Veel mensen zijn wel eens verstrooid, sommigen meer dan anderen. Vergeetachtigheid wordt door mensen die niet verstrooid zijn, als een vervelende eigenschap ervaren. Maar dit wil niet zeggen dat er iets mis is met mensen die al eens iets vergeten. Misschien komt vergeetachtigheid vandaag de dag zelfs vaker voor, omdat mensen steeds meer dingen proberen te combineren en met verschillende dingen tegelijk bezig zijn. Het is dan best mogelijk dat je tijdens dat multitasken iets over het hoofd ziet…
Maar vergeetachtigheid is nog iets anders dan geheugenverlies. Geheugenverlies, dat in de medische wereld ook wel amnesie genoemd wordt, is een ernstige aandoening waarbij een deel van je geheugen of je volledige geheugen ineens gewist wordt. In de meeste gevallen is geheugenverlies gelukkig slechts tijdelijk en wordt enkel het korte termijngeheugen getroffen. Hieronder lees je meer over de belangrijkste soorten geheugenverlies.
Retrograde amnesie kan optreden na een ongeluk waarbij je een hoofdletsel oploopt. Deze vorm van geheugenverlies houdt in dat mensen zich de momenten voor het ongeluk niet meer voor de geest kunnen halen. Het kan hier gaan over een lange tijdspanne, maar even goed enkel over de luttele seconden voor de “klap”.
Deze vorm treedt ook op na een hoofdletsel en houdt in dat mensen vanaf het ongeluk moeilijk dingen kunnen onthouden. Zij herinneren zich wel nog alles wat voor het ongeluk gebeurd is. Zo weten zij dus nog wie ze zijn en kunnen ze zich hun kindertijd voor de geest halen, maar zij vergeten sneller dagdagelijkse dingen en gebeurtenissen.
Dit is een ernstige vorm van geheugenverlies die veroorzaakt wordt door alcoholmisbruik. Op het eerste zicht lijkt het korte termijngeheugen van de patiënt nog in orde, maar zij hebben wel degelijk moeite met het onthouden van gezichten, woorden, eenvoudige vertelsels en complexe structuren. Dit geheugenverlies gaat gepaard met confabulatie. Met confabulatie wil men zeggen dat patiënten de gaten in hun geheugen proberen op te vullen met verzinsels. Het gaat om een ziekte die geleidelijk aan verergert en meestal gepaard gaat met andere neurologische problemen, zoals gevoelloosheid in de uiteinden van het lichaam en slechte coördinatie bij beweging. Het syndroom laat blijvende schade na.
amnesie, geheugen, geheugenverlies, syndroom van Korsakov Een kunstheup of heupimplantaat is een vervangingselement (of prothese) dat de functies van je heupgewricht overneemt. Kunstheupen zorgen ervoor dat vele tienduizenden (vooral oudere) mensen op de been blijven en hun zelfstandigheid bewaren. Bij het merendeel van de patiënten moet het natuurlijke heupgewricht vervangen worden omdat het beschadigd werd door de gewrichtsziekte artritis. Het kan echter ook een zware heupbreuk of een infectie zijn, die de plaatsing van een kunstheup noodzakelijk maakt. Hieronder vertellen we je meer over deze heupimplantaten.
De vervanging van een heup is een vaak voorkomende operatie. Het kunstgewricht dat men in je lichaam plaatst, bestaat meestal uit drie delen. Een metalen bal vervangt de bovenkant van het dijbeen. Aan deze bal bevestigt men een metalen staaf, die langs de andere kant in het midden van je dijbeen wordt vastgezet. Het derde element is een plastieken kom, die men in je bekken plaatst. De metalen bal wordt daarna in de kom geduwd, zodat je dijbeen en bekken aan elkaar vastgemaakt worden. Doordat de bal in de kom kan bewegen, kan het gewricht ook bewegen en buigen.
Na de operatie moet je dan leren bewegen met je nieuwe heup. In elk ziekenhuis zijn er fysiotherapeuten die je daarbij zullen helpen. Wanneer je het ziekenhuis mag verlaten, doe je het best nog enkele weken rustig aan. Volg ook goed het advies van je dokters op. Zij zullen je bijvoorbeeld vertellen dat je aanvankelijk best je benen niet kruist. Omdat je spieren nog niet strak genoeg rond het nieuwe gewricht zitten, zou je nieuwe heup bij het kruisen uit de kom kunnen schieten. Regelmatig bewegen is belangrijk, maar ga niet als een gek liggen sporten. Hoewel er altijd complicaties kunnen optreden, meteen na de operatie of geruime tijd later, liggen de slaagkansen van een heupvervanging erg hoog. De meeste mensen kunnen na zo’n operatie dus genieten van een hernieuwde bewegingsvrijheid.
