Je baby’tje wassen en baden is belangrijk voor de hygiëne en gezondheid van je kind, en daarbij is het bijzonder leuk om te mogen doen. Je mag een baby echter niet te vaak baden: te vaak baden kan het natuurlijk beschermlaagje van de baby’s huid aantasten. Een badje om de twee of drie dagen is voldoende. Voor de rest voldoet het om je baby een ‘kattenwasje’ te geven.
Hoewel je je baby niet elke dag een badje hoeft te geven, is het wel belangrijk om elke dag een kattenwasje te doen: was zorgvuldig het gezicht, de nek, de handjes en het poepje.
Kies een moment uit dat je baby wakker en tevreden is, en zorg dat de kamer een aangename temperatuur heeft. Leg alles wat je nodig zult hebben op voorhand binnen handbereik: een kom warm water, een handdoek, een washandje, vochtige doekjes of watjes, een zuivere luier en propere kleertjes. De volgende stappen kunnen van enig nut zijn voor kersverse mama’s en papa’s die nog niet vertrouwd zijn met het wassen van hun baby:
– Houd je baby zolang mogelijk warm nadat je de kleertjes uitgetrokken hebt door hem of haar in een handdoek te rollen.
– Zorg dat het water niet te koud, maar ook niet te warm is. Dat kan je goed voelen met je elleboog.
– Maak het washandje of de watjes vochtig en wrijf voorzichtig de oogjes, oortjes en het neusje schoon. Gebruik voor ieder oogje en oortje een nieuw wattenschijfje of maak het washandje even opnieuw schoon. Ga met de watjes niet in het oortje zelf.
– Was nu voorzichtig de rest van het gezicht, de nek en de handjes, en dep zachtjes droog met een zuivere handdoek.
– Verwijder nu ook de luier en was het poepje met speciale babydoekjes en water. Vergeet de huidplooitjes niet. Droog alles goed en zachtjes af, en doe een nieuwe luier aan. Als je wilt, kan je nog wat zalf aanbrengen voordat je de luier ververst.
Het is beter om je baby niet meteen na het eten wanneer ze honger zijn of als ze moe zijn te baden. Zorg net zoals bij het wassen van je baby dat de kamer op temperatuur is en dat je al het nodige binnen handbereik legt. Laat een babybadje vollopen met warm water, maar zorg ervoor dat het niet té warm is.
– Houd je baby eerst even op je schoot of op de verschoningstafel en maak het gezichtje schoon, zoals hierboven beschreven staat.
– Houd je baby zachtjes vast onder water en ondersteun het hoofdje en de schouders goed. Houd het hoofdje zeker boven water en laat hem of haar geen seconde alleen!
– Was de haartjes met speciale babyshampoo.
– Haal je baby voorzichtig uit het badje en ga met een washandje alle huidplooitjes nog eens goed schoon.
– Als je wilt, kan je nu je baby ook nog een babymassage geven. Er bestaan talloze interessante boeken over hoe je een baby een goed massage geeft.
– En ten slotte, als je merkt dat je baby huilt en bang lijkt in een badje, kan je proberen om samen te baden.
baby, baden, wassen Meticilline-resistente Staphylococcus aureus (stafylokokken) is een bacterie die resistent is tegen meticilline, een antibioticum dat verwant is aan penicilline. De bacterie veroorzaakt infecties aan verschillende lichaamsdelen.
De symptomen van MRSA hangen af van de plaats van de infectie. Over het algemeen veroorzaakt het infecties aan de huid, zoals zweren, etterende wonden of meer ernstige huidinfecties. Het kan ook operatiewonden, de bloedbaan, de longen of de urinewegen treffen.
De meeste vormen van MRSA-infecties zijn niet ernstig, maar er zijn levensbedreigende gevallen bekend. De reden dat het zo een angstaanjagende bacterie is, komt voort uit het feit dat het zich zo snel verspreid en zo moeilijk te behandelen is.
Veel gezonde mensen dragen de stafylokokken bacterie zonder een infectie op te lopen. Ongeveer 25 tot 30 % heeft de bacterie in de neus. Het wordt pas een probleem wanneer de bacterie in ons lichaam weet te dringen, bijvoorbeeld door een wonde. Nu is de weg vrijgemaakt voor een infectie.
