Bij extreem lage temperaturen kan het vocht in je huidcellen bevriezen, alsook de weefsels onder je huid. Bevriezing berokkent ernstige schade aan de bloedaders. Deze schade zorgt ervoor dat er zich bloedklonters vormen die de bloedstroom blokkeren en de weefsels onder je huid krijgen bijgevolg geen lucht meer. Alle cellen in je lichaam hebben namelijk lucht nodig, zonder lucht sterven ze af. Dit is wat er gebeurt bij ernstige bevriezing.
Bij een ernstig geval van bevriezing zullen de tenen, vingers, het gezicht, oren en neus het eerst schade oplopen. Deze lichaamsdelen verliezen het snelste hun warmte wanneer ze blootgesteld worden aan lage temperaturen.
In de eerste instantie zal de huid koud worden en wit aanslaan. De huid tintelt. Vervolgens zal – naarmate de temperatuur daalt –je huid gevoelloos worden en zullen er zich blaren vormen die pijn veroorzaken. Zonder een interventie zal de huid artificieel aanvoelen. Naarmate de cellen verder afsterven veranderd de huidskleur naar donker blauw of zwart. Verkleuring van de huid en het afsterven van weefsels bij bevriezing wordt gangreen genoemd.
Bevriezing kan zeer snel optreden. Hoe extremer de koude, hoe ernstiger de bevriezing zal zijn. Vanaf een temperatuur van min nul graden kan bevriezing al voorkomen.
Oude en jonge mensen zijn het meest vatbaar voor bevriezing. Diabetespatiënten zijn ook gevoeliger voor de symptomen van bevriezing. Hetzelfde geldt voor personen met een ongezonde levensstijl zoals rokers en mensen met slechte eetgewoontes. Bovendien heeft het drinken van alcohol en het nemen van medicatie zoals bètablokkers ook een versnellend effect op bevriezing.
Ten eerste is het belangrijk dat je jezelf ervan bewust maakt dat bevriezing kan voorkomen en dat je blootgesteld wordt aan extreem lage temperaturen. Je moet ervoor zorgen dat de gevoelige zones zoals oren, neus, aangezicht, vingers en tenen, goed beschermd zijn tegen de koude. Dit zijn juist de lichaamszones die vaak worden vergeten.
Je beschermt je lichaam door warme kleding te dragen en de gevoelige zones constant bedekt te houden. Indien je reist naar zeer koude gebieden is het aangeraden om voor vertrek professioneel advies te vragen.
Zodra men merkt dat bepaalde lichaamsdelen lijden aan bevriezing, moet men deze verwarmen – eventueel met medische supervisie. Dit doe je echter enkel en alleen als bevriezing niet meer kan optreden na deze opwarming. Zo voorkom je onomkeerbare lichaamsschade. Wanneer je je lichaam opwarmt, doe je dit langzaam zonder in contact te komen met directe hitte. Er is immers kans dat je de warmte niet voelt en je brandwonden oploopt.
Het is bovendien belangrijk dat je infecties voorkomt door een verband losjes over de huid te draperen. Mogelijk heb je zelfs fysiotherapie nodig. Herstel duurt gemiddeld zes maanden.
In het ergste geval kan de huid niet hersteld worden gaat men over tot amputatie.
bevriezing, koude Paracetamol is wereldwijd het meest gebruikte pijnstillend en koortswerend middel. Paracetamol wordt ook tegen een verkoudheid gebruikt. Het middel kan niet worden gebruikt tegen ontstekingspijnen omdat het middel geen ontstekingsremmende werking heeft. De naam Paracetamol is afgeleid van de chemische naam: Para-acetylaminofenol.
Paracetamol kan op verschillende manieren worden toegediend. Er bestaan tabletten (onder meer bekend onder de naam Panadol), zetpillen (handig wanneer de patiënt moet overgeven of als een kind weigert de tablet in te slikken), dranken (Daro voor kinderen), smelttabletten, poeder (Daro) en injecties (Perfalgan). Het middel kan ook toegediend worden in combinatie met andere producten, bijvoorbeeld cafeïne, acetylsalicylzuur (beter bekend als een aspirine), acetylsalicylzuur in combinatie met cafeïne, propyfenazon en coffeïne (zou de werking bevorderen en versnellen) en codeïne (de werking hiervan is gering).
