goed gezond

Bloed bestaat uit:

– Plasma. Plasma is het meest aanwezig in bloed. 95% van het plasma bestaat uit water. Verder bestaat het uit proteïnes, hormonen, antilichamen en voedingsstoffen.
– Rode bloedcellen. 40% van het bloed bestaat uit rode bloedcellen. Het bloed kleurt rood door de hemoglobine in de rode bloedcellen. Rode bloedcellen worden aangemaakt en afgebroken in het beenmerg. De taak van de rode bloedcellen is zuurstof brengen van de longen naar de rest van het lichaam.
– Witte bloedcellen. Slechts 1% van het bloed bestaat uit witte bloedcellen. Die zijn goed voor infecties en aanvallen van bacteriën en virussen te voorkomen. Witte bloedcellen leven zeer kort: slechts enkele dagen tot maximum een week. Als je een infectie in het lichaam hebben zullen er meer witte bloedcellen aanwezig zijn in je bloed.
– Bloedplaatjes. 5 tot 7% van het bloed bestaat uit bloedplaatjes. Die zorgen ervoor dat je bloed stolt als je een snee hebt.

Wat zijn bloedtypes?

Bloedtypes zijn de types van bloed die afhankelijk van persoon tot persoon verschillen. Als je een verkeerde bloedtransfusie toegediend krijgt zullen je rode bloedcellen klonteren. Daarom wordt ook bij een zwangere vrouw steeds een bloedtest gedaan om te voorkomen dat er een strijd ontstaat tussen het bloed van de baby en het bloed van de moeder.

Rode bloedcellen hebben proteïnen op hun oppervlakte. Die worden ook antigenen genoemd. Het plasma in het bloed heeft antilichamen die bepaalde antigenen aanvallen. Afhankelijk van de antigenen in de rode bloedcellen zal je een bloedgroep hebben:

– Bloedgroep A heeft A antigenen op de rode bloedcellen en B antilichamen op het plasma
– Bloedgroep B heeft B antigenen op de rode bloedcellen en A antilichamen op het plasma
– Bloedgroep AB heeft A en B antigenen op de rode bloedcellen en geen antilichamen op het plasma
– Bloedgroep O heeft geen antigenen op de rode bloedcellen en A en B antilichamen op het plasma
– Rhesus + heeft rhesus antigenen op de rode bloedcellen
– Rhesus – heeft geen rhesus antigenen op de rode bloedcellen

Zo ontstaan de bloedgroepen: A+, A-, B+, B-, AB+, AB-, O+, O-.

Hoe wordt bloed aangemaakt?

Het bloed wordt aangemaakt in het beenmerg als je een goede voedingsgewoonte hebt en veel vitaminen inneemt. Via stamcellen in het beenmerg wordt het bloed aangemaakt.

Enkele weetjes

– Als je weinig rode bloedcellen hebt zullen je nieren een hormoon aanmaken dat ervoor zorgt dat je beenmerg rode bloedcellen maakt.
– Je bloed stolt doordat bloedplaatjes samenkomen op de snee en plakkerig worden.
– Je bloeddruk is niet enkel afhankelijk van hoe snel je hart pompt, maar ook van hoe smal je slagaders zijn.

Een klap tegen je hoofd kan veel uiteenlopende gevolgen hebben en het is niet altijd gemakkelijk om de ernst van je toestand te beoordelen. Je hersenen kunnen na een hoofdtrauma zwaar beschadigd zijn zonder dat je er zelf iets van merkt. Daarom is het belangrijk om na een hoofdtrauma goed bij te houden welke klachten je ondervindt. Op deze manier kan je zelf beoordelen wat voor soort verzorging je nodig hebt. Misschien volstaat het om jezelf te verzorgen, maar in sommige gevallen is het noodzakelijk om een dokter te contacteren.

Ook als je getuige bent van een ongeval waarbij iemand ernstig gewond raakt aan het hoofd, moet je kunnen inschatten op welke manier je hulp kan bieden. Mogelijk kan je de gewonde zelf vervoeren naar de spoedgevallenafdeling van het ziekenhuis, maar in sommige zeer ernstige gevallen moet je de eerste hulp overlaten aan de hulpdiensten.