Omdat MRSA resistent is tegen bepaalde soorten antibiotica, is het moeilijk om de infecties te bestrijden. Sinds de eerste ontdekking van MRSA in 1961, heeft de bacterie behalve tegen meticilline ook een weerstand ontwikkeld tegen amoxilline, penicilline, oxalline en nog andere vormen van antibiotica. Omdat MRSA zich voortdurend aan de nieuwe soorten antibiotica aanpast, hebben onderzoekers het moeilijk om het bij te houden.
MRSA verspreidt zich snel. Je kan het krijgen door het aanraken van personen, dieren of dingen die de bacterie draagt. In 2010 zou in België al 10% van de bevolking drager zijn van de bacterie, hoewel de meesten niet geïnfecteerd zijn.
MRS- infecties komen vooral voor bij mensen met een zwak immuunsysteem, vooral in ziekenhuizen, bejaardentehuizen, en soortgelijke plaatsen.
MRSA-infecties die opgelopen worden door gezonde mensen buiten het ziekenhuis of bejaardentehuis, worden aangeduid met de term Community-Associated MRSA. CA-MRSA ontstaat door toevallige mutaties en verspreiding. Deze vorm is pas bekend van de late jaren negentig en is in Europa nog zeldzaam. Dat komt omdat het tegen minder soorten antibiotica resistent is. Het infecteert daarentegen wel meer kinderen en jonge volwassenen. Scholen, gevangenissen, sportclubs en dergelijke instellingen zijn de grootste boosdoeners voor de verspreiding van CA-MRSA.
antibiotica, bacterie, MRSA, ziekenhuisbacterie Een amputatie is het operatief verwijderen van een lichaamsdeel, doorgaans een borst, arm of been. Er zijn verschillende redenen mogelijk, zoals als gevolg van een ernstige wonde, gangreen (een infectie waarbij weefsel afsterft) of wanneer een ledemaat door kanker of een ernstige infectie getroffen is.
Mensen met diabetes type 1 of 2 vormen een risicogroep. Zij lopen vijftien procent meer risico om ooit een amputatie te moeten ondergaan. Dat komt omdat door de hoge bloedsuikerspiegel de bloedvaten kan beschadigen, wat kan leiden tot een beperking van de bloedvoorraad.
Bovendien wordt ongeveer de helft van alle amputaties uitgevoerd bij mensen ouder dan 65 jaar, en mannen hebben twee keer zoveel kans op een amputatie als vrouwen.
Na een amputatie kan je ervoor kiezen om een prothese te dragen. Tegenwoordig is de wetenschap al zo ver gevorderd dat zo een prothese veel functies van de handen, armen of benen kan imiteren. Wanneer bijvoorbeeld je onderbeen, juist onder je knie, geamputeerd is, kan je met een prothese zelfs gewoon wandelen en fietsen.
Dat wilt niet zeggen dat het makkelijk is om je aan een leven met een prothese aan te passen. Een intensieve kuur fysiotherapie zal noodzakelijk zijn en de rehabilitatie zwaar. Daarbij kost het functioneren met een prothese meer energie, omdat de rest van je lichaam de ontbrekende spieren en beenderen moet compenseren. Daarom komen mensen met een zwak gestel of met een ernstige aandoening, zoals een hartziekte, niet in aanmerking voor het dragen van een prothese.
Het verliezen van een ledemaat of een borst kan een enorme psychologische impact hebben. Daarom is het begeleiden van patiënten na een amputatie op emotioneel vlak van even groot belang als de medische begeleiding.
Na een amputatie is het risico op een posttraumatisch stresssyndroom groot. Het is erg belangrijk dat mensen die hieraan lijden goed begeleid moeten worden, om een chronische depressie te vermijden.
Ongeveer 50 tot 70% van de patiënten lijdt na een amputatie aan fantoompijn. Dit is het gevoel van pijn of jeuk aan een lichaamsdeel dat er niet meer is. Slechts in zeldzame gevallen is het een chronische aandoening: over het algemeen is het een tijdelijk verschijnsel. Het kan immers ook met specifieke medicatie behandeld worden.
amputatie Rachitis (of Engelse ziekte) is een zeldzame botaandoening die voornamelijk bij kinderen voorkomt. De oorzaak is een tekort aan vitamine D en calcium. Meestal is dit een gevolg van slechte eetgewoonten. Vandaar dat de ziekte voornamelijk voorkomt in ontwikkelingslanden, waar het voedsel van minder goede kwaliteit is. Rachitis leek in de jaren 40 helemaal verdwenen door de toename van het aantal vitaminen in etenswaren, maar de laatste jaren wordt ze weer vaker aangetroffen.