De levensduur van zo’n kunstheup hangt af van de kwaliteit van de prothese. Er zijn zo’n zestig verschillende types op de markt te verkrijgen. Gemiddeld gaat een prothese minstens tien jaar mee, vaak is het langer.
heup, kunstheup, prothese Teelbalkanker (of zaadbalkanker) is een eerder atypische vorm van kanker. De ziekte treft jaarlijks enkele honderden mannen in Nederland en België en komt dus relatief weinig voor. Teelbalkanker is in de meeste gevallen goed te genezen en wordt zelfs beschouwd als een van de best behandelbare vormen van kanker. Meer dan negen op tien patiënten herstellen volledig. Zelfs wanneer de kanker is uitgezaaid, zijn je overlevingskansen nog vier op vijf. Zoals andere vormen van kanker, wordt teelbalkanker behandeld met chemotherapie en bestralingstherapie. In vele gevallen is ook een operatie noodzakelijk, waarbij dan de getroffen teelbal verwijderd wordt.
Hieronder lees je meer over de risicofactoren en symptomen van teelbalkanker.
Teelbalkanker komt voornamelijk voor bij mannen van middelbare leeftijd (20-40 jaar), maar de ziekte treft ook jongeren en oudere mensen. Algemeen gesproken gaat het om een eerder zeldzame vorm van kanker, maar in deze leeftijdscategorie – die weinig door kanker getroffen wordt – is het wel de meest voorkomende vorm.
Er zijn enkele risicofactoren die de kansen op het krijgen van teelbalkanker verhogen. Zo lopen blanke mannen vijfmaal meer risico om de ziekte te krijgen, dan mensen met een donkerdere huidkleur. Het is tot op heden niet duidelijk waaraan dit te wijten is. Teelbalkanker is bijna onbestaande in enkele landen in Azië en Afrika.
Zoals bij vele vormen van kanker, speelt ook hier een erfelijke factor mee: mensen met een familiegeschiedenis van teelbalkanker lopen meer risico om zelf de ziekte te krijgen. Voor onvruchtbare mannen geldt hetzelfde. Een laatste risicogroep wordt gevormd door mannen die geboren worden met ingedaalde teelballen. Dit noemt men cryptorchisme. Zo’n kleine vijf percent van de jongens wordt geboren met deze aandoening.
De voornaamste symptomen van teelbalkanker zijn veranderingen van de vorm van je scrotum. Hierbij bedoelen we het verschijnen van een pijnloze knobbel in je teelbal, of het groter worden van je teelballen. Naast deze symptomen, hebben patiënten ook last van een vreemd gevoel in of achter hun teelballen, of in hun onderbuik. Wanneer de kanker zich reeds in een verder stadium van ontwikkeling bevindt en is uitgezaaid, kunnen er symptomen als buik -en rugpijn optreden.
kanker, teelbalkanker Dyspraxie wordt ook wel coördinatie-ontwikkelingsstoornis genoemd. In teksten gebruikt men vaak de afkorting DCD, die staat voor developmental co-ordination disorder. In dit moeilijke woord vind je meteen de basiselementen van de aandoening terug: het gaat om een verstoring van de ontwikkeling van een kind, waardoor het onder andere moeilijkheden ervaart met beweging en coördinatie. De kern van de stoornis is vermoedelijk een communicatieprobleem tussen de hersenen en het lichaam. Dit probleem zou veroorzaakt worden door een onvolledige of te trage ontwikkeling van de neuronen in de hersenen.
Mensen met dyspraxie ervaren in de eerste plaats veel problemen met hun fijne motoriek. Daardoor kunnen zij nogal lomp en onhandig overkomen. Fijne bewegingen zoals tandenpoetsen zijn voor hen niet evident. Zij hebben ook problemen met coördinatie van hun bewegingen, wat zich uit in een slecht richtinggevoel, een slechte houding en een eerder klungelige tred. Een tweede soort symptomen heeft te maken met perceptie, gedachten en taal. Mensen met dyspraxie hebben moeite met lezen en schrijven en hebben een slecht kortetermijngeheugen. Vaak hebben zij ook spraakproblemen. Al deze symptomen manifesteren zich reeds op vroege leeftijd. Hierdoor dacht men vroeger dat het uitsluitend ging om een kinderziekte. Dit is niet het geval.
