Alvleesklierkanker is een veel voorkomende vorm van kanker en manifesteert zich voornamelijk bij personen ouder dan 65 jaar. Het is zeer ongebruikelijk dat mensen jonger dan 45 jaar met deze ziekte geconfronteerd worden.
De alvleesklier zorgt voor de productie van hormonen, waaronder insuline. Deze hormonen helpen bij het verteren van ons voedsel maar ook bij de opname van glucose.
Het is soms moeilijk om een diagnose te stellen aangezien de symptomen vaak slechts vaag aanwezig zijn of zelfs helemaal niet. Patiënten zitten dan ook vaak al in een gevorderd stadium van de ziekte vooraleer de symptomen kunnen worden vastgesteld.
Mogelijke symptomen zijn:
– Buikpijn
– Verminderde eetlust
– Misselijkheid
– Gewichtsverlies
– Rugpijn
Het risico op alvleesklierkanker wordt verhoogd wanneer de patiënt:
– rookt
– enorm vetrijk eet
– regelmatig met metalen of chemicaliën in aanraking komt
– van Afro-Amerikaanse afkomst is
Alvleesklierkanker kan behandeld worden op verschillende manieren: door middel van operatie, chemotherapie, bestraling of een combinatie van de voorgaande.
Er wordt voor chemotherapie of bestraling geopteerd wanneer de tumor niet chirurgisch kan verwijderd worden.
alvleesklier, alvleesklierkanker, kanker Zenuwen zijn de uiteinden van de hersenen en het ruggenmerg en lopen doorheen heel ons lichaam. Zo zorgen de zenuwen in ons lichaam ervoor dat onze spieren zich op- of ontspannen en maken ze het mogelijk dat onze huid aanraking voelt.
Een zenuw kan overal in het lichaam gekneld raken wanneer een bot of een pees op deze zenuw drukt.
Wanneer een zenuw in de onderrug gekneld raakt, wordt de pijn meestal gevoeld tot in de benen. Dit komt doordat de pijn doorheen de hele lengte van de zenuw gevoeld wordt.
Pijnlijke spierkrampen in de onderrug zijn vaak het gevolg van een geknelde zenuw. Soms beperken de symptomen van een geknelde zenuw zich echter enkel tot het gevoelloos worden van bepaalde plaatsen zonder dat er echt pijn wordt ervaren.
Een geknelde zenuw komt meestal voor wanneer een pees of ligament de zenuw in kwestie samenduwt of wanneer de zenuw gekneld raakt tussen een bot en een pees of ligament.
Om de juiste diagnose te stellen, zal de huisarts de medische geschiedenis van de patiënt erbij halen en het lichaam van de patiënt onderzoeken.
Om de exacte oorzaak op te sporen, kan gebruikt gemaakt worden van een CT-scan of röntgenfoto’s.
Behandeling is afhankelijk van zowel de oorzaak alsook de plaats van de geknelde zenuw. Mogelijke behandelingen zijn:
– pijnstillende medicatie
– fysieke behandeling
– operatie
– cortisone behandeling
Het doel van al deze behandelingen is de geknelde zenuw meer ruimte te geven.
geknelde zenuw, zenuwen De pleura is het vlies dat de beide longen en de binnenkant van de borstkast bedekt. Door het gladde, egale oppervlak kunnen de membranen vrij bewegen bij het in- en uitademen.
Pleuritis treedt op wanneer het pleura geïrriteerd geraakt of opgezwollen is. Wanneer er zich tussen deze longvliezen vocht ophoopt, spreekt men van natte pleuritis. Is dit niet het geval noemt men het droge pleuritis.
Pijn in de borststreek is doorgaans een van de eerste en meest duidelijke symptomen. Het kan zowel gaan om een lichte, onaangename pijn als om hevige steken in de borst.
Soms wordt de pijn alleen gevoeld bij het in- en uitademen maar het kan ook gaan om een aanhoudende pijn.
Aangezien inademen pijn veroorzaakt, zal iemand met pleuritis doorgaans kort en snel ademhalen. Aan de kant waar de pijn zich het meeste manifesteert, zullen de spieren in de borst het minst bewegen.
Irritatie van het pleura kan veroorzaakt worden door:
– een virus
– bacteriën
– kanker
– het inademen van asbest – het gebruik van bepaalde medicatie
– bepaalde auto-immuunziekten.