Hoe ontstaan gevaarlijke situaties?

Je kan er ernstig aan toe zijn als een ongeval leidt tot een schedelbreuk, een hersenbloeding of een hersenschudding. In deze gevallen zal je meteen na het ongeval of in de uren die erop volgen symptomen ontwikkelen die erop wijzen dat je medische hulp moet zoeken.

Hoe beoordeel je je eigen toestand?

Als je geen andere klachten ervaart dan matige hoofdpijn en misselijkheid die niet erger wordt, dan volstaat het om thuis uit te rusten en geen zware inspanningen te verrichten tot de pijn of de misselijkheid voorbij is.

In de volgende gevallen moet je een arts raadplegen:

– Je bent ouder dan zestig jaar.
– Je hebt al meerdere beroertes gehad.
– Je hebt aanhoudende hoofdpijn.
– Je hebt last van oorsuizingen of je gehoor vermindert.
– Je hoofdwond is vuil
– Je hoofdwond is rood, gezwollen of uitermate gevoelig voor aanraking.

Het is altijd belangrijk om je toestand aandachtig op te volgen, want bij hersenschade is het mogelijk dat de symptomen pas vanaf een aantal uren na de klap optreden. Contacteer je huisarts als je last hebt van concentratieproblemen, slaapstoornissen of angstaanvallen.

Wat moet je doen als iemand anders ernstig gewond is aan zijn hoofd?

Wanneer moet je de hulpdiensten waarschuwen?

Bel onmiddellijk de hulpdiensten als de gewonde één of meerdere van de volgende symptomen vertoont:

– bewusteloosheid die langer dan een minuut aanhoudt
– ademhalingsproblemen
– zware bloeding uit een wond of bloeding uit de oren of de neus
– overdadig zweten
– koud aanvoelende of grauw of bleek ogende huid
– onvermogen om te spreken
– ononderbroken of zeer krachtig overgeven

Terwijl je wacht op de hulpverleners, moet je het slachtoffer zo min mogelijk verplaatsen en mag je de wond niet aanraken. Dien de eerste zorgen toe als je daartoe opgeleid bent.

Wanneer mag je de gewonde zelf naar het ziekenhuis brengen?

Je kan een slachtoffer van een ongeval met hoofdletsel zelf naar het ziekenhuis brengen in de volgende situaties:

– het slachtoffer is (mogelijk) onder invloed van alcohol of drugs
– het slachtoffer lijdt aan geheugenverlies
– het slachtoffer ziet wazig of hoort slecht
– je ziet bloeduitstortingen rond de ogen of achter de oren
– het slachtoffer is jonger dan twaalf weken

Wanneer mag je het slachtoffer zelf verzorgen?

Bij kleine hoofdwonden volstaat het om het bloeden te stelpen met een schone doek en de wond vervolgens te ontsmetten en af te dekken met een steriel verband.

Als je een ongelukkige val maakt of je hoofd hard stoot, kan je een hersenschudding hebben. Je schedel krijgt een harde klap en de impact van de botsing verstoort de werking van je hersencellen, waardoor je hersenfuncties tijdelijk onderbroken worden. Waarschijnlijk verlies je even het bewustzijn. Wanneer je bijkomt, kan je uiteenlopende symptomen ervaren. In sommige gevallen moet je een arts raadplegen. Mogelijk ondervind je blijvende schade na een hersenschudding.

Wat zijn de symptomen van een hersenschudding?

Een hersenschudding gaat vaak gepaard met tijdelijke bewusteloosheid. Wanneer je bijkomt, herinner je je waarschijnlijk weinig of niets over het ongeval en over je bezigheden op het moment dat eraan voorafging. Tijdelijk geheugenverlies is een normaal gevolg van een hersenschudding, maar je moet wel medische hulp zoeken wanneer je bijkomende geheugenproblemen opmerkt.

Veel mensen hebben na een hersenschudding last van minder ernstige symptomen, zoals hoofdpijn, misselijkheid of wazig zicht. In de meeste gevallen verdwijnen deze klachten vanzelf na een aantal dagen of weken.