Het gevolg van deze ziekte is onvoldoende botvorming, waardoor botstukken week worden en verkrommen of breken. Verkromming van de ledematen, een groot rechthoekig hoofd, O-benen, foute gebitsontwikkeling zijn veelvoorkomende symptomen.
De behandeling bestaat voornamelijk uit een stijgende opname van vitamine D, calcium en fosfaten, zodat de botvorming enigszins normaal kan verlopen. De vitamine D zorgt ervoor dat calcium op gepaste wijze in het lichaam wordt opgenomen. Er zijn verschillende manieren om het vitamine D-niveau te verhogen, maar de belangrijkste is zonlicht. Baby’s die aan rachitis lijden ondergaan ultraviolet lichttherapie. Dit gaat meestal gepaard met een passend dieet.
Engelse ziekte, rachitis Impetigo (vaak krentenbaard genoemd) is een uiterst besmettelijke, maar over het algemeen tamelijk onschuldige huidinfectie die wordt veroorzaakt door bacteriën. Het komt voornamelijk voor bij jonge kinderen. Dit heeft te maken met de omgeving waarin zij het merendeel van hun tijd spenderen. Doordat de infectie extreem besmettelijk is, vindt zij moeiteloos haar weg doorheen scholen en kinderdagverblijven.
De uitslag begint vaak in de hals of in het gezicht, maar kan uiteindelijk overal op het lichaam optreden. Er zijn 2 soorten impetigo te onderscheiden: impetigo bullosa en impetigo crustosa. Bij impetigo bullosa zien we grote blaren die makkelijk breekbaar en pijnloos zijn. Later ontstaan er vochtige schaafwondjes op het huidoppervlak. De huidafwijkingen breiden zich echter snel uit. Wanneer ze grote oppervlakten bereiken, is ziekenhuisopname nodig. Impetigo crustosa komt vaker voor. Hierbij merken we de vorming van dikke bruingele korsten op een rode huid. Ze jeuken enorm en kunnen soms ook pijnlijk zijn. Het is dan belangrijk warme en vochtige omgevingen te vermijden en zo hygiënisch mogelijk te zijn. Krabben is een zeer slecht idee, want dit kan zorgen voor verdere verspreiding van de infectie.
Kinderen waarbij impetigo vastgesteld wordt zullen meestal een tijdje verboden worden het huis uit te komen. School is namelijk de verspreidingsplaats bij uitstek. De minste aanraking door een ander kind is reeds voldoende om de bacterie over te dragen.
Impetigo gaat meestal binnen de 3 weken vanzelf over. Het is hierbij natuurlijk belangrijk niet te krabben. Het genezingsproces kan versneld worden door het lokaal aanbrengen van antibiotica. De zalf werkt het beste wanneer de blaasjes of wondjes open zijn, zodat de werkzame stoffen de bacteriën snel bereiken. Het is daarom aangeraden voor het aanbrengen van de zalf eens met een ruw washandje over de huid te wrijven. Normaal gezien is dit niet pijnlijk.
huid, impetigo, krentenbaard Neuspoliepen zijn lokale goedaardige zwellingen van het slijmvlies. Ze ontstaan bijna steeds aan beide kanten van de neus. Meestal is hun kleur geelachtig, grijs of roze en wisselen ze af in grootte. Wanneer ze te groot worden, kunnen ze een belemmering vormen tijdens het ademhalen of bij het waarnemen van geuren. 1 tot 20 mensen op 1000 krijgt er vroeg of laat wel eens last van. Ze komen 4 keer zo vaak voor bij mannen als bij vrouwen en worden eerder zelden aangetroffen bij kinderen.
De exacte oorzaak van de vorming van neuspoliepen is nog niet bekend, maar meestal zijn ze een gevolg van een ontstekingsreactie of bacteriën. Bepaalde factoren kunnen de kans erop verhogen, zoals bijvoorbeeld allergieën en astma.
