Nog niet zo heel lang geleden moesten mensen, die een operatie ondergingen, een hele tijd recupereren en hielden ze er een groot litteken aan over. Voor bijvoorbeeld een blindedarmoperatie was je meer dan een maand buiten strijd. Maar dit is met een laparoscopie verleden tijd. Zo’n operatie duurt minder lang. Daarnaast is de patiënt vaak de dag zelf nog thuis en binnen een week al terug in zijn normale ritme.
Bij een laparoscopie volstaan enkele zeer kleine incisies, meestal rond de navel, om van hieruit de operatie te voeren met een endoscoop en trocart. In de buikholte wordt CO2 geblazen. De operatie wordt uitgevoerd met een trocart, dit is een soort priem. Er zijn vaak niet meer dan enkele kleine incisies nodig zodat de patiënt achteraf relatief weinig last heeft van de operatie. Dit is te danken aan al de kleine en lange toestellen.
Een laparoscopie is bij vele verschillende soorten operaties mogelijk. Het is de meest aangeraden behandeling bij: het plaatsen van een maagbandje, het opereren van een liesbreuk, een galblaasoperatie of verschillende operaties aan de darmen. Ook in de gynaecologie wordt vaak een laparoscopie toegepast. Bijvoorbeeld wanneer er een controle van de eileiders wordt uitgevoerd of bij het verwijderen van weefsel rond de baarmoeder.
Wanneer je dus in aanmerking komt voor een operatie, kan je best met je arts de verschillende mogelijkheden overlopen. Vergeet volgende vragen zeker niet te stellen:
– Is laparoscopie de meest aangeraden manier van opereren voor deze operatie?
– Wat zijn de voordelen van laparoscopie ten opzichte van een open operatie?
– Zijn er bijkomende risico’s bij laparoscopie?
– Moet ik volledig of plaatselijk verdoofd worden?
– Hoe wordt de operatie aangepakt?
– Blijven er na de operatie littekens of andere merktekens zichtbaar?
– Kan ik sneller revalideren door laparoscopie?
Door de nieuwste ontwikkelingen in de laparoscopie kunnen kleine ingrepen dus veel sneller en beter behandeld worden dan vroeger. Er zijn geen of weinig littekens en de revalidatie periode is aanzienlijk kleiner.
chirurgie, laparoscopie, operatie Een verstuiking van de knie is eigenlijk een verstuiking van de ligamenten van de knie. De gradatie varieert van een lichte verrekking tot een volledige scheur in de ligamenten.
Wanneer de ligamenten enkel verrekt werden, treedt er vaak een zwelling op. Na enkele dagen verdwijnt deze vanzelf. Bij schade aan de ligamenten door een kleine scheur of wanneer ze volledig afgescheurd zijn, kan je best een arts te raadplegen. Bij een volledige scheur is vaak een operatie nodig om deze aan elkaar te hechten.
De meeste verstuikingen aan de ligamenten komen voor in de mediale band. Dit ligament kan verrekt worden door een klap aan de buitenkant van de knie. Bijvoorbeeld als je stil staat en plots naar voren wordt geduwd. Als je voet dan blijft staan, plooit je knie verkeerd. Dit kan pijn en zwellingen veroorzaken. Je kan best altijd een arts raadplegen om de schade te bekijken.
Er kunnen ook andere verstuikingen in de knie voorkomen ten gevolge van een verkeerde beweging of als je knie zelf een slag te verduren krijgt.
Een goede vuistregel om te bepalen of je ligamenten geraakt zijn, is de volgende: als de kant van de knie vanwaar de slag kwam pijn doet, is het vaak enkel een blauwe plek. Doet de knie van binnenuit pijn (ook aan de andere kant van de slag) dan is er vaak een ligament geraakt.