Wat moet je doen na een hersenschudding?

Wanneer een kind een hersenschudding heeft of wanneer een volwassene langer dan een paar minuten bewusteloos is na een hersenschudding, moet hij zich laten onderzoeken door zijn huisarts. De arts zal zijn toestand dan beoordelen en eventueel beslissen om hem te laten opnemen in het ziekenhuis voor observatie, gewoonlijk voor een periode van vierentwintig uur.

Toch is het niet altijd nodig om naar de dokter te gaan na een hersenschudding. Als je snel opnieuw bij bewustzijn bent en geen ernstige klachten ondervindt, volstaat het om je lichaam en je hersenen rust te gunnen. Concreet betekent dat: geen zware lichamelijke arbeid verrichten, zo veel mogelijk uitrusten en afzien van activiteiten die de hersenen prikkelen, zoals lezen. Artsen raden aan om je door iemand anders te laten observeren als je ervoor kiest om thuis te herstellen. Vraag een familielid of vriend om je de eerste vierentwintig uur na de klap elk uur een simpele persoonlijke vraag te stellen, zoals ‘Wat is je naam?’ of ‘Wat is je adres?’.  Als blijkt dat je niet kan antwoorden op de vraag, moet hij meteen contact opnemen met je huisarts.

Als je thuis herstelt van een hersenschudding, moet je een arts raadplegen in de volgende gevallen:
– Je voelt je aanhoudend slaperig.
– Je geeft over.
– Je ondervindt geheugenproblemen.
– Je wordt plots onwel.
– Je hebt een epileptische aanval.
– Je kan je niet concentreren op gesprekken.

Je herstelperiode is afgelopen. Wat nu?

De meeste mensen herstellen volledig na een hersenschudding, maar sommigen ondervinden blijvende schade. Meestal gaat het om concentratiemoeilijkheden, geheugenverlies of evenwichtsproblemen.

Over het algemeen is het risico op aanhoudende klachten kleiner als je voldoende rust neemt na een hersenschudding en als je verdere hoofdtrauma’s vermijdt. Daarom is het aangewezen om voorzichtig te zijn bij het sporten en een helm te dragen op de fiets.

Tijdens de zwangerschap hebben veel vrouwen last van merkwaardige eetbuien. Sommige zwangere vrouwen beschrijven bijvoorbeeld een onweerstaanbare drang naar voedingsmiddelen die ze nooit bijzonder lekker hebben gevonden. Anderen voelen dan weer hun maag omkeren wanneer ze het tussendoortje zien dat hen nog deed watertanden voor hun zwangerschap.  Veel vrouwen hebben tijdens de zwangerschap ook opmerkelijk meer trek in calorierijk voedsel, zoals vette snacks.

Overkomt dit jou ook? Maak je dan geen zorgen, dergelijke eetbuien zijn niet meer dan onschuldige gevolgen van hormonale veranderingen tijdens de zwangerschap. Bovendien zijn ze volkomen onschadelijk voor jezelf en voor je baby als je er verstandig mee omgaat.

Waar komen je eetbuien vandaan?

De wetenschap heeft nog geen algemeen aanvaarde verklaring kunnen bieden voor eetbuien tijdens de zwangerschap, maar de volgende theorieën zijn alom bekend:

– Hormonale veranderingen beïnvloeden je smaak- en reukzin, waardoor je voorkeuren inzake voeding veranderen.
– Je lichaam probeert te voldoen aan je verhoogde behoefte aan calorieën en stimuleert daarom je eetlust.
– Je lichaam stuurt je in de richting van een bepaald voedingsmiddel vanwege een tekort aan specifieke voedingsstoffen. Volgens deze theorie zou een onstilbare honger naar rood vlees bijvoorbeeld een teken zijn van ijzertekort.
– De schommelingen in je hormonenhuishouding maken je emotioneel en onzeker, waardoor je troost zoekt in calorierijke snacks.

Wat kan je eraan doen?

Geef vooral niet te veel toe aan de grillen van je hormonen, want je lichaam heeft elke dag slechts driehonderd extra calorieën nodig tijdens je zwangerschap. Bovendien is het voor jezelf én voor je baby belangrijk om een gezond eetpatroon aan te houden.

