasjes kapot, worden wanden van luchtwegen dik en opgezwollen. De overproductie van slijm leidt tot verstoppingen. COPD is onomkeerbaar, leidt tot invaliditeit en uiteindelijk tot de dood. In het merendeel van de gevallen is roken de oorzaak.
Longemfyseem en chronische bronchitis zijn onomkeerbaar. Longweefsel dat verloren gegaan is, keert nooit terug. De ziekte kan dus alleen maar erger worden. Het enige dat de patiënt kan doen om het proces een halt toe te roepen is stoppen met roken. Hoe vroeger de ziekte ontdekt wordt, hoe meer er nog te redden valt. Helaas hebben veel rokers niet door dat ze aan longemfyseem lijden. Zij denken dat het ophoesten van slijm en de kortademigheid normale gevolgen zijn van hun verslaving aan de sigaret.
chronische bronchitis, COPD, longemfyseem, roken Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is een zwangerschap die plaatsvindt buiten de baarmoeder. Het is een gevaarlijke situatie, want de gebieden rond de baarmoeder zijn niet gemaakt om een embryo in te laten groeien. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap staat ook bekend onder de wetenschappelijke term extra uteriene graviditeit (EUG).
Bij een normale zwangerschap vindt de bevruchting plaats in de eileider of buiten de eierstok. Het embryo nestelt zich vervolgens in de baarmoeder. Wanneer het embryo zich in de eileider nestelt, leidt dit tot een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Zeldzamer zijn de gevallen waarbij het embryo zich in de eierstok, buik of baarmoederhals nestelt. Een vrucht kan bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap niet voldragen worden.
Een van de belangrijkste oorzaken van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is een beschadiging van de eileiders. Dat kan komen door een ontsteking aan de eileider, een eerdere EUG of een operatie aan de eileider.
Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is de belangrijkste doodsoorzaak bij zwangere vrouwen. De eileider is niet gemaakt om een embryo te huisvesten. Naarmate het embryo zich ontwikkelt, blijft de eileider uitzetten tot er een bepaalde limiet bereikt wordt. Op dat ogenblik zal de eileider scheuren, wat ernstige bloedingen tot gevolg heeft. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vergroot het risico dat de volgende zwangerschap weer een buitenbaarmoederlijke wordt.
In het begin van de EUG kunnen klachten nog ontbreken. Na verloop van tijd zal er bloedverlies optreden en kan de vrouw pijn aan een kant of onderin de buik krijgen. De symptomen kunnen lijken op die van een late of abnormale menstruatie of aan een miskraam. Klachten treden meestal op tussen de 5de en de 12de week van een zwangerschap.
Een gescheurde eileider is een nog gevaarlijkere situatie. De vrouw ervaart dat als een hevige buikpijn. Het kan gepaard gaan met de symptomen van een shock: braken, misselijkheid, snelle pols, flauwvallen., transpireren.
Na het horen van de klachten, zal je huisarts je verwijzen naar een gynaecoloog. Die kan via een inwendige en vaginale echo zien of er sprake is van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Als je als vrouw te horen krijgt dat je zwangerschap niet loopt zoals het zou moeten, is dat een zware klap. Daarom kan psychologische bijstand nodig zijn. Ook de vele onderzoeken die je moet doorlopen en de operatie om de vrucht te verwijderen zullen immers niet gemakkelijk zijn. Een ontsteking van de eierstokken of andere complicaties kunnen ook veel emoties teweeg brengen. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap mag niet onderschat worden, want in feite is het hetzelfde als een miskraam.
De EUG kan op twee manieren behandeld worden. In de meeste gevallen wordt gekozen voor een operatieve verwijdering van de vrucht. Dit kan gebeuren via een kijkoperatie of een bikinisnede, afhankelijk van de aard van de klachten. In bepaalde gevallen zal ook de eileider verwijderd worden. wat het schadelijkst is voor de vruchtbaarheid is nog niet helemaal duidelijk.