Wanneer iemand veel last heeft van een terugkerend probleem zoals het regelmatig verstuiken van de knie, kan een operatie volgen. Wanneer er precies tot een operatie overgegaan wordt, hangt af van verschillende factoren. Mensen die voor hun job hun knie continu nodig hebben zoals atleten, kunnen vroeger in aanmerking komen voor een operatie. Een operatie kan nodig zijn wanneer mensen hun dagelijkse handelingen niet of nauwelijks meer kunnen verrichten.
De rehabilitatie van patiënten die net geopereerd werden, bestaat vooral uit lichte beweeg- en plooioefeningen. De kinesist zal vaak fiets- of stretchoefeningen aanraden. Deze oefeningen verstevigen de spieren, zodat de patiënt op termijn weer normaal kan lopen en sporten.
knie, ligament, verstuiking Lactose-intolerantie is het onvermogen om grote hoeveelheden lactose, een suiker die voorkomt in melk, te verteren. Het is een aandoening die erg veel voorkomt.
De oorzaak van lactose-intolerantie is een gebrek of tekort aan lactase, een stof die voor de afbraak zorgt van melksuiker. Wanneer deze stof niet voldoende aanwezig is, kan een patiënt lactose-intolerant worden. De oorzaak hiervan kan een kwetsuur aan de dunne darm zijn of een stofwisselingsziekte. Sommige mensen worden ook geboren zonder stoffen die melksuiker kunnen afbreken.
Symptomen van lactose-intolerantie zijn misselijkheid, krampen en diarree. Deze komen vaak voor vlak na het innemen van melkproducten. Hoe kan een persoon nagaan of hij of zij lactose-intolerant is? Wel, controleer na het innemen van melkproducten of de hiervoor genoemde symptomen aanwezig zijn. Van andere voedingsstoffen krijgt iemand met lactose-intolerantie deze symptomen natuurlijk niet.
De diagnose van deze aandoening is gemakkelijk. De patiënt dient enkele melkhoudende producten te eten en daarna worden er enkele testen op het lichaam gedaan om te kijken of het de melksuikers kan afbreken.
De behandeling van lactose-intolerantie is relatief eenvoudig. De symptomen worden beperkt door een specifiek dieet te volgen zodat je lichaam geen of weinig melksuikers binnenkrijgt.
Kinderen met lactose-intolerantie kunnen de producten best volledig vermijden. Volwassenen kunnen daarentegen zelf beslissen hoeveel melksuikers ze aankunnen. Sommige mensen krijgen pas symptomen nadat ze verschillende glazen melk hebben gedronken op een korte tijd.
Daarnaast zijn er enkele middelen te verkrijgen die je lichaam helpen om de melksuikers af te breken. Meestal is dit een vloeistof die je in je melk mengt alvorens je deze drinkt.
Calcium is één van de belangrijkste bouwstoffen van het menselijk lichaam. Vooral kinderen hebben veel calcium nodig om goed te kunnen ontwikkelen. Maar ook volwassenen hebben nog veel calcium nodig om goed te functioneren.
Het probleem bij mensen met lactose-intolerantie is dat we het grootste deel van onze calcium uit melkhoudende producten halen. Belangrijk voor hen is om toch calcium binnen te krijgen maar geen of weinig melksuikers. Er zijn relatief weinig producten die veel calcium maar weinig of geen lactose bevatten. Enkele voorbeelden zijn groenten met groene bladeren en vissen met zachte (eetbare) beenderen.
Uit recente studies blijkt dat yoghurt een goede bron van calcium kan zijn voor mensen met lactose-intolerantie. Hoewel yoghurt veel lactose bevat, is dit toch niet nadelig voor mensen die er niet tegen kunnen. De bereidingswijze van yoghurt zorgt er namelijk voor dat de melksuikers worden omgezet en zo toch beter verteerbaar zijn.
lactose intolerantie, melk, zuivel Laserchirurgie is een behandeling waarbij de operatie gebeurt met behulp van lasertechnologie.
Het woord ‘laser’ is een acroniem, het is de afkorting van Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation. Een laser is eigenlijk een lichtstraal die op een bepaalde golflengte wordt afgevuurd met behulp van spiegels. Door zijn golflengte kan de laser helpen bij operaties.