Een aantal handige tips om het niet te ver te laten komen:

– Probeer gezond en evenwichtig te eten. Zorg bij elke maaltijd voor een stevige basis van volkorenproducten, zoals bruin brood, zilvervliesrijst of volkoren pasta. Op deze manier neemt je lichaam voldoende goede koolhydraten op, zodat het hongergevoel langer uitblijft.
– Eet regelmatig om je suikerspiegel in evenwicht te houden. Laat telkens twee uur tussen de maaltijd en een gezond tussendoortje
– Beweeg voldoende. Lichaamsbeweging is goed voor je humeur en kan emotionele eetbuien vermijden.
– Ga op zoek naar afleiding. Als je je concentreert op een huishoudelijk klusje of op een telefoongesprek, zal de drang om te snoepen ongemerkt verdwijnen.
– Zoek steun en gezelschap bij je vrienden en familie. Je eetbuien kunnen een gevolg zijn van onzekerheid of eenzaamheid.

Waar moet je voor oppassen?

Over het algemeen zijn eetbuien tijdens de zwangerschap volkomen ongevaarlijk als je niet mateloos toegeeft aan de verleiding, maar je moet toch voorzichtig blijven en goed nadenken over je voeding.

Wees onverbiddelijk en verban voedingsmiddelen die schadelijk kunnen zijn voor je baby:

– rauwe vis en vlees dat niet doorbakken is
– alcohol
– bereidingen met rauw ei, zoals chocolademousse
– kazen op basis van ongepasteuriseerde melk

Ten slotte is het mogelijk dat je een onverklaarbare trek hebt in stoffen die niet eetbaar zijn, zoals aarde of tandpasta. In dit geval moet je contact opnemen met je huisarts. Deze aandoening staat bekend als pica en houdt vermoedelijk verband met ijzertekort.

Wie wordt getroffen door de aangezichtsverlamming van Bell, verliest plots de controle over de spieren in het aangezicht. Gewoonlijk zijn de symptomen van de ziekte alleen zichtbaar in de linker- of rechterhelft van het gezicht, maar in sommige gevallen treedt de aandoening op in het volledige gezicht. Het getroffen deel van het gezicht voelt slap of verstijfd aan en de patiënt slaagt er amper in om zijn gezichtsspieren te bewegen of om zijn mond en ogen te sluiten.

Wetenschappers hebben nog geen zekerheid over de oorzaken van de aangezichtsverlamming van Bell en zijn er bijgevolg nog niet in geslaagd om een doeltreffende behandeling te ontwikkelen. Toch lijkt deze aandoening gevaarlijker dan ze in feite is: de meeste patiënten herstellen volledig binnen enkele maanden met behulp van medicatie.

Waaraan herken je de aangezichtsverlamming van Bell?

De aangezichtsverlamming van Bell kenmerkt zich door een verzwakking of verlamming van één helft van je gezicht of van je volledige gezicht, maar de meeste patiënten ervaren bijkomende klachten.

Voorbeelden van mogelijke complicaties zijn:

– ongecontroleerde bewegingen in je gezicht (bijvoorbeeld onwillekeurig knipogen of
glimlachen)
– kwijlen
– pijn in je gezicht
– veranderende smaakzin
– overgevoeligheid voor geluid
– onvermogen om tranen te vormen of overdadige traanproductie

Wat is de oorzaak van de ziekte?

De verlamming in je gezicht wordt veroorzaakt door een letsel aan je aangezichtszenuw of door een infectie van dezelfde zenuw. De aangezichtszenuw oefent controle uit over de spieren die gezichtsuitdrukkingen vormen. Verder staat deze zenuw ook in voor de waarneming van geluid en voor de werking van je speekselklieren, je traanklieren en de smaakpapillen vooraan op je tong. De werking van de spieren en klieren in je gezicht vermindert dan ook aanzienlijk wanneer je aangezichtszenuw gekwetst, ontstoken of geïnfecteerd is.