Als de waarde van het HCG-hormoon laag is, is soms behandeling door middel van injecties met het celdodend middel methotrexaat. Daarbij is geen gevaar voor de vruchtbaarheid of voor volgende zwangerschappen.
buitenbaarmoederlijke zwangerschap, zwanger, zwangerschap Bij brandend maagzuur wordt vaak gedacht aan mensen met overgewicht, die slecht eten en een stressvol leven leiden. Dat beeld klopt voor een deel, want als je je gewicht goed onder controle hebt, is de kans op brandend maagzuur maar zeer klein. Toch zijn er ook mensen die last hebben van maagzuur en er zelf niets aan kunnen doen.
Het stereotiepe beeld van mensen met brandend maagzuur: mensen met overgewicht die een zeer stresserend leven hebben en slecht eten. Voor een deel klopt dat beeld jammer genoeg (denk er wel aan dat, als je je gewicht goed in de gaten houdt, je heel weinig kans hebt op brandend maagzuur) maar er zijn ook mensen die last hebben van maagzuurgerelateerde ziektes die er zelf helemaal niets aan kunnen doen.
Het klopt niet dat je bij brandend maagzuur altijd een zure smaak in je mond hebt, hoewel dit vaak wel het geval is. Andere kenmerken zijn pijn achter het borstbeen, misselijkheid en keelpijn. Achter het borstbeen duikt een scherpe pijn op. Dit is de plek waar je slokdarm overgaat in je maag.
Mensen zijn vaak bang als ze de eerste keer last hebben van brandend maagzuur. Dat komt doordat ze de pijn verwarren met hartklachten. Toch kan je beter het zekere voor het onzekere nemen en je laten onderzoeken. Vaak blijkt het dan om maagzuur te gaan.
Er bestaan veel zelfhulpoplossingen. Als je vaak last hebt van brandend maagzuur, is het aan te raden eens langs te gaan bij de dokter. Er bestaan verschillende soorten medicijnen die het probleem verhelpen. Er zijn medicijnen die een beschermende laag aanbrengen, medicijnen die de productie van maagzuur afremmen, medicijnen die de werking van de maag- en slokdarmspieren verbeteren en medicijnen die het maagzuur binden. Je kan best ook je eetgewoonten aanpassen en ervoor zorgen dat je niet plat slaapt.
Het terugvloeien van je maagzuur (reflux) naar de slokdarm, kan de slokdarm beschadigen. De slokdarm heeft namelijk geen beschermend laagje zoals de maag. Als de slokdarm beschadigd geraakt, noemen we dat een slokdarmontsteking of een oesofogale reflux. Het is een pijnlijke aandoening waarvoor je soms levenslang medicatie moet nemen.
Als je maagzuur vaak terugvloeit (reflux) naar de slokdarm, kan de slokdarm beschadigd geraken omdat de slokdarm geen beschermend laagje heeft tegen het maagzuur zoals de maag. Dat heet een slokdarmontsteking. Het is een pijnlijke aandoening waarvoor je redelijk lang medicatie moet nemen, soms zelfs levenslang.
brandend maagzuur, gastro esofagaal reflux, maagzuur Borderline is een persoonlijkheidsstoornis. De term werd eind jaren ’30 voor de eerste keer gebruikt en betekent eigenlijk ‘grens’. Lange tijd werd gedacht dat borderline zich op de grens van een psychose en een neurose bevond.
Iedereen heeft wel z’n eigenaardigheden, maar mensen met een persoonlijkheidsstoornis vertonen permanent afwijkende patronen in gedachten en gedrag. Wie lijdt aan een persoonlijkheidsstoornis, heeft vaak aanhoudende problemen met zichzelf of met anderen. Ze vertonen, in andermans ogen, vreemd gedrag.
Bij iemand met een borderlinestoornis kunnen de gevoelens, gedachten en het gedrag van moment tot moment heel erg veranderen. Iemand met borderline is impulsief, weet vaak niet wat hij wil, verandert snel van mening en van gedachte. Voor anderen is dit gedrag moeilijk te begrijpen.
– Impulsiviteit: een borderliner neemt vaak beslissingen zonder er lang over na te denken. Zo kan hij uit het niets een relatie beëindigen, een gekke aankoop doen of ontslag nemen. De volgende dag kan hij al van gedachten veranderd zijn.
– Zwart-wit denken: mensen met een borderlinestoornis delen de wereld op in uitersten. Ze vinden iets geweldig ofwel verschrikkelijk. Grijs bestaat niet in hun gedachtengang.
