De zesde ziekte is een minder bekende kinderziekte die zich voordoet bij kinderen van de leeftijd van 6 maanden tot 3 jaar. De zesde ziekte is zeer besmettelijk en zoals de meeste kinderziektes veroorzaakt het uitslag. Over het algemeen is het onbekend wat de mogelijke oorzaak ervan is, maar waarschijnlijk is het een virus dat overgedragen wordt als gevolg van een infectie aan de luchtwegen. Tussen een besmetting en het verschijnen van de eerste symptomen zit een periode van 10 tot 15 dagen. Eenmaal je de zesde ziekte hebt gekregen ben je er voor altijd immuun tegen.
Een plotselinge stijging van de lichaamstemperatuur die wel kan oplopen tot 40°C en ongeveer 3 dagen duurt (vandaar dat de ziekte ook wel de driedaagse koorts wordt genoemd) is bij elk kind het eerste symptoom. Door de plotselinge stijging van de lichaamstemperatuur kan er zich een koortsstuip voordoen bij het kind. Dit zijn stuiptrekkingen waarbij de spieren samentrekken en de ogen wegrollen.
In het slechtste geval kan het kind bewusteloos raken en heeft het 30 procent meer kans om in de toekomt weer een koortsstuip te krijgen. Nadat er 3 dagen verstreken zijn en de temperatuur is gedaald verschijnt de uitslag op het lichaam van het kind die ongeveer 12 tot 14 uur zichtbaar blijft en bestaat uit kleine, rode puntjes. Op het hoofdje van het kind stelt men deze uitslag bij de zesde ziekte zelden vast.
Ouders die kleine kinderen hebben moeten de juiste symptomen van de zesde ziekte kennen. Het is zeer belangrijk om ze te onderscheiden van de mazelen.
Bij de mazelen ontstaat er eveneens een hevige en plotse stijging van de lichaamstemperatuur. Deze lichaamstemperatuur stijgt weer pijlsnel als de uitslag zichtbaar wordt terwijl dit bij de zesde ziekte niet het geval is. Ook stellen we bij de mazelen vast dat er wel uitslag verschijnt op het aangezicht van het kind terwijl dit bij de zesde ziekte zelden voorvalt.
De arts moet de juiste medicatie voorschrijven zoals paracetamol en ibuprofen om de pijn te verzachten en de koorts te beheersen. Tijdens deze koorts is erg belangrijk dat het kind voldoende vocht binnenneemt en dus voldoende water drinkt. De uitslag bij het kind jeukt niet zo overdreven als bij andere kinderziektes.
kinderziekte, zesde ziekte Een levertransplantatie bestaat uit het transplanteren van een gezonde lever (of een deel daarvan) van een overledene in het lichaam van een patiënt waarvan de lever onvoldoende functioneert, zoals dat onder andere het geval kan zijn bij cirrose en leverfalen.
Er zijn veel verschillende leverziektes. Zo kan er sprake zijn van aangeboren afwijkingen, een gezwel of een erfelijke stofwisselingsstoornis die in de lever begonnen is. Vaak worden leverziekten veroorzaakt door virussen, alcoholmisbruik of medicijnen. Een leverziekte kan ook het gevolg zijn van een aandoening aan de alvleesklier of dunne darm. Bij een levertransplantatie wordt de zieke lever vervangen door een gezonde (donor)lever. Soms is het ook mogelijk om een deel van de donorlever naast de eigen zieke lever te plaatsen. Dit stukje donorlever neemt de leverfunctie tijdelijk over zodat de eigen lever zich kan herstellen (auxilaire levertransplantatie). Vergeleken met andere orgaantransplantaties zijn de overlevingskansen bij een levertransplantatie hoog. Ongeveer 75 procent van de getransplanteerde patiënten is na tien jaar nog in leven.