Laserchirurgie is de laatste 10 jaar fel opgekomen omdat het delicate of gevoelige operaties vergemakkelijkt. Door lasers te gebruiken kunnen bloedingen, littekens en veel andere risico’s vermeden worden tijdens de operatie.
Laserchirurgie begint meer en meer in verschillende gebieden van de medische wereld te verschijnen. Hieronder vind je enkele voorbeelden van operaties terug, die afgehandeld kunnen worden met laserchirurgie.
Laserchirurgie maakte zijn eerste intrede in de oogheelkunde. Het werd gebruikt als manier om bloedingen in het oog te stoppen. Tegenwoordig gebruikt men voor meer en meer operaties aan het oog lasertechnieken. Zo zijn er bijvoorbeeld operaties aan het netvlies of om cataract te genezen.
In de gynaecologie worden lasers gebruikt voor precisieoperaties zoals: verwijderen van cysten op de eileider, vrijmaken van de eileiders of tegen urineverlies. Door lasers te gebruiken zijn de risico’s op complicaties erg klein. De slaagpercentages van de operaties met behulp van lasers zijn dan ook erg hoog.
Ook in de dermatologie zijn lasers aan populariteit aan het inwinnen. Ze worden gebruikt om wratten of moedervlekken weg te werken. Ook tatoeages kunnen met laser verwijderd worden.
In de cosmetische chirurgie kunnen lasers worden gebruikt om onder meer littekens weg te werken, leverplekken te verwijderen of om ongewilde haargroei tegen te gaan. Dit alles was voor het lasertijdperk erg moeilijk en de operatiekosten van vroeger waren ontzettend hoog.
Urologen gebruiken lasers om piepkleine weefsels te verwijderen die tot darmkanker kunnen leiden. Tegenwoordig maken ze zelfs het urinekanaal terug volledig open met laserchirurgie.
Ook voor het verwijderen van de erg pijnlijke galstenen gebruikt men lasers. De laserstraal kan de steen vernietigen vooraleer deze pijn en schade berokkent.
Laserchirurgie is dus een veilig en veel minder pijnlijk alternatief voor de klassieke operatie. De gevolgen van de operatie zijn miniem en er kunnen veel grote risico’s vermeden worden, die vroeger vast hingen aan bepaalde ingrepen.
laser, laserchirurgie Multiple sclerose (MS) is een aandoening van het centraal zenuwstelsel. De ziekte beschadigt de myelineschede die de zenuwvezels van de hersenen en de ruggengraat beschermt. Je kunt de myelineschedel vergelijken met het omhulsel rond elektriciteitsdraden: als dat er niet was, zouden de draden makkelijk stukgaan. Als je aan MS lijdt, wordt de beschermlaag aangetast. Hierdoor zwelt hij zo hard op dat hij verbrokkelt en uiteindelijk van de zenuwvezels loskomt.
De myelineschedel verdwijnt dus stilaan maar wordt ook vervangen door andere cellen. Die cellen worden samengesteld uit littekenweefsel dat zorgt voor verharde delen (sclerose) over de zenuwvezels. Wanneer je lichaam zenuwimpulsen verzendt, worden die hierdoor vaak vertraagd of geblokkeerd. Dat leidt tot de symptomen van multiple sclerose.
Tot nog toe is de oorzaak van de ziekte niet achterhaald. Dokters en specialisten vermoeden dat het immuunsysteem de myelineschede zelf aantast ten gevolge van onbekende factoren. Ze vermoeden dat de genetica en omgevingsfactoren een rol spelen, maar ook dat is nog niet bevestigd. Wel is bewezen dat vrouwen een groter risico lopen om MS te krijgen dan mannen.