Aangezien de pijn die gepaard gaat met pleuritis vaak duidelijk te beschrijven valt, is het voor de huisarts doorgaans makkelijk om de juiste diagnose te stellen. Hij of zij zal dit doen met behulp van een stethoscoop.
De behandeling van pleuritis hangt af van de oorzaak ervan. Zo kan medicatie voorgeschreven worden indien de pleuritis veroorzaakt werd door bacteriën.
longen, pleuritis Het Münchhausensyndroom is een psychiatrische ziekte waarbij de patiënt zichzelf verwondingen toebrengt of medische hulp zoekt voor fictieve lichamelijke klachten, vermoedelijk om aandacht te krijgen. De patiënt is zich ervan bewust dat hij niet ziek is, maar slaagt erin om artsen zodanig te manipuleren dat ze hem nietsvermoedend behandelen voor een ziekte die hij niet heeft. Münchhausenpatiënten gaan vaak zo overtuigend te werk dat ze al meerdere behandelingen of zelfs operaties hebben ondergaan bij uiteenlopende specialisten voordat ze uiteindelijk door de mand vallen. Het Münchhausensyndroom is erg moeilijk te herkennen en sommige patiënten worden waarschijnlijk nooit ontmaskerd.
De patiënt kan zich aanmelden bij de dokter met lichamelijke of geestelijke symptomen die artsen moeilijk kunnen verifiëren, zoals hoofdpijn of hallucinaties. Vervolgens antwoordt hij geduldig en uitvoerig op de vragen die de arts hem stelt. Münchhausenpatiënten hebben doorgaans een uitgebreide medische kennis en zijn daarom in staat om overtuigend te liegen.
Sommige patiënten verwonden zichzelf om een reden te hebben om naar de dokter te gaan. Vaak laten ze opzettelijk na om wonden en kwetsuren te verzorgen. Zo komt het vaak voor dat patiënten wonden niet ontsmetten of expres in contact brengen met vuil, of dat ze een ontstoken spier of gewricht opzettelijk forceren om de symptomen te versterken.
Veel patiënten richten niet al hun pijlen op hun huisarts, maar laten zich door uiteenlopende specialisten behandelen voor een uitgebreide waaier aan klachten. Sommige patiënten verschuiven hun actieradius na verloop van tijd zelfs naar naburige gemeenten om te voorkomen dat hun dokters argwaan krijgen wanneer ze regelmatig op consult komen. Hierdoor kan het erg lang duren voordat het Münchhausensyndroom aan het licht komt.
Het Münchhausensyndroom is uitzonderlijk moeilijk te herkennen, zeker voor mensen zonder medische achtergrond. De patiënten zijn vaak uitzonderlijk goed in liegen en manipuleren en slagen er zelfs in om ervaren artsen om de tuin te leiden.
Uit onderzoek blijkt dat patiënten opvallend vaak zelf werkzaam zijn in de medische sector en de kennis van hun vakgebied misbruiken om dokters te manipuleren. In de medische wereld is het cliché bekend dat het syndroom voornamelijk zou voorkomen bij vrouwen tussen 20 en 40 jaar die een job hebben in de medische sector en bij ongetrouwde mannen tussen 30 en 50 jaar. Onderzoekers hebben tot nu toe nog geen bewijzen of verklaringen kunnen bieden voor deze hypothese.
Münchhausenpatiënten hebben psychiatrische behandeling nodig. In de praktijk blijkt het heel moeilijk om een patiënt te laten opnemen in de psychiatrie, want velen onder hen weigeren te erkennen dat ze een psychisch probleem hebben. Sommigen verhuizen zelfs na de diagnose om elders ongestoord opnieuw te beginnen.
Münchhausensyndroom Neurofibromatose is een erfelijke aandoening waarbij tumoren ontstaan op het weefsel van de zenuwen. De ziekte kenmerkt zich door afwijkingen aan de huid en aan het beendergestel. Gewoonlijk kunnen artsen al vroeg in de kindertijd de diagnose stellen en zijn de symptomen goed behandelbaar, maar in bepaalde gevallen kunnen er gevaarlijke complicaties optreden. Neurofibromatose kent twee verschillende verschijningsvormen, die men aanduidt als type 1 en type 2.