De maximale dosis is 6 tot 8 maal 500mg voor de tabletten (bij chronisch gebruik 6 maal 500mg), 3 tot 4maal 500 tot 1000mg voor de zetpillen. Het is belangrijk om omzichtig om te springen met het gebruik van deze middelen en de bijsluiter te lezen (in de bijsluiter staat meestal een dosering van maximaal 6 maal 500mg of 3 maal 1000mg aangegeven). Paracetamol wordt als een veilig middel beschouwd bij normaal gebruik, maar het is aan te raden om in geval van twijfel je huisarts te raadplegen.
Een dosis van 10 tot 15 gram paracetamol kan de lever beschadigen, een leververgiftiging kan heel pijnlijk zijn en enkele dagen aanslepen. Een dosis van 20 tot 25 gram kan de dood tot gevolg hebben. Meer dan 4 gram paracetamol kan afhankelijk van de leeftijd en de frequentie van inname op korte of lange termijn leiden tot leverschade.
Een overdosis paracetamol kan door een arts behandeld worden met acetylcysteïne (Lysomucil, Fluimucil), maar dan moet er binnen de 8 uur ingegrepen worden. Geactiveerde kool gecombineerd met natriumsulfaat (een laxeermiddel) vermindert de opname van paracetamol in het lichaam, maar moet binnen de 4 tot 6 uur na de inname worden toegediend. Wanneer er 2 uur is verstreken sinds de inname kan een maagspoeling ook soelaas bieden.
Paracetamol combineren met sommige andere geneesmiddelen kan gevaarlijk zijn, een combinatie met chlooramfenicol bijvoorbeeld versterkt de werking van dat medicijn. Een combinatie met zirovudine (behandeling aids) veroorzaakt op lange termijn een bloedafwijking (neutropenie). Een langdurige combinatie met alcohol veroorzaakt leverschade.
koorts, paracetamol, pijn, pijnstiller Prostaatkanker is een kanker die zich vormt in het weefsel van de prostaat. De prostaat is een klier die zich bevindt onder de blaas en boven het rectum, ze omgeeft een deel van de urinebuis. De prostaat bestaat uit klierbuisjes die prostaatvocht afscheiden, wanneer de man ejaculeert, komen de zaadcellen samen met het prostaatvocht naar buiten.
De prostaat zorgt er ook voor dat sperma niet in de blaas terecht kan komen. Prostaat komt enkel bij mannen voor, met de logische oorzaak dat alleen mannen een prostaat hebben.
In een vroeg stadium doen zich weinig of geen symptomen voor, daarom is prostaatkanker vaak al buiten de prostaat verspreid vooraleer men de kanker ontdekt. In een later stadium treden wel symptomen op, zoals pijn tijdens het plassen, moeilijkheden om te plassen, een onderbroken of zwakke urinestraal, bloed in de urine, pijn tijdens het orgasme, aanhoudende botpijn en een gebrek aan eetlust.
Wanneer je je bij een dokter laat onderzoeken zal die voelen aan de prostaat via de anus, als die vergroot of verhard is kan dat wijzen op prostaatkanker. Soms wordt er gebruik gemaakt van een bloedtest, waarbij het Prostaat-specifiek antigeen (PSA) bepaald wordt. Een verhoogd PSA kan wijzen op prostaatkanker.
Er zijn verschillende soorten behandelingen, de meest toegepaste zijn chirurgie, bestraling (radiotherapie) en hormonale therapie. Chirurgie en/of bestraling kan worden gecombineerd met hormonale therapie. Een hormonale therapie op zich geneest de kanker niet, maar verkleint de kanker of vertraagt de groei ervan. Chemotherapie, waarbij de kankercellen worden vernietigd, heeft wisselend succes.