Tot zover zijn wetenschappers het eens, maar hun meningen verschillen sterk over de onderliggende oorzaken van de verstoorde werking van de aangezichtszenuw. Toch zijn een aantal theorieën algemeen bekend. Een klap tegen het hoofd zou bijvoorbeeld een letsel aan de aangezichtszenuw kunnen veroorzaken en een infectie zou te wijten kunnen zijn aan bepaalde virussen of bacteriesoorten.

Hoe verloopt de behandeling?

De behandeling van de aangezichtsverlamming van Bell is voornamelijk gericht op het herstel van je aangezichtszenuw door medicatie. Meestal krijg je Prednison voorgeschreven, een geneesmiddel dat de zwelling van de ontstoken aangezichtszenuw moet verminderen. Mogelijk moet je ook antivirale medicijnen innemen.
Gewoonlijk duurt het met behulp van geneesmiddelen een paar dagen tot een paar weken voordat de ontsteking van je aangezichtszenuw genezen is. Vervolgens zal je controle over je gezicht waarschijnlijk terugkeren na drie tot zes maanden. Tijdens deze periode is het belangrijk om je ogen goed te verzorgen met oogdruppels, want je ogen kunnen zichzelf niet meer reinigen door te knipperen.

Over het algemeen stellen artsen dat de meeste patiënten volledig herstellen van de aangezichtsverlamming van Bell binnen zes maanden na het genezen van de aangezichtszenuw. Toch is er nog geen reden tot paniek als je symptomen nog niet verdwenen zijn na zes maanden, want niet alle patiënten herstellen even snel. Vooral bij oudere mensen kan het genezingsproces langer aanslepen. Pas na negen maanden kan je arts beoordelen of je blijvende schade zal ondervinden.

Voor wie in verwachting probeert te geraken, is het handig om te weten wanneer je het meest vruchtbaar bent. Het vruchtbaarst ben je rond je ovulatie of eisprong, maar de grootste kans om zwanger te worden, heb je wanneer je regelmatige seks hebt. Waarom dat zo is, lees je hier.

De ovulatie

Je menstruatiecyclus begint op de eerste dag van je menstruatie en loopt tot je volgende menstruatieperiode. De lengte van de cyclus is voor iedere vrouw verschillend, maar duurt gemiddeld 28 dagen.

Tijdens deze menstruatiecyclus worden er hormonen vrijgegeven die je eierstokken stimuleren. In een van de eierstokken is een eicel opgeslagen dat begint te groeien. Als de eicel rijp is, wordt het afgestoten door de eierstok en ‘springt’ het naar je eileiders. Vandaar dat het ook wel de eisprong genoemd wordt.

De eisprong vindt plaats in het midden van je menstruatiecyclus. Dat varieert van gemiddeld tien tot zestien dagen voor het begin van je volgende cyclus.

Sommige vrouwen herkennen een eisprong door bijvoorbeeld gevoelige borsten, buikpijn, een lichte bloeding of waterige vaginale afscheiding.

Na de ovulatie kan de eicel nog enkele uren bevrucht worden. Dat wil niet zeggen dat je juist op dat moment seks moet hebben om zwanger te kunnen raken. De zaadcellen van de man overleven namelijk meerdere dagen

Er bestaan tests om te berekenen wanneer je ovuleert.

Regelmatige seks

Hoewel je rond je ovulatie het meest vruchtbaar bent, heb je de grootste kans om in verwachting te geraken als je op regelmatige basis seks hebt, dit is zeker elke twee of drie dagen.

Een van de redenen hiervoor is het feit dat het plannen van je seksuele betrekkingen rond je eisprong een zekere vorm van stress kan veroorzaken. En elke vorm van stress, hoe licht ook, heeft een nefast effect op je vruchtbaarheid. Dat werkt ook omgekeerd: als je stress hebt, daalt je libido en zal je dus ook minder vaak zin in seks hebben. Regelmatig vrijen houdt je ontspannen en vergroot je kansen op een zwangerschap.

Bloedtests zijn nodig voor het stellen van verschillende diagnoses. Hoe dit in zijn werk gaat, wordt hier kort belicht.