Als je lijdt aan multiple sclerose kan het zijn dat je jarenlang niets voelt en dan opeens last krijgt van een aantal symptomen. Ook is het best mogelijk dat, als de ziekte vastgesteld is, je periodes hebt waarin je weinig tot geen last ervaart en periodes waarin de ziekte weer op de voorgrond treedt. Tot de mogelijke symptomen horen onder andere een oncontroleerbaar getril, gehoor- en gezichtsverlies, gevoelloos- en duizeligheid. Ook spreekt men wel eens van wazig of dubbel zicht, moeilijkheden met stappen en coördinatie, spierkrampen, spasmen en overdreven vermoeidheid.
Om zeker de juiste diagnose te kunnen stellen, zullen dokters je aan neurologische en laboratorische testen onderwerpen. Die zijn nodig om andere ziektes die op multiple sclerose lijken uit te sluiten. Verder zijn ook de symptomen en je volledige medische geschiedenis van belang. Tijdens de onderzoeken zullen de artsen je reflexen en je geheugen testen. Ook zal er bloed geprikt en een MRI-scan genomen worden.
Meestal wordt MS vastgesteld rond je 30ste levensjaar. Al kan het goed zijn dat je rond je 15de al de eerste symptomen van de ziekte had.
Helaas bestaat er tot op vandaag nog geen wondermiddel om multiple sclerose te genezen. Ook preventief kan je er weinig aan doen. Wel bestaan er verschillende medicamenten die de pijn en de symptomen verlichten of zelfs verhelpen.
MS, multiple sclerose, zenuwen Minimal Change Disease komt meestal voor bij kinderen, maar soms ook bij volwassenen. Het is een subcategorie van het nefrotisch syndroom, een nierziekte waaraan ongeveer 20% van de patiënten lijdt. Die laatste ziekte komt vaak voor bij mensen die problemen hebben met de glomerulus. De glomeruli zijn kleine organismen die het bloed in de nieren filteren. Je kunt het membraan binnen de glomerulus vergelijken met een zeef: het laat kleine moleculen door maar houdt grotere proteïnemoleculen tegen zodat die niet in het bloed komen.
Als je lijdt aan het nefrotisch syndroom, dan zitten er lekken in die zeef, waardoor grote proteïnemolecules kunnen ontsnappen en in de urine terechtkomen. Die lekken worden veroorzaakt door bijvoorbeeld diabetes of verwondingen.
Zoals al vermeld, komt MCD meestal bij jonge kinderen voor. In sommige gevallen kan de oorzaak niet achterhaald worden. In andere gevallen kunnen kinderen het krijgen door virale infecties van de bovenste luchtwegen of door tumoren zoals bij de Ziekte van Hodgkin, of door overgevoelige reacties (bijensteken bijvoorbeeld).
Mogelijke symptomen zijn:
– gezwollen onderbenen
– gezwollen onderrug
– kortademigheid
– een opgeblazen gevoel
– gevoeliger voor allerlei infecties
De symptomen kunnen variëren en hoeven niet noodzakelijk allemaal gelijktijdig aanwezig te zijn. Maar als je kans loopt op de ziekte en je neemt bepaalde symptomen waar, ga dan beslist eens naar je arts om je bloed en urine te laten checken.
De arts zal alleen kunnen vaststellen of je aan Minimal Change Disease lijdt door je volledige medische geschiedenis na te gaan en je van top tot teen te onderzoeken. Die onderzoeken houden ook bloed- en urinetests in. Verder zal hij je symptomen checken om andere ziektes uit te sluiten.
Als je hevige last hebt van een gezwollen onderrug, gezwollen onderbenen of andere infecties, kan de dokter je bedrust voorschrijven. Ook wanneer je op je voeding moet letten zal de arts je hierover inlichten en je eventueel doorverwijzen naar een diëtist. Meestal behandelen artsen MCD met corticosteroïden en reageert de patiënt hier vrij goed op. Het is wel best mogelijk dat je in het ziekenhuis opgenomen moet worden voor de kuur van start kan gaan.