De kans op herstel hangt af van het stadium waarin de ziekte verkeert bij diagnose, van de leeftijd van de patiënt, de grootte van de tumor, of er al dan niet uitzaaiingen zijn, van de behandeling… Men spreekt van vijfjaarsoverleving, dat is het gemiddelde percentage dat na vijf jaar nog leeft. In een vroeg stadium, wanneer de kanker nog niet is uitgezaaid, bedraagt de vijfjaarsoverleving 80 à 90 percent. Hoe groter de tumor en hoe later de diagnose wordt gesteld, hoe kleiner het percentage. Een nieuw soort behandeling komt wellicht binnenkort op de markt: Abiraterone verlaagt de PSA-concentratie en vermindert de botpijn.
– Oudere mannen hebben meer kans op prostaatkanker, daarom is het belangrijk dat mannen op leeftijd zich regelmatig laten onderzoeken;
– Personen die dichte verwanten hebben die prostaatkanker hebben of hebben gehad, hebben een grotere kans op prostaatkanker;
– Personen die vetrijk voedsel eten, hebben een grotere kans op prostaatkanker
kanker, prostaatkanker Over deze ziekte bestaat nog veel onduidelijkheid, afhankelijk van de oorzaken wordt ze ook wel Myalgische Encephalomyelitis (ME), Post-Viral Fatigue Syndrome (PVFS) of Chronic Fatigue (and) Immune Dysfunction Syndrome (CFIDS) genoemd. ME duidt op een aandoening van de hersenen en het ruggenmerg, met spierpijn en grote vermoeidheid als voornaamste symptomen. Wetenschappers gaan uit van de veronderstelling dat PVFS wordt uitgelokt door de afweerreactie van het lichaam tegen een virus. CFIDS wordt veroorzaakt door een hyperreactief immuunsysteem.
– Onverklaarbare en aanhoudende vermoeidheid die minstens 6 maanden duurt;
– Atypische keelontsteking (zonder ontstekingsvocht);
– Tastbare pijnlijke hals- of okselklieren;
– Koude rillingen of lichte koorts;
– Slaapstoornissen;
– Veralgemeende spierzwakte of spierpijn.
– Velen verwarren het Chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS) met chronische vermoeidheid, het laatste ontstaat door psychiatrische aandoeningen (depressie, psychosomatische klachten, angsten…), door organische problemen of door een combinatie van psychologische , lichamelijke en sociale factoren. 2% van de mensen heeft te kampen met chronische vermoeidheid. Er is pas sprake van CVS als er geen duidelijk aanwijsbare oorzaken van de vermoeidheid zijn.
– Vroeger werd CVS weleens smalend de ‘yuppie-ziekte’ genoemd, omdat ze enkel hardwerkende carrièregerichte jongelingen zou treffen. Intussen is gebleken dat de meeste patiënten tussen 20 en 50 jaar oud zijn, maar de ziekte ook voorkomt bij kinderen vanaf 7 jaar. CVS komt meer voor bij vrouwen dan bij mannen en komt in alle socio-economische groepen voor. CVS-patiënten leiden vaak een zeer actief, druk en hectisch leven.
Over de behandeling van CVS bestaat onenigheid, artsen experimenteren met geneesmiddelen, supplementen, psychotherapie…
Volgende behandelingen worden gebruikt:
– Tricyclische antidepressiva kunnen in lage dosissen nuttig zijn;
– Amantadine is een geneesmiddel dat oorspronkelijk werd gebruikt in de ziekte van Parkinson, en sinds enige tijd ook bij MS-patiënten;
– Calciumantagonisten behandelen de spierpijnen;
– Essentiële vetzuren linoleenzuur en alfalinoleenzuur hebben een gunstig effect op CVS-patiënten;
– Immunotherapie wordt uitgetest, daar veel varianten veroorzaakt worden door een afwijkend immuunsysteem;
– Dokters raden patiënten meestal aan een rustpauze in te lassen.
· Autorijden kan gevaarlijk zijn door een verminderde cognitieve en visuele capaciteit;
· Er bestaan aanwijzingen dat zwanger vrouwen CVS aan hun foetus kunnen doorgeven.
chronische vermoeidheidssyndroom De ziekte van Creutzfeldt-Jacob is een hersenziekte die gekenmerkt wordt door heel snel voortschrijdende dementie. De ziekte is een prionenziekte en is heel zeldzaam, ze komt wereldwijd gemiddeld bij amper 1 op 1.000.000 personen voor. BSE (bovine spongiforme encefalopathie), bekend onder de naam ‘gekke koeienziekte’, kan een vorm van Creutzfeld-Jacob veroorzaken. Er bestaat geen behandeling voor de ziekte en na 1 à 2 jaar na de eerste symptomen (meestal rond het vijftigste levensjaar) sterft de patiënt. De ziekte is genoemd naar twee neurologen, Hans Gerhard Creutzfeldt en Alfons Maria Jakob.