Hoewel neuspoliepen goedaardig zijn, kunnen ze een gigantische last vormen wanneer ze te groot worden. Hoofdpijn en moeilijkheden tijdens het ademhalen zijn dan de meest voorkomende symptomen. Gelukkig zijn ze makkelijk te behandelen. Meestal volstaat een neusspray met corticosteroïden. Die zorgt ervoor dat de poliep snel in grootte afneemt. Deze medicijnen mogen gerust jarenlang gebruikt worden. Corticosteroïden worden eveneens toegediend wanneer de poliepen chirurgisch verwijderd worden. Ze voorkomen de mogelijkheid dat ze terugkomen.
Wanneer de poliepen niet reageren op geneesmiddelen, kan operatieve verwijdering opluchting brengen. Dit gebeurt meestal onder lokale verdoving. Na de operatie worden er nog langdurig corticosteroïden toegediend, zodat de neuspoliepen niet snel terugkomen.
neus, neuspoliepen Niet alles in het leven gaat zoals gepland. Obstakels die verschijnen op onze weg tot geluk, we kennen het allemaal. Soms is het echter mogelijk deze obstakels te vernietigen. Kunstmatige inseminatie is een techniek om een vrouw te bevruchten, wanneer het niet lukt door natuurlijke geslachtsgemeenschap. De oorzaken van het niet zwanger kunnen worden kunnen zeer uiteenlopend zijn en zowel bij de man als bij de vrouw liggen. Soms produceert de man te trage zaadcellen, waardoor bevruchting onmogelijk is. In dat geval kan het koppel een zaaddonor zoeken. In andere gevallen kan de baarmoederhals van de vrouw een barrière vormen voor de zaadcellen, waardoor de deze niet ver genoeg geraken.
De eerste stap gebeurt in het laboratorium, waar de ‘goede’ zaadcellen van de donor van zijn ‘slechte’ worden onderscheiden. De meest beweeglijke zaadcellen worden in een staaltje geplaatst en via een fijn plastic buisje rechtstreeks in de baarmoeder gebracht. Deze techniek wordt ‘intra-uteriene inseminatie’ genoemd. De interventie is pijnloos en duurt niet langer dan een uur. Na 2 weken wijst een zwangerschapstest uit of de inseminatie succesvol was. Is dit niet zo, zal worden gezocht naar de oorzaak van de faling en kan er eventueel een tweede keer kunstmatig worden geïnsemineerd.
De slaagkansen zijn zowel afhankelijk van de problemen die aan het onmogelijk maken op natuurlijke wijze zwanger te worden als van de leeftijd . De meeste koppels die voor intra-uteriene inseminatie gaan, hebben tussen de 5 en de 20 procent kans op succes.
Kunstmatige inseminatie kost ongeveer tussen de 200 en de 500 euro. Een aanzienlijk bedrag zo lijkt, maar sinds 1 oktober 2008 betaalt de ziekteverzekering (weliswaar onder bepaalde voorwaarden) deze kosten volledig terug.
bevruchting, kunstmatige inseminatie Mensen die de voorkeur hebben hun linkerhand te gebruiken, worden linkshandig genoemd.
Het gebruiken van een voorkeurshand voor belangrijke vaardigheden (bijvoorbeeld schrijven, knippen, tennissen, enz.) zorgt ervoor dat deze hand beter bestuurbaar is en krachtiger is.
Niet veel mensen kunnen bijvoorbeeld even goed schrijven met hun voorkeurshand als met hun andere hand. Toch bestaan er mensen zonder voorkeurshand: dit wordt ambidextrie genoemd.
Linkshandigheid is voor een deel genetisch bepaald: indien beide ouders een linkervoorkeurshand hebben, heeft hun kind 50% tot 60% kans om ook linkshandig te worden.
Je kan al bij de geboorte vermoeden of het kind rechts- of linkshandig zal worden. Na drie jaar wordt de voorkeur duidelijker zichtbaar. Het kind ontwikkelt links- of rechtshandigheid bij het tekenen, het pakken van dingen, het spelen. Vanaf de leeftijd van ongeveer zes jaar kan je met zekerheid zeggen of een kind links- of rechtshandig is.
Tot die leeftijd kan het voorkomen dat een kind verwisselt van voorkeurshand.