– Orthotope levertransplantatie (OLT): de zieke lever van de patiënt wordt in zijn geheel verwijderd en vervangen door een donorlever. Deze methode wordt het meest gebruikt.
– Split-liver transplantatie: de donorlever wordt gesplitst in twee delen, zodat twee patiënten getransplanteerd kunnen worden. De grote rechterkwab kan aan een volwassene gegeven worden en de kleine linkerkwab aan een kind. Omdat er maar erg niet veel kinderlevers voor transplantatie beschikbaar komen, kunnen ernstig zieke kinderen op deze manier toch geholpen worden.
– Auxiliaire transplantatie: de donorlever (of een deel ervan) wordt naast de eigen lever van de patiënt geplaatst, zodat iemand tijdelijk twee levers heeft. Dit gebeurt bij patiënten met acuut leverfalen. Er is dan zeer snel een transplantatie nodig. Als na verloop van tijd de eigen lever weer hersteld is, verschrompelt de donorlever of wordt verwijderd. Deze methode wordt niet veel toegepast.
– Levende donortransplantatie: een deel van de lever van een levende donor wordt getransplanteerd. De lever van de donor groeit binnen een paar maanden weer aan. Aan deze operatie zijn vooral voor de donors belangrijke gezondheidsrisico’s verbonden. Dit soort operaties worden in België weinig toegepast
Of je in aanmerking komt voor een levertransplantatie wordt in eerste instantie beoordeeld door de behandelend dokter in je ziekenhuis. Uw dokter bepaalt dit op basis van uw ziekte en verloop van de verschijnselen. Om tot een conclusie te komen onderwerpt de dokter zijn patiënt aan een vooronderzoek.
lever, levertransplantatie Vaak wordt gesproken over twee soorten cholesterol: ‘de goede’ en ‘de slechte’.
Eigenlijk gaat het dan over het ‘transportmiddel’ waarin de cholesterol door het bloed wordt vervoerd. De goede soort verwijdert het teveel aan cholesterol uit het bloed en de vaatwanden. Deze wordt HDL-cholesterol genoemd. De slechte cholesterol noemt men LDL-cholesterol.
De verhouding totaal cholesterol tot de goede HDL-cholesterol is ook belangrijk. Als er te veel LDL aanwezig is ten opzichte van HDL, zal de cholesterol de neiging hebben zich op te hopen in de slagaders in de vorm van plaques (= atheroomplaques) en deze te vernauwen (=arteriosclerose). In deze omstandigheden kan op de plaats van de vernauwing een bloedklonter ontstaan (= trombose). Wanneer het bloed niet meer vlot kan stromen door de slagaders, komt het bloed niet meer in de weefsels, met ernstige klinische gevolgen: cerebrovasculair accident.
Echter een teveel aan cholesterol in het bloed ten gevolge van een onevenwichtig voedingspatroon (rijk aan verzadigde vetten en cholesterol) ligt aan de basis van hart- en vaatziekten maar is slechts 1 van de vele risicofactoren ervan.
Nochtans wordt een te hoge cholesterol toch nog altijd beschouwd als de belangrijkste risicofactor. Het Interheart-onderzoek uit 2005 in 52 landen dat een uitgebreid overzicht biedt van onderzoeken (>90.000 patiënten), besloot dat elke verlaging van het LDL-cholesterolgehalte met 40mg/dl, 20% vermindering van het cardiovasculaire risico oplevert. Dus hoe minder cholesterol hoe beter.
Met enkele kleine aanpassingen aan je levensstijl kan je cholesterol voorgoed verbannen. En het is niet eens zo moeilijk zoals velen denken. Gebruik deze tips tegen cholesterol en je zal zelf zien dat slechte cholesterol voorgoed verleden tijd is.