Prionen zijn deeltjes die ontstaan uit bepaalde eiwitten die normaal voorkomen in de hersenen. Het zijn abnormale vormen van eiwitten, ‘prionproteïnes’ (PrP) genoemd. Bekende prionenziektes die bij de mens voorkomen zijn Kuru, de ziekte van Creutzfeld-Jacob, vCJD (een variant van de ziekte van Creutzfeld-Jacob), Gerstmann Straussler Schenker Syndroom (GSS), Fatale Familiale Insominia (FFI).
In 15% van de gevallen is de ziekte erfelijk bepaald, je kan ook ziek worden door bloedcontact of via lymfeklieren- en hersenweefsel van een drager van de ziekte. In heel zeldzame gevallen treedt de ziekte op bij medische ingrepen, bijvoorbeeld bij een weefseltransplantatie.
De incubatietijd is afhankelijk van patiënt tot patiënt en kan tot 20 jaar duren, maar het ziektebeeld verloopt volgens een vast patroon. Het begint met licht geheugenverlies, lichte gedragsstoornissen, waanideeën en/of stuurloosheid (ataxie), die symptomen evolueren al gauw naar snel voortschrijdende dementie. In een later stadium beginnen de spieren onwillekeurig te trillen. De symptomen verschillen naar gelang welk hersendeel is aangetast, zo zorgt aantasting van de kleine hersenen voor coördinatieverlies, aangetaste hersenschors voor geheugenverlies en aangetaste hersenstam voor een verminderde motoriek. De ziekte is pas definitief vast te stellen na het overlijden van de patiënt. Alle bekende prionziektes hebben bijna altijd de dood tot gevolg.
Er bestaat geen vaccin tegen een prionziekte, bijna alle patiënten sterven 1 à 2 jaar na de eerste symptomen.
Door het eten van met BSE besmet voedsel kan je besmet worden met een nieuwe Creutzfeld-Jacob-variant vCJD (die meestal optreedt bij veertigers). Door het voedsel te koken of te bakken maak je de afwijkende prionen niet onschadelijk omdat ze zo stabiel zijn dat ze hoge druk en hitte overleven. De enige manier om de ziekte te voorkomen is door de verspreiding van BSE tegen te gaan, dit kan door vlees dat onderdelen van de hersenen, ruggenmerg, zenuwen, zwezerik… bevat, te bannen.
dementie, hersenen, ziekte van Creutzfeldt Jacob Gele koorts is een ziekte die veroorzaakt wordt door een virale infectie, verspreid door de beet van de aedes aegypti-mug. Een besmette mug brengt het virus over via de speekselklieren of via haar eitjes. Gele koorts komt vooral voor ten zuiden van de Sahara en in Latijns-Amerika. De ziekte heeft in de loop van de geschiedenis veel epidemieën veroorzaakt en werd tijdens de slaventransporten vanuit West-Afrika in Amerika geïmporteerd.
Er zijn twee manieren mogelijk waarop het gelekoortsvirus op de mens kan worden overgedragen:
1. De sylvatische vorm: hier wordt het virus aangetroffen bij muggen of apen en niet bij de mens, deze vorm wordt ook wel de oerwoudvorm genoemd aangezien het virus onder de dieren blijft en het oerwoud niet verlaat.
2. De urbane vorm: hier wordt het virus overgedragen van de besmette mug naar de mens, zonder geschikte mug is besmetting onmogelijk.
Er is nog nooit een overdracht van mens op mens vastgesteld.