Hoe verloopt een bloedtest?

Om te beginnen moet even vermeld worden dat er gebruik gemaakt wordt van enerzijds het plasma (het vloeibare gedeelte) en anderzijds van het serum (het vloeibare gedeelte dat overblijft na het stollen van het bloed bij bijvoorbeeld een wonde). Dat laatste kan gebruikt worden in chemische testen en in onderzoek naar de werking van het immuunsysteem. Dan zijn er nog de bloedcellen, die later besproken worden.

Bloed wordt soms afgenomen door een prikje in de vinger, zoals bij onderzoek naar diabetes, maar wordt meestal afgenomen uit een ader.

In de meeste gevallen wordt bloed getrokken uit een ader, en gewoonlijk ter hoogte van de elleboog. Wanneer bloed getrokken wordt uit een ader, gebeurt dat doorgaans uit de pols. Dat kan een stuk ongemakkelijker aanvoelen dan ter hoogte van de elleboog, omdat hier meer zenuwen samenkomen.

Veel mensen hebben moeite met het idee of zicht van naalden en kunnen zich slap voelen. Dat kan verholpen worden door te zitten of te liggen tijdens het bloedprikken. Als je je nog steeds slap voelt, meld dit dan meteen aan de persoon die de test uitvoert.

Wat wordt juist in het bloed onderzocht?

In het bloed vind je drie soorten cellen terug: de rode bloedcellen, de witte bloedcellen en de bloedplaatjes.

– Rode bloedcellen:
Een voorbeeld van testen met rode bloedcellen zijn de hemoglobinetest, wat de concentratie aan hemoglobine (wat zuurstof vervoert in je lichaam) onderzoekt. Een hematocriettest meet het volume dat de rode bloedcellen inneemt in het bloed. Wie bijvoorbeeld relatief weinig rode bloedcellen heeft, zou kunnen lijden aan bloedarmoede. Een hoog aandeel aan rode bloedcellen daarentegen, kan dehydratatie betekenen ten gevolge van bijvoorbeeld diarree of een operatie. Dit zijn uiteraard maar enkele voorbeelden van de tests die ze op bloed uitvoeren, om nog maar te zwijgen van de vele diagnosen die ermee bevestigd of uitgesloten kunnen worden.

– Witte bloedcellen:
Het aantal witte bloedcellen kan een aanwijzing zijn van meerdere aandoeningen. Een hoog aantal kan bijvoorbeeld een symptoom zijn van een bacteriële infectie, kanker, malaria of zelfs stress. Het aantal witte bloedcellen kan dalen door onder andere een defect aan het auto-immuunsysteem of een virale infectie.

– Bloedplaatjes:
Bloedplaatjes vormen de basis van het gestolde bloed dat zich vormt bij een wonde. Een te laag aantal bloedplaatjes kan tot gevolg hebben dat je bloed minder goed stolt, wat gevaarlijke gevolgen kan hebben. Dit kan meerdere oorzaken hebben, variërend van virale infecties tot het ondergaan van chemotherapie.

Een hoog aantal bloedplaatjes maakt je dan weer kwetsbaar voor bloedklonters. Dat kan veroorzaakt worden door bijvoorbeeld leukemie.

Candida is een schimmelinfectie die irritatie en zwelling van de vagina en de vulva veroorzaakt. Het is een vervelende aandoening waar bijna elke vrouw op zijn minst één keer in haar leven kennis mee maakt. Wat meer informatie over deze veelvoorkomende aandoening kan dan ook welkom zijn.

Wat is candida?

Een vaginale schimmelinfectie wordt veroorzaakt door de gist candida albicans, een gist dat op verschillende plaatsen van het lichaam wordt aangetroffen, dus ook in en rond de vagina. Onder normale omstandigheden veroorzaakt dit organisme geen infectie. Maar wanneer er zich veranderingen voordoen in de natuurlijke omgeving kan de gist zodanig uitgroeien dat er gesproken kan worden van een infectie.