Eet gezond vet
Gezond vet bestaat echt! Je vindt het terug in allerlei noten, de walnoot, paranoot, amandelen zijn allemaal bronnen van gezond vet. Enkel pindanoten zijn niet zo gezond. Pindanoten zijn geen noten, maar peulvruchten. Andere gezonde vetten vindt je terug in vette vis, zoals zalm. Zalm zit vol goede omega-3 vetten en heeft een positieve werking op de HDL-cholesterol, de goede cholesterolvariant.
Grill je vlees
Vlees grillen is veel gezonder dan het bakken met boter. Bij grillen gebruik je geen bakboter.
Gebruik plantaardige olie
Wil je je vlees dan toch bakken, gebruik dan plantaardige olie in plaats van (dierlijk) vet of boter. Olijfolie en koolzaadolie zijn 2 perfecte vervangers voor boter. Deze zijn rijk aan onverzadigde vetten,welke goed zijn voor het hart.
Eet vezelrijk
Vezels zijn de belangrijkste voedingsbron voor het lichaam. Vezels zijn goed omdat ze rijk zijn aan energie. Hierdoor heb je het gevoel sneller vol te zitten en heb je minder de neiging om ongezonde tussendoortjes te eten. Vezelrijk voedsel is volkoren brood (geen wit brood), bruine rijst, volkoren pasta, tarwe- en havervlokken.
cholesterol, goede cholesterol, slechte cholesterol Leeftijdsgebonden maculadegeneratie of LMD treft meer dan 250.000 Belgen. Het is de meest voorkomende oorzaak van onomkeerbaar gezichtsverlies bij personen ouder dan 50 jaar.
Het verloop van deze ziekte kan slechts verbeteren door een vroegtijdige opsporing en behandeling. LMD is een ouderdomsziekte waarbij het centrale zicht geleidelijk achteruitgaat. Het centrum van het netvlies (de macula) wordt aangetast.
De macula zorgen voor het precieze zicht, zoals bij het lezen, het schrijven, het herkennen van details. Achter het netvlies ligt het vaatvlies, dat zuurstof en voedingsstoffen aanvoert, en afvalstoffen afvoert.
Met het ouder worden, raakt de uitwisseling tussen net- en vaatvlies verstoord. Hierdoor raakt het netvlies ondervoed, en stapelen afvalstoffen zich op. De ophoping van afvalstoffen noemt men drusen. Langzamerhand veroorzaken deze drusen onomkeerbare schade aan de zenuwen in het netvlies, waardoor het zicht aangetast wordt. Men spreekt dan van de droge vorm van LMD. Deze vorm is de minst ernstige en de meest voorkomende. Vaak worden beide ogen geleidelijk aangetast, maar niet steeds in dezelfde mate.
De natte vorm van LMD komt gelukkig minder vaak voor. Door het gebrek aan voedingsstoffen en zuurstof in de retina, worden nieuwe bloedvaatjes gevormd die de macula binnendringen en vernietigen. Het centrale zicht gaat snel verloren, in slechts enkele weken of maanden. Bij beide aandoeningen blijft het perifere zicht normaal.
Deze factoren verhogen de kans op maculadegeneratie:
– Lage inname van bepaalde nutriënten
– Hoge leeftijd
– Roken
– Overmatige blootstelling aan fel zonlicht
– Blanke mensen
– Licht gekleurde ogen
– Hoge bloeddruk
Enkele jaren geleden werden medicijnen ontwikkeld die het proces van abnormale bloedvatvorming aan banden leggen.
Het geneesmiddel wordt toegediend in de vorm van inspuitingen in het oog. Bij het merendeel van de patiënten stabiliseert hierna het gezichtsvermogen. Een minderheid ziet zijn gezichtsscherpte zelfs toenemen.
Er zijn complicaties mogelijk zoals infecties, een bloeding, een netvliesscheur of netvliesloslating, maar dat risico is erg klein. Een nadeel is dat de inspuitingen om de vier tot zes weken herhaald moeten worden, en dat gedurende een of twee jaar. Er wordt volop gezocht naar een middel dat minder vaak of op een eenvoudiger manier kan worden toegediend.