kinderen, Minimal Change Disease, nefrotisch syndroom Wanneer de zwangerschap vóórde 20ste week afgebroken wordt, spreekt men van een miskraam. Want als de baby voor die periode geboren wordt, is hij nog niet levensvatbaar. Als je 21 weken ver bent en dan bevalt, spreekt men van een vroeggeboorte. In veel gevallen weet de vrouw in kwestie niet eens dat ze zwanger was en krijgt ze haar maandstonden gewoon een paar dagen later. Over het algemeen onderscheiden we drie soorten miskramen:
Krampen en bloedverlies kunnen duiden op een dreigende miskraam. Maar bij bloedverlies alleen is er niet meteen reden tot paniek. Verlies je echter enkele opeenvolgende dagen bloed, ga dan naar de gynaecoloog. Hij kan een bloedtest afnemen of een geluidstest doen om na te gaan of de foetus nog leeft.
Heb je als zwangere vrouw echter ernstige vaginale bloedingen en hevige krampen, dan duidt dat op een onvermijdelijke miskraam. Vaak is de baarmoederhals al geopend en is de foetus al onderweg om geboren te worden. Verwittig in dat geval onmiddellijk de hulpdiensten.
Soms kan het zijn dat de placenta of de foetus nog in de baarmoeder achterblijven na een spontane miskraam. In dat geval zal de gynaecoloog je baarmoeder leegmaken om infectie en hevig bloedverlies te voorkomen.
In bijna 60% van alle gevallen ligt de oorzaak van de miskraam bij fouten in de chromosomen van de ouders. Hierdoor kan de foetus zich niet ontwikkelen zoals het zou moeten en kan je een miskraam krijgen. Andere oorzaken zouden onder andere afwijkingen in het sperma, het eitje of de baarmoeder zijn. Daarnaast kunnen ook een slechte voeding van de moeder en het gebruik van drugs, alcohol of sigaretten een rol spelen.
Als de moeder lijdt aan bepaalde ziektes zoals een infectie, hoge bloeddruk, diabetes, hart- of nierziekten zou dat een miskraam kunnen veroorzaken. Het is echter niet bewezen dat hevige emoties zoals angst, verdriet of woede tot een miskraam zouden leiden. Wel is geweten dat fysieke oefenactiviteitenngen als springen, aerobics en seks een miskraam niet zullen uitlokken.
In een kwart van alle gevallen wordt de werkelijke oorzaak niet achterhaald.
Bloedverlies alleen is geen doorslaggevende factor om te vermoeden dat je een miskraam had. Je kunt een medisch onderzoek laten doen waarbij de arts zal nagaan of je het HCG-hormoon in je bloedt afneemt. Ook wordt een geluidstest gedaan om te horen of het hartje van de foetus nog klopt.
Jammer genoeg kun je een miskraam niet voorkomen. Als je een miskraam dreigt te krijgen, zal de arts je bedrust voorschrijven en je vragen niet te douchen of gemeenschap te hebben.
… is dat zeker geen prettige ervaring. Praat er daarom over en blijf niet met dat gevoel zitten. Voel je dat je het alleen niet verwerkt krijgt, roep dan professionele hulp in.
miskraam, vroeggeboorte, zwangerschap Je hebt er ongetwijfeld al van gehoord – of ermee te maken gehad: bewegingsziekte, beter gekend onder de naam reisziekte. Sommigen voelen zich al misselijk als ze nog maar naar een wilde achtervolgingsscène kijken. Anderen kunnen een stevige rit in de auto of de bus goed verdragen, maar wiegen van de ene naar de andere kant op een schip. Maar, waarom word je eigenlijk reisziek?
Er bestaan theorieën die de oorzaken van bewegingsziekte proberen bloot te leggen maar men is er nog niet achter hoe het komt dat je lichaam fel reageert op bepaalde bewegingen. De meeste theorieën beweren dat het te maken heeft met je evenwichtsorgaan, dat in je oor ligt. Door een verschil in wat je ziet (ogen) en wat je voelt (in je oor) kan het evenwichtsorgaan de signalen dat er iets mis is naar de hersenen zenden. Hierdoor krijg je de symptomen van reisziekte. Daarnaast spelen een slechte verluchting, visuele stimuli en emotionele factoren een rol. Door de geur van uitlaatgassen, sigaretten en bepaalde voeding kan je maag ook al ondersteboven draaien.