Deze ontwikkelingsstoornis treft zo’n twee percent van de bevolking. De stoornis komt vaker voor bij jongens dan bij meisjes. Er is ook sprake van een erfelijke factor. Dit betekent dat de kinderen van mensen met een familiegeschiedenis van dyspraxie meer risico lopen om zelf de stoornis te ontwikkelen. Dyspraxie komt geregeld voor in combinatie met andere ontwikkelingsstoornissen, zoals ADHD en dyslexie. Sommige artsen vermoeden dat ongeveer de helft van de kinderen met dyspraxie ook ADHD hebben.
Dyspraxie kan niet genezen worden, maar er bestaan meerdere therapieën die het kind kunnen leren om met de stoornis om te gaan. Het gaat hier vooral om spreektherapie (logopedie) en therapie die gericht is op het volbrengen van dagdagelijkse taken en het verwerven van onafhankelijkheid. Tot slot is het belangrijk om te benadrukken dat kinderen met dyspraxie niet dom of achterlijk zijn: de stoornis staat los van de intelligentie van het kind. Dyspraxie verstoort echter wel het leervermogen. Dit betekent dat het kind op school mogelijk extra begeleiding nodig heeft.
coördinatie, dyspraxie, ontwikkelingsstoornis Winterdepressie is de belangrijkste vorm van een verschijnsel dat in de medische wereld ook wel SAD genoemd wordt. Dit staat voor seizoensafhankelijke depressie (in het Engels seasonal affective disorder). Zoals de naam laat vermoeden, wordt dit verschijnsel uitgelokt door de jaargetijden. Er bestaat ook zoiets als een zomerdepressie, maar dit komt veel minder vaak voor. Er wordt gedacht dat winterdepressie iets te maken heeft met het aantal uren zonlicht waaraan je lichaam blootgesteld wordt tijdens de verschillende seizoenen. Hieronder lees je meer over winterdepressie.
Niet alle mensen die aan een winterdepressie lijden, vertonen dezelfde symptomen. De meest voorkomende symptomen zijn vermoeidheid en een terugval van je energieniveau. Dit kan gepaard gaan met gewichtstoename en een veranderde eetlust (vooral meer zin in
zoetigheden). Mensen met een winterdepressie overslapen zich geregeld en zijn angstig of prikkelbaar. Zij hebben soms ook te kampen met concentratieproblemen. Het kan gebeuren dat zij zich terugtrekken uit het sociale leven en zin en interesse verliezen in activiteiten die zij vroeger graag deden.
Andere symptomen van een winterdepressie komen ook voor in andere vormen van depressie. Het gaat hier dan om fysieke problemen zoals hoofdpijn en gevoelens van hopeloosheid en schuld. Een winterdepressie kan jaar na jaar terugkeren. Dit gebeurt meestal rond dezelfde periode.
Winterdepressie wordt vermoedelijk veroorzaakt door de manier waarop je lichaam reageert op een gebrek aan zonlicht. Lichttherapie is dus de beste oplossing om het verschijnsel te behandelen. Er bestaan verschillende vormen van lichttherapie. Zo is er de dawn simulator. Je installeert zo’n simulator in je slaapkamer, om een zonsopgang na te bootsen. Het licht wordt geactiveerd door een timer en springt vroeg in de ochtend op. Daarna wordt het geleidelijk helderder. Hierdoor kan je lichaam natuurlijk ontwaken, zonder een vervelend alarm.
Er bestaat ook zoiets als een lichtbox. Dit is een lichtbron waar je voor moet zitten. Er zijn ook draagbare lichtboxen, die je als een pet op je hoofd kunt zetten. Een halfuurtje lichttherapie per dag volstaat meestal.