Slechts 10 tot 15 procent van de wereldbevolking is linkshandig, en daarbij zijn vooral mannen linkshandig. Er zijn verschillende verklaringen voor het onevenwicht tussen het aantal links- en rechtshandigen. Anatomische theorieën trachten linkshandigheid te verklaren uit bepaalde anatomische symetrieën in het lichaam van de mens, en meer bepaald in de hersenhelften. Er zijn onderzoeken waarbij naar een verband wordt gezocht tussen verschillen in structuur van de hersenhelften en de bijhorende handvoorkeur.
Een andere theorie is van sociaal-psychologische aard. Deze zegt dat een voorkeurshand het gevolg is van gewoontevorming, en dus aan te leren. De samenleving was doorheen de geschiedenis haast altijd gericht op rechtshandigheid. In het verleden werd linkshandigheid als een afwijking beschouwd, als ‘onrein’, en vaak werd het gelinkt aan onhandigheid. Het gezegde ‘ twee linkerhanden hebben ‘ is er niet voor niets. Ook werd linkshandigheid nog niet zo lang geleden afgestraft in het onderwijs. Dit is nu echter volledig geaccepteerd.
Een linkshandig persoon ondervindt zeker enkele nadelen: vele voorwerpen zijn ontworpen voor rechtshandigen, denk aan scharen, blikopeners, messen, puntenslijpers. Er bestaan hier en daar winkels met voorwerpen die speciaal ontworpen zijn voor linkshandigen. Ook is het schrijven met de linkerhand moeilijker dan met de rechterhand: een linkshandige schuift vaak met schrijvende hand over het geschrevene. Vaak zijn ramen in klaslokalen aan de linkerkant geplaatst. Dit vormt een nadeel voor linkshandigen, die minder licht hebben op hun schrijftafels.
Voordelen heeft een linkshandige gelukkig ook: bij hen is de rechterhersenhelft beter ontwikkeld. Deze helft is onder andere verantwoordelijk voor de creativiteit, linkshandigen zijn in het algemeen dus vaker creatiever dan rechtshandige. Ook in de sportwereld ondervinden linkshandigen voordelen: bij contactsporten zoals boksen en schermen zijn de tegenstanders meestal gewend om tegen rechtshandigen te strijden. Daar kan een linkshandige dus gebruik van maken.
Hoewel er veel en onderzoek gedaan wordt naar linkshandigheid, is er nog helemaal geen zekerheid over de oorzaken en verbanden bij deze voorkeurshand. Eén ding is wel zeker: linkshandigheid heeft zowel voor – als nadelen, en moet dus zeker niet worden verbannen
linkshandig, linkshandigheid Een septische shock, ook wel sepsis genoemd, komt voor wanneer er een gevaarlijk lage doorbloeding is bij organen. Een septische shock is een voorbeeld van een distributieve shock (Dit is een shock, veroorzaakt door een probleem bij de verdeling van het bloed).
Deze slechte doorbloeding kan komen door acute ontstekingen en/of bloedklonters bij de patiënt. Deze worden op hun beurt veroorzaakt door een invasie aan bacteriën in het bloed. In enkele gevallen ontstaat de shock door schimmels en virussen. Die bacteriën, schimmels of virussen kunnen het gevolg zijn van een vroegere infectie in het lichaam, van een wonde of een operatie, van een injectie, enzovoort.
Door infecties en ontstekingen worden bloedvaten in de organen beschadigd, en zo neemt de bloedtoevoer naar de organen af. De bloeddruk daalt gevoelig. Als gevolg vallen de organen één na één uit, door het gebrek aan zuurstof geleverd door het bloed.
De symptomen van een septische shock zijn hartkloppingen, kortademigheid, verwardheid, koude rillingen, koorts en rusteloosheid. De kleinste bloedvaten gaan uitzetten, waardoor de huid rood, warm en zweterig wordt. Een gevolg hiervan is dat de bloeddruk daalt en het hart sneller gaat slaan. De ademhaling zal versnellen, en niet alle organen krijgen nog even veel bloed toegevoerd. Indien de situatie niet verbetert zal de patiënt steeds zwakker worden, en uiteindelijk het bewustzijn verliezen. Door de lage bloedtoevoer zullen ook de nierfuncties minder goed werken. Dit zorgt voor een dalende urineproductie.