LMD, maculadegeneratie, ogen Het Toxische Shock Syndroom (TSS) is een zeldzame maar ernstige ziekte, veroorzaakt door toxinen van stafylokokken of streptokokken. De ziekte wordt ook wel de tamponziekte genoemd omdat in veel gevallen het gebruik van tampons aan de basis ligt van de infectie.
De ziekte wordt veroorzaakt door uitscheidingsproducten van staphylococcus aureus en bepaalde streptokokken, die vanuit een gelokaliseerde infectiehaard in het bloed komen.
De ziekte treft vooral jonge volwassenen en, wanneer de ziekte door stafylokokken wordt veroorzaakt, in vrijwel de helft van de gevallen menstruerende vrouwen. Er is een verband met het gebruik van tampons, die een voedingsbodem voor de stafylokokken in de vagina kunnen vormen, zeker wanneer de tampons minder vaak worden verwisseld dan aanbevolen.
De symptomen, die abrupt beginnen, zijn onder andere koorts, braken, diarree en hevige spierpijn, soms gepaard gaand met verwardheid en een lichtrode huiduitslag over het hele lichaam die doet denken aan zonnebrand. Er kunnen ook ernstige complicaties optreden, zoals nierfalen. De patiënt moet in het ziekenhuis worden behandeld met intraveneuze antibiotica, hierna herstelt 90 procent van de patiënten volledig.
Menstruerende vrouwen moeten extra voorzichtig zijn omdat het gebruik van tampons het risico erg verhoogt. De tampons van de late jaren 1970 en de vroege jaren 198, een periode waarin het toxische shock-syndroom meer en meer de kop op stak, zijn inmiddels verwijderd uit de markt. Maar elk merk tampon verhoogt de kans op een bacteriële infectie. Vrouwen moeten de aanwijzingen op de verpakking van de tampon volgen.
De beste voorzorgsmaatregel is waarschijnlijk het gebruik van de kleinste tampon of de tampon met het laagste absorptievermogen voor de zwaarte van je menstruatie. Je verlaagt je kans op TSS tijdens je menstruatie ook wanneer je de tampons op de juiste wijze gebruikt en de aanwijzingen in het pakje tampons goed opvolgt. Wissel het gebruik van tampons ook af met maandverband.
Als de diagnose snel kan worden gesteld, kan deze ziekte prima worden behandeld met antibiotica en een behandeling voor schoksymptomen. De meeste mensen genezen volledig. Daarom is het belangrijk dat je meteen een arts raadpleegt wanneer er tijdens je menstruatie symptomen optreden.
tamponziekte, toxische shock syndroom Fluoride – in de vorm van calciumfluoride – is een natuurlijke stof die je terugvindt in voeding en dranken zoals vis en thee. Bovendien zit fluoride geconcentreerd in mineraalwater. Fluoride beschermt de tanden en kiezen tegen zuuraanvallen op het glazuur. Vandaar dat fluoride in sommige landen (zoals Groot-Brittannië en de Verenigde Staten) zelfs aan het kraantjeswater wordt toegevoegd. Maar niet iedereen is het eens over fluoridering en het gebruik van fluoride.
Fluoride veroorzaakt een chemische reactie met het tandglazuur zodat het glazuur harder en zuurbestendig wordt. De kans op cariës verminderd aanzienlijk.
Daarom wordt fluoride in kleine concentraties toegevoegd aan de meeste tandpasta’s en mondwaters. Zo krijgt tandbederf geen kans. De meeste tandartsen raden volwassenen en kinderen aan om tandpasta met fluoride te gebruiken.
In Angelsaksische landen – zoals de Verenigde Staten en Groot-Brittannië – wordt fluoride meestal aan het leidingwater toegevoegd door de overheid. Zo hopen de gezondheidsinstanties het gebit van jonge kinderen te beschermen en de kans op tandproblemen te verminderen. Dit heet fluoridering. Inwoners kunnen kiezen of ze fluoride in het leidingwater willen door dit te melden aan de lokale gezondheidsdiensten.