Lichttherapie heeft erg weinig neveneffecten, wanneer je de methode correct toepast. Je kan wel hoofdpijn krijgen en er wat vermoeid van worden. Een zonnebank, daarentegen, is geen goede lichtbron wanneer je aan winterdepressie lijdt, omdat de lichtbronnen teveel UV-stralen bevatten.
depressie, lichttherapie, winterdepressie Een bloedklonter ontstaat wanneer een “vreemd” obstakel, zoals een luchtbel of een stukje gestold bloed, in je aders rondzwemt. Wanneer dit obstakel in een bloedvat verstrikt geraakt, kan het je bloedsomloop blokkeren. Dit noemt men embolie. Dit is gevaarlijk, omdat je lichaam via je bloed zuurstof rondbrengt naar je ledematen en organen. Wanneer een embolie de bloedtoevoer naar een belangrijk orgaan verhindert, zal het orgaan niet meer werken. Wanneer de embolie de weg naar je hersenen, je longen of je hart blokkeert, spreken we van een medisch noodgeval.
– Vet
De obstakels die een embolie kunnen veroorzaken, noemen we “vreemde lichamen”. Hiermee bedoelen we alle stoffen of dingen die misschien wel deel uitmaken van je lichaam, maar die niet in je bloedsomloop horen te zitten. Een voorbeeld: wanneer een van je grootste beenderen, zoals je dijbeen, gebroken is, kunnen er vanuit die breuk deeltjes vet vrijkomen, die dan in je bloedsomloop terecht kunnen komen. Vet kan ook in je bloed geraken na ernstige brandwonden, of als complicatie na een operatie.
– Gestold bloed
Een embolie kan ook veroorzaakt worden door gestold bloed. Je bloed bevat elementen die het kunnen doen stollen of klonteren. Dit is bijvoorbeeld noodzakelijk om een hevige bloeding te doen stoppen, zoals wanneer je je gesneden hebt. Wanneer het bloeden dan stopt, wordt de bloedklonter “ontmanteld”. Er bestaan echter aandoeningen, zoals hartziekten en hoge bloeddruk, waarbij zich bloedklonters vormen ook wanneer er nergens een bloeding te bespeuren valt. Deze klonters worden niet ontmanteld, maar blijven door je bloedbanen rondwaren. Zo kunnen zij een embolie veroorzaken. Zo’n bloedklonter wordt ook wel trombose genoemd.
– Cholesterol
Een derde soort van vreemde lichamen is cholesterol. Mensen die lijden aan aderverkalking (of atherosclerose) lopen een hoger risico op embolie door cholesterol. Het gaat hier dan om kleine stukjes cholesterol die zich losmaken van de wand van een bloedvat en zo een bloedbaan blokkeren.
– Luchtbellen
Een laatste soort obstakel is een luchtbel of andere gasbel. Embolie door gasbellen is komt in het bijzonder voor bij diepzeeduikers die te snel boven komen. Het snelle drukverschil zorgt ervoor dat belletjes stikstof zich in de bloedbanen duwen.
bloed, bloedklonter, embolie, trombose Vitamine D is een stof die je lichaam helpt om calcium op te nemen. Calcium versterkt je botten en tanden tijdens je kindertijd en adolescentie. Volwassenen hebben calcium nodig om hun beendermassa te behouden en om zo beenderverkalking te voorkomen. Vitamine D helpt verder ook het fosfor -en calciumgehalte in je bloed op peil te houden.
Wat je misschien niet wist, is dat je lichaam zelf ook vitamine D kan aanmaken. Dit gebeurt wanneer je jezelf blootstelt aan zonlicht. De hoeveelheid vitamine D die je lichaam nodig heeft, hangt af van je huidkleur, je gewicht en je DNA.
Wanneer er te weinig vitamine D in je lichaam aanwezig is, zal je lichaam niet genoeg calcium kunnen opnemen. Hierdoor verzwakken je spieren en kan je je zwak voelen. Kinderen met een tekort aan vitamine D lopen een groter risico op het krijgen van rachitis. Dat is een ernstige botaandoening, die de botten van het kind erg broos maakt, waardoor ze snel breken. Rachitis kan ook groeiproblemen veroorzaken en andere kwalen zoals pijn in beenderen, bekken, ruggengraat en benen.
Volwassenen met een tekort aan vitamine D lopen een groter risico op het krijgen van osteomalacie. Dit is een aandoening waarbij je botten verweken en je spieren verzwakken. Te weinig vitamine D in je lichaam vergroot ook de kans op beenderverkalking of osteoporose.