Het eerste type van neurofibromatose komt het meeste voor. Bij deze aandoening ontstaan er tumoren op de zenuwen of vlak onder of op je huid, die men neurofibromen noemt. Meestal zijn deze tumoren goedaardig en dus geen kankergezwellen, maar ze kunnen wel een risico vormen als ze te groot worden en druk uitoefenen op je organen. In zeldzame gevallen kunnen de neurofibromen wel evolueren naar kankergezwellen.
De eerste symptomen van de ziekte ontwikkelen zich gewoonlijk tijdens je kindertijd. Vooral de neurofibromen en de zogenaamde ‘café au lait-vlekken’ op je huid zijn kenmerkend.
Neurofibromen zien eruit als kleine bobbeltjes onder je huid met het formaat van een erwt. Ze vormen geen risico voor je gezondheid, tenzij ze te groot worden. Je kan de neurofibromen wel laten weghalen als je je stoort aan het uitzicht van de bobbeltjes.
De café au lait-vlekken hebben een lichtbruine kleur en kunnen sterk in grootte variëren. Deze vlekjes zijn ongevaarlijk, net als de vele sproetjes die zich bij patiënten vaak concentreren in de oksels en in de schaamstreek.
Minder vaak voorkomende complicaties zijn:
– vervorming van de beenderen in armen en benen
– scoliose, een aandoening waarbij de ruggengraat scheef groeit
– epileptische aanvallen
– hoge bloeddruk
– problemen met het zicht
– hoofdpijn
– onvermogen om te spreken
Neurofibromatose is erfelijk. Als je zelf patiënt bent, is er een kans van 50 procent dat je kinderen de ziekte zullen erven. Toch kan neurofibromatose ook voorkomen in families waarin niemand aan de ziekte lijdt: in ongeveer de helft van de gevallen wordt de aandoening veroorzaakt door genetische mutatie.
De neurofibromen en café au lait-vlekken zijn ongevaarlijk en hoeven dus niet behandeld te worden. Houd de neurofibromen wel goed in de gaten: als je de indruk krijgt dat ze snel groeien, moet je je huisarts raadplegen.
Ook de meer ernstige complicaties hoeven geen onoverkomelijk struikelblok te zijn. Als je last krijgt van vervorming van je beenderen of van gezichtsproblemen, dan is de kans groot dat behandeling door een specialist leidt tot een grote verbetering.
Neurofibromatose van het tweede type is erg zeldzaam. Bij deze aandoening komen er voornamelijk tumoren voor in de zenuwen van de oren en eventueel ook in de hersenen en in de ruggengraat. Gehoorproblemen en evenwichtsstoornissen zijn de voornaamste symptomen. Waarschijnlijk zal een chirurg je gehoorzenuw operatief moeten verwijderen, maar dit is een hachelijke onderneming waaraan je blijvende doofheid kan overhouden.
neurofibromatose, tumoren, zenuwen Tijdens de puberteit maken jongens een verandering in hun stem mee. Dit is een proces van een aantal maanden waarin je stem lager gaat klinken. Je moet nog wennen aan de lichamelijke veranderingen die aan de basis liggen van dit fenomeen en zal soms moeite hebben om je stem onder controle te houden. Dit is volkomen normaal en alle jongens krijgen hier op een gegeven moment last van. Maar niet getreurd: na een aantal maanden zal je stem stabiel worden en hoef je niet meer bang te zijn voor vreemde geluiden als je je mond opendoet.
Waarschijnlijk zal je stemverandering ergens tussen je 11de en je 14de verjaardag plaatsvinden. Als je je groeispurt al hebt gehad, is de kans groot dat je snel veranderingen aan je stem zal gaan merken. Bij sommige jongens duurt dit proces een paar maanden, anderen zijn er na een aantal weken al vanaf.
Tijdens de puberteit groeit en verandert je lichaam heel snel. Ook je strottenhoofd zal gaan groeien en je stembanden groeien mee. Je strottenhoofd is het orgaan in je hals waarmee je geluid maakt. In het strottenhoofd liggen je stembanden, die gaan trillen als je longen lucht uitstoten. Dankzij deze trilling maak je geluid als je spreekt. Naarmate je stembanden langer en dikker worden, zullen ze langzamer gaan trillen en zal je stemgeluid dieper gaan klinken.
Bovendien groeien de beenderen in je gezicht en worden de holtes in je neus, je keel en je sinussen groter. Hierdoor ontstaat er een grotere ‘klankkast’ voor je stem, wat de verlaging van je stemgeluid versterkt.