– bleek worden
– geeuwen
– rusteloosheid
– koud zweet
– sufheid
– maagpijn
– misselijkheid
– (overgeven)
Niet iedereen zal last krijgen van al deze symptomen. Het is zelfs best mogelijk dat je soms wel, dan weer niet sommige symptomen kunt waarnemen.
… zoek je best een plaatsje waar de bewegingen het minst merkbaar zijn. In de bus is dat juist achter de voorste deur, in de auto op de passagierszetel. Op een schip blijf je best op het middendek en in het vliegtuig kies je beter een plaats boven de vleugel.
… lees je beter niet maar kijk je liefst naar de horizon. Vermijd ook om naar de golven (op het schip) of naar beneden (uit het vliegtuig) te kijken.
… eet je liever geen te zware maaltijden voor je vertrekt. Ook het gebruik van alcohol wordt sterk afgeraden.
Al verschillende trucjes geprobeerd maar toch ziek geworden? Dan bestaan er gelukkig een aantal medische middeltjes om de ziekte te voorkomen. Zo is er het bekende ‘reispilletje’ dat je ongeveer een halfuur tot een uur voor je vertrek moet innemen met een beetje water. Let wel, deze medicatie helpt niet als je al reisziek bent. Het helpt alleen de ziekte te voorkomen voordat je in een voertuig stapt. Wanneer je uiteindelijk toch ziek wordt, kun je er weinig aan doen. Als dat mogelijk zou zijn, stop dan even voor wat frisse lucht.
bewegingsziekte, reisziekte Ochtendmisselijkheid associëren we vooral met zwanger zijn. Je hoort zwangere vrouwen dan ook vaak bezig over hoe misselijk ze wel niet zijn. Hoe dat juist komt is niet geweten, maar wel hoe je het kunt voorkomen.
De naam op zich is een beetje misleidend want zo lijkt het of je alleen ’s ochtends misselijk bent. Maar zwangere vrouwen zullen wellicht al ondervonden hebben dat je op eender welk moment van de dag misselijk kunt worden. Vooral als je maag leeg is. Meer dan een derde van alle zwangere vrouwen krijgt in het eerste trimester met ochtendmisselijkheid te maken.
Bij sommige vrouwen houdt die misselijkheid zelfs tot het einde van de zwangerschap aan. Meestal blijft het gelukkig bij gewone misselijkheid waarbij je moet overgeven, je je ellendig voelt en hoofdpijn kunt hebben. In uitzonderlijke gevallen kunnen vrouwen door de misselijkheid niets meer eten, hebben ze ontzettend veel dorst, verliezen ze veel gewicht en hebben ze een verhoogde ademhaling en hartslag. In die gevallen moet de vrouw onmiddellijk naar het ziekenhuis om zichzelf en het kind niet in gevaar te brengen.
Niemand kon tot nu toe exact bepalen waar die ochtendmisselijkheid vandaan komt. Men vermoedt dat het zwangerschapshormoon HCG er voor een deel verantwoordelijk voor is. Maar het kan ook komen door de stretchbewegingen die de baarmoeder maakt of door verhoogde zuren in de maag wanneer je niets of het verkeerde voedsel eet. Emotionele factoren hebben ook hun invloed op ochtendmisselijkheid. Tijdens de eerste zwangerschap ervaar je die misselijkheid waarschijnlijk erger dan bij een latere zwangerschap. Ook al omdat je dan weet wat je te wachten staat en hoe je het kunt beperken.
Zwangere vrouwen zullen dit graag horen: het is inderdaad mogelijk om met enkele trucjes je misselijkheid te voorkomen of te beperken:
– Doe vooral ’s morgens alles rustig en overhaast niets.
– Eet iets wanneer je opstaat (een cracker bijvoorbeeld) want je wordt vaak misselijk omdat je maag leeg en je bloedsuikerspiegel te laag is.