Bepaalde leeftijden en bevolkingsgroepen lopen meer risico op een vitamine D-tekort. Het gaat hier enerzijds om oudere mensen en zuigelingen. Hetzelfde geldt voor mensen met een donkere huidskleur en mensen die lijden aan obesitas. Verder zijn er bepaalde aandoeningen die het risico op een vitamine D-tekort vergroten, zoals mucovisidose en inflammatoire darmziekten. Deze ziekten verstoren de opname van vet uit de voeding. Het is via deze voedingsstoffen dat de vitamine in het lichaam opgenomen wordt.
Bij de etenswaren die rijk zijn aan vitamine D vinden we onder andere kaas, boter, eieren en vis. Andere voedingsmiddelen, zoals ontbijtgranen, melk en fruitsap, bevatten dan weer toegevoegde vitamine D-supplementen. Je kan deze supplementen ook vrij bij je apotheker verkrijgen.
vitamine, vitamine D Hoogteziekte is een ziekte die, zoals de naam het aangeeft, optreedt als je je hoger bevindt dan gewoonlijk.
Hoe hoger je gaat, hoe minder zuurstof er in de lucht aanwezig is. Vanaf een hoogte van 2500 is het zuurstofgehalte in de lucht zo laag dat het lichaam problemen ondervindt om zich aan te passen. Het lichaam heeft immers enkele dagen nodig om zich aan de hoogte aan te passen.
Er zijn 3 soorten van hoogteziekte:
– Acute hoogteziekte
– Pulmonair oedeem of HAPE (High Altitude Pulmonary Edema): waterophoping in de longen
– Celebraal oedeem of HACE (High Altitude Cerebral Edema): waterophoping in de hersenen
Hoogteziekte kan voorkomen worden door het lichaam tijd te geven om zich aan te passen. Je kan probleemloos tot een hoogte van 2500 meter komen. Daarna kan je best maximum 500 meter per dag hoger gaan. Hoe dichter je bij het zeeniveau leeft, hoe langer je je lichaam de tijd zal moeten geven om zich aan te passen. Het is ook aangewezen op een lager niveau te slapen dan overdag.
Symptomen van hoogteziekte zijn hoofdpijn, misselijkheid, zich futloos voelen en slaapproblemen. Zodra je deze symptomen hebt moet je stoppen met hoger te klimmen, en wachten tot de symptomen weggaan. Werkt dit niet, dan moet je afdalen tot de symptomen verdwijnen.
In ergere gevallen kan je ademhalingsproblemen ondervinden en hoesten. Als je deze symptomen ervaart ga je best zo snel mogelijk naar de dokter
Hoogteziekte kan verholpen worden door lager te gaan of door te rusten op dezelfde hoogte. Het kan ook voorkomen worden door medicijnen in te nemen die acetazolamide of nifedipine bevatten. Ga voor deze medicijnen eerst langs de dokter.
Als je lijdt aan een chronische hart- of longaandoening is het in veel gevallen niet gevaarlijk om op een hoogte te zijn. Je risico is dan even groot als bij anderen. Toch kan je best eerst langs de dokter om zeker te zijn dat je geen risico loopt.
Als zwangere vrouw heb je niet meer risico dan anderen om hoogteziekte te hebben. Sommigen raden echter aan dat je best niet hoger gaat dan 2500 meter. Daarom is het aangewezen eerst langs de dokter te gaan.
Kinderen hebben het doorgaans moeilijker om zich aan te passen aan de hoogte. Ouders moeten daarom alert zijn voor symptomen van hoogteziekte bij hun kinderen.
hoogteziekte Waarom nu eigenlijk beginnen met sporten? Door te sporten krijg je een betere gezondheid. Zo kan je langer leven. Je voorkomt dat je hartziektes en andere gezondheidsproblemen krijgt door te sporten. Je wordt niet enkel sterker, maar krijgt ook meer energie en minder stress.
Sport is goed voor iedereen. Belangrijk is dat je op een rustig tempo begint, en stilaan het tempo opdrijft. Soms is het aangewezen eerst met een dokter te praten, alvorens te beginnen sporten. Dit is het geval als je een hartprobleem hebt, een verhoogde bloeddruk of artritis. De arts kan je dan een persoonlijk trainingsschema voorschrijven.
De beste sporten zijn diegene die goed zijn voor zowel het hart als voor de spieren. Belangrijk is dat je de sport zelf leuk vindt. Dan houd je het immers ook sneller vol. Begin steeds op een rustig tempo, en drijf daarna rustig het tempo op.