Meisjes maken trouwens een soortgelijk proces mee, maar hun strottenhoofd groeit minder sterk dan dat van jongens. Hun stem gaat daarom ook maar een paar tonen omlaag, wat een haast onhoorbaar verschil is.
Je stembanden groeien snel en je krijgt de tijd niet om aan je veranderende stem te wennen. Daarom zal je soms piepende geluiden maken als je probeert te spreken of lukt het zelfs helemaal niet om geluid te maken. Maak je geen zorgen, dit is een volkomen normaal verschijnsel. Alle jongens maken dit vervelende probleem vroeg of laat mee.
jongens, puberteit, stem, stemverandering De eerste tandjes van je baby zullen zich waarschijnlijk beginnen te ontwikkelen vanaf de leeftijd van drie maanden. Sommige baby’s hebben hier geen last van, maar voor andere kindjes is het een pijnlijk proces. Als ouder kan je uit het gedrag van je baby opmaken of hij pijn heeft aan zijn doorkomende tandjes en kan je hem helpen om de pijn te verzachten.
Gewoonlijk komen de eerste tandjes door als je baby tussen vier en zeven maanden oud is en is het melkgebit compleet op de leeftijd van drie jaar. Sommige baby’s worden geboren met één of twee tandjes of ontwikkelen een tand in de eerste weken na de geboorte, maar dit is heel zeldzaam. Als het tandje in dit geval niet los zit en dus geen gevaar vormt voor verstikking, kan het geen kwaad. Ook het andere uiterste is uitzonderlijk: als het melkgebit van je kindje nog lang niet compleet is op zijn derde verjaardag, raadpleeg dan je huisarts.
Sommige baby’s lijken niks te merken van hun doorkomende tandjes, terwijl andere kindjes er duidelijk last van hebben. Baby’s die pijn hebben bij de ontwikkeling van hun tandjes, kan je vaak herkennen aan hun gedrag:
– Ze zijn huileriger en sneller moe en geprikkeld.
– Ze kwijlen meer.
– Ze willen steeds in voorwerpen bijten en stoppen hun handjes in de mond.
– Ze slapen en eten minder goed.
Ook bepaalde lichamelijke symptomen komen veel voor en kunnen een aanwijzing zijn:
– licht verhoogde temperatuur
– minder stevige stoelgang
– gezwollen tandvlees
– rode wangetjes
Opgelet: lichte temperatuursverhoging en plattere stoelgang zijn normale symptomen bij het doorkomen van de tandjes, maar koorts en diarree zijn dat niet. Ga zeker met je baby naar de dokter wanneer hij ziek is, want je kindje is meer vatbaar voor infecties in de periode waarin zijn tandjes zich ontwikkelen.
Ook voor jou als ouder is het niet aangenaam als je baby snel huilt en prikkelbaar is. Je zal geduldig moeten wachten tot de pijnlijke tandjes doorgekomen zijn, maar er bestaan wel trucjes om de pijn voor je baby te verlichten.
– Geef hem bijvoorbeeld een zachte bijtring die je hebt laten afkoelen in de koelkast. De kou en de druk hebben namelijk een licht verdovend effect op de pijn en zo zal je kindje rustiger worden. Vermijd types bijtringen met vloeistof in de kern, want deze kunnen gevaarlijk zijn als er een lek in de buitenkant ontstaat. Laat de bijtring ook steeds koud worden in de koelkast en niet in de diepvriezer.
– Je kan ook zachtjes met een schone vinger over het tandvlees van je baby wrijven.
– Veeg zo veel mogelijk kwijl weg van het gezichtje van je baby met een schone doek om jeukende uitslag te voorkomen.
baby, eerste tandjes, tanden Een heupfractuur is de situatie waarbij er een breuk is in het bovenbeen of het bijbeen. Het gewricht in de heup bestaat, net zoals al de andere gewrichten, uit een kop en een kom. De kop van de heup gaat over in de hals, die ook wel de collum wordt genoemd. Het is net in deze hals waar de breuk zich doorgaans zal bevinden. Deze breuk bevindt zich vlak bij het dijbeen en de juiste plaats waar de breuk zich bevindt is belangrijk voor de toegepaste operatietechniek.