Wegens kritische bedenkingen over langdurig fluoridegebruik wordt in België en Nederland geen fluoride aan het drinkwater toegevoegd. Want, mensen die bijvoorbeeld een nierdialyse ondergingen zijn gevoelig voor de negatieve bijwerkingen van gefluorideerd water. Bovendien heeft fluoride een beperkte veiligheidsmarge waardoor België ervoor koos om geen fluoride toe te voegen aan het leidingwater. Indien de bevolking fluoride wenst te gebruiken, kan men dit aanschaffen in de vorm van tandpasta of mondwater.
In grote concentraties is fluoride giftig, en dus gevaarlijk. 5 gram fluoride kan voor de mens fatale gevolgen hebben. Contact van geconcentreerde fluoride met de huid en de ogen is daarenboven niet zonder risico’s. Bij giftige inname van fluoride drink je best melk of calcium. Bij contact met de ogen moet je de ogen zo snel mogelijk spoelen.
Een bijwerking van fluoridengebruik is de aandoening fluorosis. Fluorosis krijg je bij overmatig fluoride-inname gedurende lange periode. De symptomen zijn gele tanden en beschadigde beenderen en tanden. Wat precies wordt verstaan onder ‘overmatig’ is afhankelijk van je lichaamsgewicht. Daarom raden artsen het gebruik van fluoride bij baby’s en jonge kinderen af.
fluoride Een osteopaat beoefent osteopathie. Osteopathie is een alternatieve geneeswijze waarbij de osteopaat manuele technieken gebruikt waarmee hij spier-, zenuw- en gewrichtspijnen opspoort en behandelt. Een osteopaat zoekt met zijn handen de beschadigde lichaamsdelen en masseert ze. Hij manipuleert de spieren en gewrichten en probeert zo de pijn weg te nemen. De osteopaat kan ook bepaalde eetvoorschriften opleggen en begeleidt je tijdens een dieet. Een osteopaat raadpleeg je bij rug-, nek- en hoofdpijn.
Letterlijk betekent osteopathie ‘ziekte van de beenderen’. De manuele technieken die de osteopaat gebruikt zijn gebaseerd op anatomie, embryologie, neurologie en fysiologie. Men behandelt de klacht in zijn geheel. Beweeglijkheid ligt aan de basis van het onderzoek: de osteopaat onderzoekt zowel het bewegingsapparaat als het orgaansysteem en het craniosacrale systeem op bewegingsverlies.
– Lichaam en geest vormen één verbonden geheel
– Het lichaam heeft interne zelfregulerende mechanismen, die je lichaam beschermen, herstellen en modelleren
– Structuur en functies zijn gerelateerd
– Therapie is gebaseerd op de eerste drie principes.
Het idee achter osteopathie is dat de structuren in je lichaam met elkaar verbonden zijn. Dat wil zeggen dat problemen met de structuur van je lichaam ook een weerslag hebben op je interne organen. Derhalve wanneer de osteopaat defecten aan de structuren in het lichaam corrigeert, verhelpt dit niet enkel lichaamspijnen maar zullen ook je organen beter functioneren.
Daarom zal de osteopaat vooraleerst problemen aan je lichaamsstructuren identificeren en vervolgens ze proberen te genezen met manuele massagetechnieken. Een osteopaat doet geen chirurgische ingrepen en schrijft ook geen geneesmiddelen voor.
Alternatieve geneeskunde werd reeds meermaals in vraag gesteld. Maar, hoewel er geen wetenschappelijk bewijs is dat osteopathie effectief is, werd osteopathie erkent door de meeste dokters en medische professionals. Daarenboven zijn bijwerkingen of negatieve effecten van osteopathie eerder zeldzaam.