Minder dan een kwart van de geïnfecteerde personen krijgt symptomen van de gele koorts. Na drie tot zes dagen ontstaan klachten die gaan van een kleine griep, hoofd- en spierpijn, misselijkheid tot acute hoge koorts en geelzucht. Deze symptomen verdwijnen -en meestal beseft de patiënt niet eens dat hij gele koorts heeft- maar komen bij 15% van de gevallen versterkt terug na enkele uren. De helft van die groep sterft na deze ‘toxische fase’ aan de gele koorts, de andere helft herstelt moeizaam. Als de patiënt gedurende twaalf dagen na de infectie overleeft, wordt een volledig herstel verwacht.
Jammer genoeg is er nog geen middel gevonden om het virus te doden, maar de ziekte kan gemakkelijk vermeden worden door een vaccin met 95% zekerheid dat om de tien jaar moet herhaald worden. Dat vaccin wordt pas effectief tien dagen na de inenting. De muggen verdelgen is een iets meer omslachtige manier van preventie maar kan heel efficiënt zijn. Wie toch wordt geïnfecteerd kan worden behandeld met koortswerende middelen in het beginstadium of met antibiotica als de infectie verder gevorderd is.
Reizigers lopen het meest risico op infectie, vooral degenen die naar Afrika of Zuid-Amerika reizen. Voor veel bestemmingen in die continenten is vaccinatie sinds kort verplicht. In Azië is de ziekte vooralsnog niet ontdekt.
gele koorts, muggen Een laxeermiddel is een medicijn dat gebruikt wordt bij constipatie, het bevordert de stoelgang bij te ver ingedroogde fecaliën. Veel mensen gebruiken veel te snel een laxeermiddel en beseffen niet dat laxeermiddelen echte medicijnen zijn met bijwerkingen. Zo kan een langdurig gebruik gewenning tot gevolg hebben. Het middel wordt vaak misbruikt door boulimie- en anorexia nervosapatiënten .
Een normale stoelgang varieert van persoon tot persoon, maar een frequentie van drie keer per dag tot drie keer per week wordt als normaal beschouwd. Wanneer deze normale frequentie vertraagt, spreekt men van constipatie. Constipatie kan het gevolg zijn van een andere kwaal, bijvoorbeeld stress, een depressie, slecht werkende nieren, een slecht werkende schildklier, kanker van de dikke darm, appendicitis… Wanneer je onmiddellijk naar een laxeermiddel grijpt kunnen de symptomen verdoezeld worden, waardoor er een vals gevoel van veiligheid gecreëerd wordt.
Bij een onschuldige constipatie, bijvoorbeeld veroorzaakt door stress of door slechte eetgewoontes, is het belangrijk om het eetpatroon te wijzigen. Vezelrijke producten, water en lichaamsbeweging zijn natuurlijke oplossingen en verkleinen de kans op constipatie.
Wanneer de natuurlijke methode geen vruchten afwerpt, kan je naar een laxeermiddel grijpen. Het is wel belangrijk dat je niet van de gebruiksaanwijzing afwijkt, een laxeermiddel is geen natuurlijk middel om de stoelgang te bevorderen.
Langdurig gebruik van laxeermiddelen kan leiden tot gewenning en in een later stadium tot verslaving. In een volgend stadium kan een verlies van controle over de zenuwen in de dikke darm leiden tot chronische constipatie.
– Zwelmiddelen: verhogen het volume van de fecaliën waardoor er een grotere activiteit in de darmen ontstaat. Hierdoor wordt de stoelgang bevorderd. Vezelrijke producten zijn een natuurlijk zwelmiddel.
– Paraffine: te vermijden door een verhoogde kans op kanker en longaandoeningen.
– Osmotische laxeermiddelen: onoplosbare suikers die door aantrekking van vocht de stoelgang bevorderen. Een gevaarlijke bijwerking is dehydratatie.
– Contactlaxantia: verhogen de beweeglijkheid van de darm, maar kunnen darmkrampen, diarree en zelfs verlamming van de darm veroorzaken.
– Lavementen: mogen slechts uitzonderlijk worden gebruikt, bijvoorbeeld bij een medische ingreep. Ze worden gebruikt om het rectumslijmvlies te prikkelen.