Een gebroken heup kan bij iedereen voorkomen, maar toch zijn het vooral de oudere mensen die hier extra gevoelig voor zijn. De beenderen van deze mensen zijn namelijk niet meer zo stevig door het verlies aan calcium en bij een eventuele valpartij zal er dus al vaak een breuk optreden. Bovendien zijn oudere vrouwen gevoeliger dan mannen, omdat de botdichtheid bij hen veel sneller afneemt. Bij jongere mensen zal een breuk dan ook alleen voorkomen na een ernstig trauma, zoals een ongeval met de auto of een sportblessure.
De symptomen van een gebroken heup zijn vrij duidelijk: ernstige pijn aan de heup of de lies, zwelling in de heupstreek en de onmogelijkheid om het been waarin de breuk zich bevindt te belasten. Bovendien zal het been met de breuk korter zijn en meer gedraaid. Een diagnose van de breuk zal simpel vast te stellen zijn op basis van röntgenfoto’s en een lichamelijk onderzoek.
Een operatie zal doorgaans de beste manier zijn om de fractuur te behandelen. Zoals eerder gezegd hangt de gebruikte operatietechniek af van het gedeelte dat gebroken is, maar ook van de ernst van de breuk en de leeftijd van de patiënt. Moest een operatie niet mogelijk zijn, dan kan de patiënt in tractie worden gelegd, wat inhoudt dat het been wordt gefixeerd met een gewicht. De verschillende operatiemogelijkheden zijn het aanbrengen van een dynamische heupschroef of een dynamische condylaire schroef, een heupprothese tussen de kop en de hals, intramedulaire heupschroeven of een nagel in de vorm van de Griekse letter gamma.
De patiënt zal nadien moeten revalideren onder begeleiding van een fysiotherapeut. Belasting van het been moet bovendien tijdens een bepaalde periode worden vermeden. Er kunnen na de operatie echter ook complicaties optreden, zoals luxatie, waarbij de heup uit de kom schiet, bloedingen of infecties. Bovendien zijn slechts een beperkt deel van de patiënten na de operatie weer even mobiel als voor de heupfractuur.
Er bestaan echter ook mogelijkheden om een heupfractuur te voorkomen. Een gezonde voeding is belangrijk om uw botten in een goede conditie te houden. Daarom moet er voeding worden gegeten die voldoende calcium en vitamine D bevat. Bovendien is een goede lichaamsbeweging ook goed om uw botten sterker te maken. Roken kan je best ook vermijden, want hierdoor zal de botdichtheid afnemen. Oudere mensen kunnen best ook maatregelen nemen waardoor de kans op vallen wordt beperkt.
breuk, fractuur, heup, heupfractuur Hoofdpijn tijdens seks lijkt een grap te zijn, maar toch komt het vaak voor bij mensen. Deze hoofdpijn komt in sommige gevallen voor tijdens de seks en in andere gevallen dan weer niet. Bovendien kan zelfs masturbatie de hoofdpijn al veroorzaken.
De redenen hiervoor zijn vrij uiteenlopend, want er zijn ook verschillende soorten hoofdpijnen. Er kan in de eerste plaats bij het orgasme een plotse pijn optreden. Dit wordt veroorzaakt door de samentrekking van bepaalde bloedvaten in de hersenen en het is gelijkaardig aan migraine. De mensen bij wie dit voorkomt hebben doorgaans ook last van migraine. Na een uur zal de hoofdpijn doorgaans zijn weggetrokken en de pijn kan kloppend, aanhoudend of stekend zijn.
Bij migrainelijders kunnen seksuele prikkelingen dus een soort trigger zijn voor een migraineaanval. De hoofdpijn zal na de seks optreden en zal identiek zijn aan een gewone migraine.
Minder voorkomend is de hoofdpijn die zal optreden als de seksuele spanning groter wordt bij een persoon. Dit wordt veroorzaakt door samentrekking van de nekspieren. Deze persoon zal dan een aanhoudend gevoel van krampen hebben aan de achterkant van het hoofd.
De meeste personen hebben bovendien een combinatie van deze hoofdpijn. Hun hoofdpijn zal dus toenemen bij seksuele opwinding en zal zeer krachtig zijn bij een orgasme. Hoofdpijn kan bovendien ook optreden als een bijwerking van de pillen voor de behandeling van erectiestoornissen.
Deze hoofdpijn kan bij iedereen voorkomen, maar toch zijn de personen rond de leeftijd van 20 en de leeftijdscategorie 35-45 er meer vatbaar voor. Mensen die vaker last hebben van migraine kunnen ook eerder hoofdpijn voelen tijdens seks. Het komt ook vaker voor bij mannen dan bij vrouwen. Er is ook een onderscheid tussen wanneer het juist voorkomt. Zo zal het bij mannen eerder vorkomen bij een orgasme, terwijl het bij vrouwen eerder bij masturbatie voorkomt.