– Wisselende relaties/vriendschappen: borderliners verwachten heel veel van anderen en worden zo ook snel teleurgesteld. Een klein meningsprobleem kan er al voor zorgen dat ze de relatie verbreken. Maar tegelijkertijd hebben ze een grote angst om verlaten te worden en denken vaak dat ze afgewezen worden.
– Stemmingswisselingen: mensen met borderline hebben het vaak moeilijk om hun emoties in de hand te houden. Ze kunnen zich het ene moment nog heel goed voelen en het andere moment heel slecht. Ze reageren vaak overdreven op bepaalde situaties.
– Zelfverwonding: veel mensen met borderline verwonden zichzelf door bijvoorbeeld in hun arm te krassen of met een sigaret te branden. Dit doen ze omdat hun negatieve gevoelens (angst, kwaadheid, enz.) te hevig zijn. Zelfbeschadigend gedrag komt wel lang niet bij alle borderliners voor.
Dissociëren: mensen met borderline hebben soms het gevoel er niet volledig bij te zijn. Ze krijgen dan een soort van black-out.
Zelfdoding: doordat borderliners zich vaak zo verward, ongelukkig en wanhopig voelen, zullen zij sneller een eind aan hun leven willen maken.
Borderline uit zich vaak voor de eerste keer tussen 18 en 25 jaar. Op die leeftijd verandert vaak je leef-, woon-, werk- en leersituatie. Borderline kan ook al voor de leeftijd van 18 jaar tot uiting komen, maar is dan moeilijk te onderscheiden van puberteitsverschijnselen. De problemen zijn het zwaarst tussen het 20ste en 30ste levensjaar.
De diagnose borderline wordt driemaal vaker gesteld bij vrouwen dan bij mannen, maar dat betekent niet dat de stoornis ook vaker voorkomt bij vrouwen. Bij vrouwen worden de problemen ook sneller herkend dan bij mannen. Mannen komen door hun stoornis vaker in aanraking met het gerecht. Bij veel borderliners komen mishandeling, verwaarlozing en seksueel misbruik in de jeugdjaren voor.
Over de oorzaken van borderline is nog niet zoveel bekend, maar men blijft er wel onderzoek naar doen. Het meest waarschijnlijke is een combinatie van aanleg en ervaringen. De persoonlijkheidsstoornis komt bijna altijd bovendrijven als iemand veel stress heeft.
Borderline wordt behandeld met een combinatie van therapie en behandeling. Wie een gevaar vormt voor zichzelf of omgeving kan eventueel opgenomen worden in een psychiatrisch ziekenhuis. Medicijnen als kalmeringsmiddelen, antipsychotica en antidepressiva kunnen helpen om bepaalde symptomen te verlichten. Met een borderlinestoornis kun je zeker nog een normaal leven leiden, je hebt dan vooral structuur en regelmaat nodig.
borderline, persoonlijkheidsstoornis De wetenschappelijke benaming van bloed in de urine is hematurie. Als er bloed zit in je urine, is deze bruin, roze of rood gekleurd. De kleur is onder meer afhankelijk van de hoeveelheid bloed en zuurgraad van de urine. Hematurie kan pijnlijk of pijnloos zijn.
Zit er maar heel weinig bloed in je urine, dan is dat met het blote oog niet te zien. Daarbij komt dat urine ook rood of bruin kan kleuren door bepaalde voeding of medicijnen. Denk maar aan rode bietjes. Bloed in de urine is vaak het gevolg van een afwijking in de urinewegen, zoals de blaas en de nieren. Er kan ook iets mis zijn met de prostaat.
Mogelijke oorzaken van bloed in de urine:
– Ontstekingen (blaas-, nierbekken-, prostaat-, of nierfilterontsteking)
– Nierstenen
– Cystenieren
– Interne verwondingen
– Menstruatiebloed
– Bilharzia (parasitaire infectie)
– Goedaardige tumoren
– Blaas- of nierkanker
Het is aan te raden naar je huisarts te gaan. Bloed in de urine kan namelijk zowel een symptoom zijn van een onschuldige aandoening als van een ernstige ziekte als kanker.
bloed, hematurie, urine