Velen denken ten onrechte dat laxeermiddelen helpen om te vermageren. Veel vermageringsproducten bevatten wel laxativa, maar die zorgen enkel voor een vochtafname en dus voor een tijdelijk gewichtsverlies.
laxeermiddelen Dioxine is eigenlijk geen stof, het is één van de meest giftige groepen van moleculen (“congeneren”) die er zijn, ze zijn opgebouwd uit koolstof-, waterstof-, zuurstof- en chlooratomen, volgens een bepaald basispatroon. Amper 10 milligram kan dodelijk zijn voor de mens, gelukkig komt de verbinding zelden zo geconcentreerd voor en is het meestal een verdund bijproduct. Dioxines ontstaan door de verbranding van organische producten die chloor bevatten, het zijn bijproducten van de verbranding van organisch materiaal. Chloor, dat nodig is om dioxine te vormen, is bijna in elke stof van nature aanwezig. Dioxines zijn oplosbaar in vet en kunnen zich dus opstapelen in plantaardige of dierlijke vetten. Er bestaan 210 vormen van dioxine waarvan er 17 heel giftig zijn.
Er bestaan twee soorten dioxines:
– Polygechloreerde dibenzo-p-dioxines (PCDD)
– Polygechloreerde dibenzofuranen (PCDF)
Dioxine kan in het voedsel terechtkomen via neerslag van verbrandingsovens die op akkers terechtkomt. Besmette veevoeders besmetten op hun beurt het vee, waardoor mensen via vlees, melk, eieren dioxines op hun bord krijgen. Bij de mens worden dioxines hoofdzakelijk via borstvoeding doorgegeven. Mensen die hun eigen kippen houden en hun eigen eieren eten lopen het grootste risico op besmetting.
De eerste symptomen van dioxinebesmetting duiken pas enkele weken na de besmetting op. Het eerste symptoom na blootstelling aan een dioxine is chlooracne. Ook neurologische aandoeningen kunnen een gevolg zijn van een besmetting, deze aandoeningen uiten zich meestal in lusteloosheid of zelfs depressie. Door aantasting van de schildklier en de lever vermagert de patiënt en aantasting van het erfelijk materiaal kan leiden tot kanker of verminderde vruchtbaarheid.
– Tijdens de Vietnamoorlog (1961-1971) werden dioxines onder de vorm van ontbladeringsmiddel ingezet als wapen.
– In Seveso (Italië) kwamen in 1974 grote hoeveelheiden dioxine vrij uit een chemische fabriek. Niemand liet het leven bij het ongeval, maar door dit incident werd dioxinevergiftiging bekend bij het grote publiek.
– De dioxinecrisis in België (1999) waarbij dioxines via het veevoeder in het voedsel terechtkwam leidde tot een grootschalig schandaal en het ontslag van Karel Pinxten, minister van landbouw en van Marcel Colla, minister van volkgezondheid.
– De vergiftiging van de Oekraïense politicus Victor Joesjtsjenko tijdens de presidentsverkiezingen van 2004. Zijn gelaatsverminking bleef nog 2 jaar zichtbaar.
dioxine Ibuprofen is een pijnstillend middel, het is ook ontstekingremmend en het verlaagt de koorts. Het behoort tot de klasse van de niet-steroïdale ontstekingswerende geneesmiddelen. De werking is vergelijkbaar met die van acetylsalicylzuur. Ibuprofen is verkrijgbaar zonder doktersvoorschrift en bestaat onder verschillende merknamen zoals Advil, Brufen, Dolofin, Ibruphar, Motrin, Nuprin en Nurofen. Het middel is ontwikkeld door de onderzoekafdeling van Boots in het Verenigd Koninkrijk en is sinds 1969 op de markt, maar het octrooi is intussen verlopen.
Ibuprofen kan gebruikt worden bij verschillende soorten pijnen (hoofdpijn, tandpijn, spierpijn, menstruatiepijn…). Het is ook een goed middel tegen spier- of gewrichtsontstekingen, lumbago, koorts of reuma. Tabletten zijn verkrijgbaar in sterktes van 200, 400 en 600 milligram, poeders in sterktes van 600 en 800 milligram. De werkingsduur loopt, afhankelijk van de dosis, van 4 tot 8 uur. 24 uur na de inname is het middel volledig uit het lichaam verdwenen. De dosis kan om de 6 uur worden herhaald.