De personen die hoofdpijn voelen tijdens seks merken ook dat ze er meer vatbaar voor zijn als ze moe zijn of onder stress staan. Men kan dus best seks vermijden in deze gevallen. Verschillende keren achter elkaar stress kan men best ook vermijden, net zoals een oncomfortabele positie. Een slechte conditie, hoge bloeddruk en overgewicht moet men ook trachten te voorkomen. Men kan ook best de seksuele opwinding gestaag opbouwen. De personen die hoofdpijn voelen aan de achterkant van de kant kunnen de hoofdpijn bovendien voorkomen door hun nekspieren te trainen en beter te ontspannen.
Als je zeer zware hoofdpijn hebt kan je best je dokter raadplegen om te controleren of er geen andere reden is die de hoofdpijn veroorzaakt. Een hersenscan zal uitsluitsel geven en bovendien kan de dokter ook helpen door medicatie voor te schrijven die hoofdpijn kan voorkomen.
hoofdpijn, seks Hepatitis A is een leverontsteking die wordt veroorzaakt door een virus, namelijk het hepatitis A-virus (HAV). Er zijn nog andere vormen van hepatitis, maar hepatitis A is de meest verspreide. In de meeste gevallen gaat de ontsteking vanzelf weg en zal het dus ook niet leiden tot langdurige leverproblemen. Bij kleuters zal de ontsteking doorgaans niet worden opgemerkt, terwijl dit bij kinderen vanaf vijf jaar in de helft van de gevallen wel gebeurt. Bij volwassen personen wordt de ontsteking in 80% van de gevallen opgemerkt.
Het virus is vrij vlot overdraagbaar. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren doordat een besmette persoon zijn handen niet goed heeft gewassen nadat hij naar de toilet is gegaan. Daarom is hygiëne in de horeca ook extra belangrijk, want een besmette ober of kok kan al gauw een heel restaurant besmetten. Het virus kan zo ook in kinderdagverblijven worden verspreid, als oppassers hun handen niet wassen na het verversen van een luier. Er zijn ook bepaalde risicofactoren op dit vlak, zoals bijvoorbeeld rauw of onderkookt voedsel eten. In landen waar hepatitis A nogal vaak voorkomt kan men dus best vermijden dit voedsel te eten.
Na de besmetting kan het 2 tot 7 weken duren vooraleer je symptomen zal beginnen te merken. Deze symptomen zullen vaak twee maanden duren. De meest voorkomende symptomen zijn een zeer moe gevoel hebben, een ziek gevoel in de buik, geen eetlust, ongewild gewichtsverlies, koorts, spierpijn en pijn in de lever. Deze symptomen komen echter bij al de hepatitisvormen voor, zodat alleen een bloedtest kan uitwijzen of er hepatitis A aanwezig is. Het is dan ook belangrijk om bij eventuele symptomen meteen contact op te nemen met je arts.
Bij sommige personen, vooral oudere mensen, kan een besmetting ook leiden tot geelzucht. Dit kan dan weer leiden tot een donkere urine en stoelgang.
Bij het merken van symptomen kan je dus best zo snel mogelijk naar je dokter gaan. Deze zal dan eerst vragen stellen over waar je de laatste tijd hebt gegeten en waar je naar toe bent geweest. Als je dokter denkt dat er hepatitis A aanwezig is, zal hij zeker overgaan tot een bloedtest. Op deze manier kan er ook worden vastgesteld of je lever is ontstoken en of je antilichamen ontwikkelt tegen het virus. Als dit het geval is, ben je besmet met hepatitis A.
In de meeste gevallen zal het virus vanzelf weggaan. Het zal sneller weggaan als je veel water drinkt en gezond eet. Bovendien leidt een besmetting niet tot langdurige ziektes of schade aan de lever. Na een tweetal maanden zal een besmette persoon terug gezond zijn. Het is ook belangrijk dat je energie spaart en je dus bezig zal moeten houden met minder activiteiten.
Je kan echter wel maar één keer besmet worden met hepatitis A, omdat je lichaam zich dan zal verdedigen tegen een besmetting. Bovendien kan het ook voorkomen worden door een tijdige vaccinatie.
hepatitis A, leverontsteking