Osteopathie wordt meestal gezien als een complementaire aanpak, dat wil zeggen een behandeling naast een andere medische behandeling.
osteopaat, osteopathie Eierstokkanker (ovariumkanker) is een veel voorkomende kanker bij vrouwen. De eierstokken vormen een deel van het kleine orgaan in de vrouwelijke voortplantingssysteem. Elke maand laten de eierstokken een eicel vrij, dit kennen we als de ovulatie. Kanker aan de eierstokken kan snel uitzaaien naar de rest van de voortplantingsorganen en de omliggende delen (zoals de baarmoeder, vagina en buik).
Eierstokkanker is de vijfde meest voorkomende kanker bij vrouwen – na borstkanker, darmkanker, longkanker en baarmoederhalskanker. Hoewel eierstokkanker vrouwen van elke leeftijd kan treffen lopen vrouwen ouder dan 65 jaar zijn het meeste risico.
De symptomen van eierstokkanker zijn moeilijk te herkennen en lijken op die van andere aandoeningen. Dokters zijn zich gelukkig bewust van deze problematiek. De symptomen zijn een opgeblazen gevoel, eetproblemen, misselijkheid, pijn in de schaamstreek en in de onderbuik. Indien men eierstokkanker in de eerste fase ontdekt kan de tumor effectief behandeld worden.
Aan de eierstokken kunnen zowel goedaardige als kwaadaardige tumors voorkomen. Algemeen kunnen we zeggen dat er drie vormen eierstokkanker zijn:
– epitheliale eierstoktumor: de tumor is ontstaan aan de buitenste laag cellen van de eierstok
– gonadale stromaceltumor: de tumor is ontstaan aan de laag weefsel waarin de eicellen liggen
– kiemceltumor: de tumor is ontstaan aan de kiemcellen
De meest voorkomende vorm van eierstokkanker is de epitheliale eierstoktumor – ook wel adenocarcinoom genoemd (80 tot 90% van al de eierstoktumors).
De exacte oorzaak van eierstokkanker is onbekend maar er zijn wel aanwijzingen. Het aantal eicellen dat je eierstokken produceren en je familiegeschiedenis (eerdere gevallen van eierstokkanker in de familie) spelen een rol. 5 tot 10% van de eierstokkankerpatiënten had een familielid dat ook kanker heeft gehad.
Uit statistieken bleek dan vrouwen die geen of weinig kinderen hebben gekregen minder risico lopen op eierstokkanker. Daarenboven zijn er aanwijzingen dat het nemen van de pil de kans op eierstokkanker eveneens vermindert.
De behandeling van eierstokkanker bestaat uit een combinatie van operatie (chirurgie), chemotherapie en bestralingstherapie.
Het behandelingsplan is afhankelijk van medische factoren zoals het stadium waarin de tumor zich bevindt. Specialisten stellen een behandeling voor, gebaseerd op je medische situatie.
eierstokkanker, kanker Beenkrampen, een veel voorkomend fenomeen: iedereen heeft er wel eens last van. Beenkrampen zijn onschuldige spierpijnen in de (onder)benen. Meestal zijn het de spieren in je kuiten die pijn doen. In drie van de vier gevallen komen beenkrampen ’s nachts voor. Er zijn echter verschillende soorten beenkrampen, afhankelijk van de oorzaak.
Wanneer de spieren in je benen onwillekeurig en krachtig samenspannen heb je krampen (of spasmen). Beenkrampen kunnen behoorlijk pijn doen. Je kan je spieren een tijdje niet meer controleren. De spasmen kunnen enkele seconden of zelfs minuten blijven duren. Nadien krijg je de controle over je beenspieren terug.
Er zijn twee soorten beenkrampen:
– Idiopathische beenkrampen: Dit zijn spasmen of krampen die zonder enige reden optreden.