Kinderen vanaf 3 maanden of kinderen die meer dan 5kg wegen mogen ibuprofen nemen als pijnstiller, ontstekingsremmer of koortsverlager. Bij onzekerheid over de dosis wordt er aangeraden om je huisdokter te raadplegen.
Bij gebruik op regelmatige basis kunnen maagklachten optreden die later kunnen uitgroeien tot een maagzweer. Daarom is het belangrijk om de tabletten alleen op een volle maag in te nemen. Ouderen dienen een arts te raadplegen vooraleer ze het middel gebruiken door de vergrote kans op maagbloedingen. Ibuprofen zou ook de kans op hartaandoeningen met 24% verhogen, maar een recente studie kon geen oorzakelijk verband leggen tussen de inname van ibuprofen en een verhoogd aantal hartaandoeningen.
Het gebruik van Ibuprofen wordt afgeraden tijdens de zwangerschap of bij borstvoeding, in dit geval opteert men voor een pijnstiller op basis van paracetamol.
Onderzoek heeft aangetoond dat ibuprofen preventief kan werken tegen de ziekte van Alzheimer als het middel gedurende een lange tijd wordt ingenomen, dit onderzoek staat echter nog in zijn kinderschoenen.
Ibuprofen verlaagt mogelijk de kans op de ziekte van Parkinson en zou volgens enkele bronnen de ziekte kunnen vertragen of zelfs voorkomen. Ook deze studie is nog niet voldoende ontwikkeld om uitsluitsel te geven.
ibuprofen, koorts, ontstekingsremmer, pijnstiller Voor wie al eens graag zwaar tafelt, is een indigestie geen ongekend probleem. Dit maagprobleem wordt inderdaad vaak geassocieerd met te veel eten en een Bourgondische levensstijl. Met indigestie bedoelt men een vorm van maagpijn die gepaard kan gaan met maagzuur, misselijkheid, boeren en een (over)vol gevoel. Hieronder vertellen we je meer over dit maagprobleem.
We spreken van een indigestie wanneer het zuur in je maag in contact komt met de het gevoelige slijmvlies dat als beschermlaag rond je spijsverteringsstelsel zit. Wanneer deze twee stoffen met elkaar in aanraking komen, zal het maagzuur het slijmvlies afbreken. Dit leidt tot ontsteking en irritatie en veroorzaakt de symptomen die we kennen als indigestie. In de meeste gevallen heeft indigestie te maken met eten, maar het probleem kan ook veroorzaakt worden door bepaalde geneesmiddelen of een infectie.
Veel mensen hebben af en toe last van een indigestie. Wanneer deze niet regelmatig optreden, hoef je niet behandeld te worden. Wanneer de indigesties echter in een bepaalde regelmaat terugkeren, kan je best je arts raadplegen. Hetzelfde geldt voor bijzonder pijnlijke indigesties. Een indigestie kan ook een symptoom zijn van een onderliggende aandoening aan je spijsverteringsstelsel, zoals oesofagale reflux. Dit is een vervelende ziekte waarbij je maagzuur af en toe terugvloeit naar je slokdarm. Deze beweging veroorzaakt een brandend gevoel. Terugkerende reflux kan leiden tot een ontsteking van je slokdarm.
Een mogelijke behandeling hangt af van wat nu precies je indigestie veroorzaakt. Wanneer er geen sprake is van een ziekte, kan je indigesties voorkomen door gezonder en rustiger te eten. Het zijn vooral vettige etenswaren die maagproblemen veroorzaken. Verder bestaan er ook medicatie die inwerkt op je maagzuur. Deze geneesmiddelen noemt men maagzuurremmers. Ze zijn vrij te verkrijgen bij je apotheker.
Wanneer er sprake is van een onderliggende aandoening aan je spijsverteringsstelsel, zal je eerst in het ziekenhuis bijkomende onderzoeken moeten ondergaan. Een gebruikelijk onderzoek is een endoscopie. Bij deze procedure gebruikt men een dunne, buigzame buis met een kleine camera en een licht (een endoscoop) om in je ingewanden te kijken.
indigestie, maag, maagzuur, misselijkheid