Hoe die veranderingen in de vagina nu juist een schimmelinfectie veroorzaken is niet volledig bekend, maar het kan te maken hebben met een verstoord hormonaal evenwicht. De oorzaken hiervoor zijn niet bekend, maar er zijn wel een aantal risicofactoren waarmee je rekening kan houden, zoals het nemen van antibiotica of een gedaalde weerstand.

De meest duidelijke symptomen van een vaginale schimmelinfectie zijn jeuk en branderige pijn in en rond de vagina, een ongewone vaginale afscheiding, een rode huid en schedewand, opgezwollen schaamlippen en pijn bij het vrijen of plassen.

Hoe vaak komt candida voor?

Ongeveer 75 % van de vrouwen zal ooit last hebben van een vaginale schimmelinfectie. Candida komt het vaakst voor bij vrouwen in hun twintiger of dertiger jaren en bij zwangere vrouwen. Meisjes die hun menstruatie nog niet hebben of vrouwen in de menopauze zullen hier minder snel last van hebben.

Waarom sommige vrouwen er vaker last van hebben da andere is onbekend. Wel wordt aangenomen dat vrouwen met diabetes of een beschadigd immuunsysteem een risicogroep vormen.

Behandeling en preventie

Een vaginale schimmelinfectie is makkelijk te behandelen met pillen of zalfjes die je inwendig aanbrengt. Deze medicatie is zonder voorschrift te verkrijgen bij de apotheker. Als je echter niet volledig zeker bent of je met een vaginale schimmelinfectie te maken hebt, is het aangeraden om even een dokter te zien.

Omdat voorkomen altijd beter is dan genezen, kan je het risico op een vaginale schimmelinfectie verminderen met de volgende tips:

– Gebruik liever geen zeep bij het wassen van de vagina.
– Gebruik bij voorkeur maandverband. Als je toch liever tampons gebruikt, wissel ze dan regelmatig.
– Warme, vochtige plaatsen zijn een kweekstal voor schimmels. Je kan dus best katoenen ondergoed dragen, geen te strakke broeken en zwemkledij zo snel mogelijk uitdoen na het zwemmen.
– Ga even na of je wasmiddel niet de boosdoener is van irritaties aan de vagina.
– Gebruik zo min mogelijk suiker.
– Hygiëne is belangrijk, maar overdadige hygiëne is dan weer uit den boze.

Oedeem is het vasthouden van vocht op plaatsen waar het niet thuishoort, een aandoening die bij jong en oud voorkomt.

Wat is oedeem?

Oedeem is het ophopen en vasthouden van vocht op plaatsen waar dit niet hoort, zoals in je enkels, voeten, onderbenen of in de longen.

Oedeem in je voeten of enkels is vrij gemakkelijk zelf te ontdekken. Wanneer je opgezwollen enkels of voeten hebt, kan er sprake zijn van oedeem. De simpele test: druk je vinger met enige kracht in de huid en houd even vast; als er een putje zichtbaar blijft na het weghalen van je vinger, is dit een teken dat je vocht vasthoudt.

Oedeem in de longen kan je uiteraard niet zien. Je kan het wel voelen: symptomen zijn onder andere benauwdheid en kortademigheid, vooral bij inspanningen en wanneer je ligt. Ook het aankomen van enkele kilo’s in slechts een paar dagen, kan een teken zijn dat je oedeem hebt.

Daarnaast is het mogelijk dat je oedeem krijgt in de lymfebanen. Dit is vaak aangeboren of een gevolg van een ongeval of operatie.

De oorzaken

Oedeem kan verschillende oorzaken hebben. Als de bloedvaten in de benen het bloed niet goed afvoeren naar het hart, kan zich vocht ophopen in voeten, enkels en onderbenen. Ook een verminderde pompfunctie van het hart, of lever- en nieraandoeningen kunnen oedeem veroorzaken.

De behandeling en preventie

Om te zorgen dat je de juiste behandeling krijgt, is het noodzakelijk om de oorzaak te kennen. Oedeem is een afwijking die bij allerlei ziektes kan ontstaan. Wie last heeft of gehad heeft van hartfalen, behoort tot de risicogroep. Controleer in zulke gevallen zeker regelmatig je lichaamsgewicht. Als dit snel toeneemt, is het aan te raden om advies aan je huisarts te vragen.