– Secundaire beenkrampen: Wanneer de beenkrampen het symptoom zijn van een fysieke conditie of aandoening…
De oorzaken van secundaire beenkrampen kunnen zijn:
– zwangerschap
– bijwerkingen van een geneesmiddel
– een leveraandoening
Gezien de meeste mensen beenkrampen niet melden aan hun huisarts is het moeilijk om te onderzoeken hoeveel of hoe vaak mensen er last van hebben. De personen die het meeste last hebben van beenkrampen kennen we wel:
– Volwassenen ouder dan 60 jaar: Onderzoek wees uit dat 40% van de volwassenen ouder dan 60 jaar gemiddeld drie keer per week last heeft van beenkrampen.
– Zwangere vrouwen: één derde van de zwangere vrouwen heeft beenkrampen, meestal tijdens de laatste drie maanden van de zwangerschap.
Maar personen van alle leeftijden, zelfs kinderen, kunnen beenkrampen krijgen. Tussen vrouwen en mannen is er geen verschil.
Spieroefeningen kunnen beenkrampen voorkomen. Overdag sporten vermindert de kans op nachtelijke beenkrampen. Indien een leveraandoening de oorzaak is (derhalve bij secundaire beenkrampen) bieden spierontspanners soelaas.
Medicatie wordt enkel voorgeschreven in uitzonderlijke gevallen. De behandeling van beenkrampen is daarenboven afhankelijk van de onderliggende oorzaak. Zwangere vrouwen ervaren na de bevalling doorgaans geen spierkrampen meer.
beenkrampen, benen, kramp, kuiten Vaak wordt plastische chirurgie verward met cosmetische chirurgie. Voor cosmetische chirurgie kiest men eerder vanuit een esthetisch dan vanuit een functioneel oogpunt. Hieronder behoren onder andere de facelift, neuscorrectie, borstvergroting of liposuctie. Plastische chirurgie dient in de eerste plaats om beschadigde huid of beschadigd huidweefsel te herstellen en gebeurt dus eerder vanuit een functioneel oogpunt.
De eerste plastische chirurgie werd in 1816 uitgevoerd in Groot-Brittannië, door een arts die Joseph Constantine Carpue heette. Hij zocht zijn inspiratie in het India van eeuwen voordien. Daar zouden 2000 jaar geleden al technieken voor plastische chirurgie bekend zijn. Tijdens de Eerste Wereldoorlog kende de plastische chirurgie een enorme impuls door de behoefte om oorlogsverminkingen te herstellen.
Plastische chirurgie kan nodig zijn in de volgende gevallen:
– Een aangeboren ziekte of aandoening, zoals een hazenlip, open verhemelte of wijnvlekken.
– Een ziekte of aandoening die zich later in het leven ontwikkeld heeft, zoals na een borstamputatie als het gevolg van borstkanker.
– Een ernstige verwonding als het gevolg van een zwaar ongeluk of brand.
Een tak van de plastische chirurgie die vaak vergeten wordt, is de handchirurgie. De handen hebben een bijzonder complexe anatomie door de enorme hoeveelheid aan spieren, ligamenten, pezen, zenuwen en bloedvaten. Door technische moeilijkheidsgraad is deze vorm van chirurgie bij de plastische chirurgie terechtgekomen. Hieronder valt het weer aanzetten van afgerukte vingers of handen, het fixeren van gebroken botten in de hand, ligamentaire problemen, zenuwproblemen, gewrichtsslijtage en bepaalde aangeboren afwijkingen.
Het doel van plastische chirurgie is het herstellen van de huid en het weefsel, zodat dit weer zo dicht mogelijk aanleunt bij het normaal functioneren van dat bepaalde lichaamsdeel. Het esthetische aspect hiervan is op zich een secundair doel, maar over het algemeen is dit wel van groot belang voor de emotionele en psychologische gezondheid van de patiënt.
chirurgie, plastische chirurgie