Leuke sporten om mee te beginnen zijn sporten waarbij je geen extra aankopen moet doen: wandelen, zwemmen, fietsen, joggen of dansen.
Je kunt ook gewoon door je dagelijkse gewoontes aan te passen al aan sport doen. Zo kan je bijvoorbeeld kiezen om de trap te nemen, in plaats van de lift. Ook wandelen naar school of naar werk is een goed alternatief, en bovendien veel sportiever.
Best is om op een rustig tempo te beginnen: sport 3 keer per week gedurende 20 minuten. Dat kan je opbouwen naar 4 tot 6 keer per week gedurende 30 minuten. Het is niet altijd nodig om heel je dagschema doorheen te halen om alsnog te kunnen sporten: sport bijvoorbeeld in je lunchpauze.
Sporten met een vriend is aangewezen voor mensen die aanmoediging nodig hebben. Bovendien kan het ook zeer leuk zijn om samen te sporten.
Belangrijk is om voor en na het sporten je lichaam op te warmen en af te laten koelen. Dit kan door de spieren zowel voor als na het sporten gedurende 5 tot 10 minuten te stretchen.
De grondregel om niet gekwetst te geraken is ervoor zorgen dat je niet te snel vooruit wil geraken. Kies eerst voor een tempo waarbij je gemakkelijk voelt. Hou dit tempo aan, en ga stilaan een hoger tempo aan. Geef dan vooral niet op.
Als je sport met machines en gewichten moet je alvorens te beginnen praten met een coach. Die kan je dan een aangepast sportschema geven.
In ieder geval is het belangrijk om een arts op te zoeken als je denkt dat je je lichaam hebt overbelast.
sporten Een kniesteun is een steunverband dat je kan dragen na een operatie aan de knie, of preventief om sportblessures te voorkomen. Kniesteunen worden gemaakt van metaal, schuim, plastic, elastisch materiaal en riemen. Je kan er vinden in verschillende kleuren, grootte en designs.
Er zijn 4 soorten kniesteunen:
– Revalidatiesteun: om na de operatie de genezing te bevorderen.
– Functionele steunverbanden: geeft de geopereerde, reeds genezen knie meer steun.
– Een steunverband die de pijn dragelijker maakt voor patiënten die lijden aan artritis.
– Een kniesteun om sportblessures te voorkomen.
De makers van kniesteunen zijn positief over het effect van hun steunverbanden. Wetenschappers zijn het daar niet zo over eens. Een revalidatiesteun, een functioneel steunverband en een steunverband voor artritispatiënten lijken algemeen gesproken wel goed te werken. Kniesteunen om sportblessures te voorkomen werken niet zo goed als de fabrikanten beweren.
Algemeen gesproken is het afhankelijk van persoon tot persoon hoe efficiënt steunverbanden zijn. Dokters onderzoeken momenteel hoe effectief kniesteunen zijn bij het sporten.
Als je dokter een kniesteun voorschrijft, moet je het zorgvuldig gebruiken zoals hij het voorgeschreven heeft. Dit betekent: hoe en wanneer hij het voorschrijft.
Bij het aandoen van een kniesteun is het belangrijk dit met veel voorzichtigheid te doen:
– Zorg ervoor dat het knieverband op de juiste plek steun biedt.
– Doe alle riempjes vast.
– Kijk af en toe na of de kniesteun nog steeds goed zit.
Als het knieverband slecht zit kan dat het tegenovergestelde effect creëren en schadelijk zijn voor de knie. Een knieverband dat kapot is zal schade aanrichten aan de knie. Daarom is het aangewezen een kniesteun van duurzaam materiaal aan te kopen. Die zijn duurder, maar gaan langer mee.
Knieverbanden zijn niet de belangrijkste hulp bij knieproblemen. Zowel na een operatie aan de knie, als preventief, is het belangrijk om te stretchen voor en na elke fysieke inspanning. Zo kan je voorkomen dat je spieren en ligamenten overbelast geraken.
Na een operatie is het niet enkel belangrijk om je knieverband te gebruiken zoals je de dokter het voorgeschreven heeft. Het is vooral belangrijk dat je je aan het trainingsplan van de dokter houdt. Ook zo kan je voorkomen dat je spieren en ligamenten overbelast geraken.
blessures, knie, kniesteun