– In plaats van 3 zware eet je beter 4 tot 6 lichte maaltijden per dag. Door de lange pauzes tussen twee maaltijden kun je misselijk worden, maar ook door te veel ineens te eten.
– Vermijd de geur en de smaak van voedsel waarvan je misselijk wordt.
– Eet vlak voor je gaat slapen nog een proteïnerijke maaltijd.
– Probeer stressvolle situaties te vermijden, zowel thuis als op het werk.
– Crackers en beschuiten verminderen de misselijkheid.
– Drink voldoende (water, kruidenthee of fruitsap) zeker als je regelmatig moet overgeven.
– Slaap en rust voldoende uit.
Als bovenstaande methodes je geen stap vooruit helpen, kan je arts je op medicatie gebaseerde behandelingen voorschrijven. Begin tijdens je zwangerschap nooit zomaar iets te nemen maar vraag altijd eerst raad aan je dokter of gynaecoloog.
misselijk, ochtendmisselijkheid, zwanger, zwangerschap Zonder iedereen over dezelfde kam te scheren, dromen de meeste mensen wel van een gezinnetje. Een lieve partner en één – of meerdere – klein(e) wonder(tjes) van jullie beiden. Maar soms loopt het daar vast. Soms speelt Moeder Natuur je parten en hebben jullie moeite om kinderen te krijgen.
Veel mensen kampen met een vruchtbaarheidsprobleem. Men spreekt van een vruchtbaarheidsprobleem als je na een jaar, zonder anticonceptie te gebruiken en seksueel actief te zijn, nog steeds niet zwanger bent. Maak je niet meteen zorgen als je niet zwanger bent, want dat betekent niet dat je nooit kinderen zult krijgen.
In sommige gevallen moet een koppel bijvoorbeeld gewoon exact te weten komen wanneer de vrouw vruchtbaar is. Als ze daar rekening mee houdt, kan het al zijn dat ze binnen een bepaalde tijd wel zwanger geraakt.
Je bent in ieder geval niet de enige die met het probleem kampt. Zo’n 25% van alle koppels krijgen vroeg of laat met vruchtbaarheidsproblemen te maken.
Vruchtbaarheid hangt samen met je leeftijd. Hoe ouder je bent, hoe minder vruchtbaar je wordt. In ongeveer 40% van alle gevallen is het de man die onvruchtbaar is. Toch gaat het meestal om een combinatie van verschillende factoren bij man en vrouw. Wanneer je denkt onvruchtbaar te zijn, bespreek het dan gerust met je arts of gynaecoloog. Zoals al eerder opgemerkt, ben je niet de eerste die vruchtbaarheidsproblemen heeft. Hieronder vind je een aantal zaken die je met je arts kan overlopen om na te gaan of je wel degelijk onvruchtbaar bent:
– Voor veel koppels is het vooral de timing die hen parten speelt. Je kunt uitrekenen wanneer het voor jou het beste moment is om te vrijen zodat het eitje bevrucht kan worden.
– Kwalitatief goed sperma is verder ook van belang. De man kan zich laten onderzoeken indien nodig.
– Ga eens na of je als vrouw een onregelmatige ovulatie hebt.
– Soms kan het zijn dat de baarmoeder niet geschikt is om er een eitje in te laten nestelen en het te laten groeien.
– Laat ook het baarmoederslijmvlies nakijken. Het zou kunnen dat de samenstelling ervan zaadcellen tegenhoudt waardoor het eitje niet bevrucht kan worden.
– In sommige gevallen produceert de vrouw onvoldoende of afwijkend progesteron in de 14 dagen na de eisprong. Dat hormoon noemt men ook wel het zwangerschapshormoon en is nodig voor de bevruchting.
– Een minder goede gezondheid van (een van) de partners kan ook meespelen. Laat je eens volledig checken op ziektes.
onvruchtbaar, vruchtbaarheid, zwanger, zwangerschap