Wanneer een persoon een septische shock ondergaat, is het zeer belangrijk meteen de hulpdiensten te verwittigen. Ondertussen moet je het slachtoffer geruststellen, en zorgen dat deze in een rustige omgeving gebracht wordt. De persoon ligt best neer met de benen omhoog. Indien er serieuze ademhalingsproblemen zijn, is het beter om met het bovenlichaam rechtop te zitten. Het is belangrijk dat de patiënt niet afkoelt of oververhit geraakt. Eten of drinken geven is uit den boze: niet alle organen (zoals de maag en de darmen) werken op dat moment nog even goed.
Eerst en vooral is het belangrijk vast te stellen wat de bron van de infectie is. Dit kan worden bepaald door het onderzoeken van monsters (zoals bloed, urine, vocht, speeksel). Zo kan met vaststellen welk organisme verantwoordelijk is voor de infectie. Aangezien de meeste infecties door bacteriën worden veroorzaakt, is het meestal vereist antibiotica te gebruiken.
Septische shock komt meestal voor bij ouderen, diabetici, kankerpatiënten, verzwakte patiënten of patiënten die een chirurgische operatie hebben ondergaan.
sepsis, septische shock Goed horen is zo goed als onmisbaar is ons leven. Het lijkt vanzelfsprekend, maar dat is het niet: meer dan 1 op 10 Belgen heeft gehoorproblemen. Niet alleen oudere mensen, maar ook jongeren krijgen steeds meer last. Daarom is het van belang om af en toe eens een hoortest af te nemen. Maar wat gebeurt dan precies? Wat is het nut van een hoortest? En gaat gehoorverlies niet enkel gepaard met ouderdom?
Met een hoortest, wordt meestal ‘toonaudiometri’ bedoeld. Via een hoortest wordt informatie ingewonnen over verschillende zaken, zoals hoe goed het oor functioneert, hoe groot het vermogen om te horen is, enzovoort. Zo’n test is pijnloos.
Het vermogen om te horen wordt gemeten, zodat men kan zien hoe goed verschillende toonhoogtes gehoord kunnen worden. Bij een hoortest wordt dit vermogen voor elke oor apart gemeten. Dit gebeurt door verschillende toonhoogtes steeds zachter te laten horen. De zachtste toon die nog steeds hoorbaar is voor de testpersoon, wordt genoteerd in het ‘toonaudiogram’, die de resultaten grafisch weergeeft. Deze toon wordt de ‘gehoordrempel’ genoemd. Aan de hand van deze drempel, kan men inschatten of er gehoorverlies is.
De persoon die de test ondergaat, krijgt tonen te horen via een hoofdtelefoon. Ook kan er -zonder hoofdtelefoon- een klein trilblokje achter het oor worden geplaatst. Uit de combinatie van deze twee testen, kan men zien waar in het oor het gehoorverlies precies veroorzaakt wordt: dit kan in de gehoorgang en/of middenoor plaatsvinden, of in het binnenoor. Ook kan dit in beide plaatsen veroorzaakt worden.
Bij gehoorverlies denkt men vaak aan ouderdom, maar er zijn nog veel andere oorzaken. Er zijn twee soorten van gehoorverlies: geleidingsverlies en perceptief verlies. Het soort verlies wordt bepaald door de plaats in het oor waar het verlies wordt veroorzaakt. Dit is belangrijke informatie voor het behandelen van het probleem.
Wanneer er sprake is van geleidingsverlies, ondervind je een licht tot matig gehoorverlies. Soms hoor je alle frequenties minder, soms hoor je enkel lage tonen minder. Dit verlies is te wijten aan oorsmeer, ontstekingen, perforatie van het trommelvlies of misvorming van het buitenoor. Deze oorzaken hebben dus niets te maken met ouderdom. Anderzijds bestaat er ook perceptief verlies. Dit wordt veroorzaakt door een aandoening van het binnenoor. Dit komt vaker voor bij mensen die ouder worden, maar het kan ook veroorzaakt worden door te veel lawaai of door ziekte. Ook kan dit aangeboren zijn.
Indien je soms moeite moet doen om een gesprek te volgen in een lawaaierige omgeving, wanneer je opmerkingen krijgt omdat je de radio of televisie te hard zet, of wanneer je vaak voelt dat mensen onduidelijk tegen je praten, is het aan te raden een hoortest te doen.
gehoor, hoortest