Bij oedeem worden vaak zogenaamde plasmiddelen voorgeschreven. Door deze medicijnen scheiden de nieren meer zout uit. In sommige gevallen kan het dragen van steunkousen of een zwachtel noodzakelijk zijn.

Om het risico te verlagen kan je best zuinig omspringen met zout. Zo houd je minder vocht vast en daalt je bloeddruk. Zorg ook voor genoeg beweging. Bewegen stimuleert de doorbloeding en de spierfunctie in je benen, waardoor het vocht kan verminderen. Ook wisseldouches waarbij je koud en warm afwisselt zijn gezond, zeker na het sporten.

Iedereen heeft wel eens last van maagproblemen. Dit gaat meestal gepaard met een opgeblazen gevoel, misselijkheid, pijn in de maagstreek, zuurbrand,…. Meestal gaat het vanzelf over, maar toch is er vaak sprake van een erger geval, wat kan wijzen op een maagziekte. De meeste van deze ziektes zijn echter ongevaarlijk, maar behandeling is wel noodzakelijk.

Maagziektes

Ziektes in de maag zijn niet ongewoon. De meest frequente gevallen zijn de volgende:

– Dyspepsie: dit wordt ook simpelweg een opgeblazen gevoel genoemd en is de term waarmee men pijn of een ongemakkelijk gevoel in de maagstreek bedoelt. De meeste mensen krijgen hier ooit mee te maken. Het leidt ook vaak tot misselijkheid en braken.
– Maagzuur: een brandend gevoel in de slokdarm. Dit komt bij iedereen wel eens jaarlijks voor en leidt tot een slechte adem, een zure smaak in de mond, oprispingen en braken.
– Maagzweer: dit is een zweer in de maagwand, meestal in de buurt van de dunne darm. Het wordt veroorzaakt door een slecht evenwicht tussen maagzuur en maagslijm. Het zuur zal dan de maagwand aantasten, wat kan leiden tot een maagbloeding. Dit leidt ook tot zuurbranden, overmatig speeksel, oprispingen en een trage stoelgang. Bovendien zal de eetlust weg zijn en zal je ongewild afvallen.
– Oesofagale reflux: hiermee wordt het terugvloeien van maagzuur in de slokdarm bedoeld. Dit kan de slokdarm beschadigen en gaat meestal gepaard met maagzuur, moeite met het slikken en oprispingen na een grotere maaltijd.
– Gastritis: een ontsteking van de maag. De maag zal heel rood zijn en bovendien zullen er zweren in het maagslijmvlies zitten. Het kan veroorzaakt worden door pikante voeding of alcohol, maar ook door een besmetting met een virus. Dit leidt tot pijn in het bovenste deel van de maag. Als bij de buikgriep alleen de maag is aangetast is er ook sprake van gastritis.
– Maagkanker: een laatste ziekte die er kan komen door verschillende oorzaken. Toch zal de vaststelling van maagkanker meestal te laat komen, omdat de maag diep in het lichaam ligt en de tumor dus onzichtbaar zal zijn.

Oorzaken

Maagproblemen kunnen door interne en externe factoren worden veroorzaakt. Interne factoren kunnen een te hoog of te laag zuurgehalte zijn in de maag of een te trage lediging van de maag. Externe factoren zijn echter meestal de oorzaak van maagproblemen. Dit kan variëren tussen stress, een ongezond dieet, overvloedig gebruik van koffie of alcohol, roken en zelfs bepaalde medicatie.

Toch zal er ook steeds naar het type van maagprobleem moeten gekeken worden om de oorzaak ervan vast te stellen.

Behandeling

Bij de meeste maagproblemen is een behandeling dus noodzakelijk. Er zijn specifieke behandeling per ziekte, maar toch zijn er ook meer algemene behandelingsmiddelen. Zo kunnen kleinere maagproblemen verholpen worden door een gezond dieet, het vermijden van stress, een kruidenthee of simpele medicatie. Als de problemen echter niet weggaan kan je best naar de dokter gaan die dan een gepaste behandeling zal uitwerken voor het specifieke probleem.