Longontsteking, ernstige infectie van de longen

Een longontsteking of pneumonie is een ontsteking van de longblaasjes en het omliggende longweefsel. Het kan veroorzaakt worden door bacteriën, virussen en chemische stoffen. Pneumonie is in de meeste gevallen goed te behandelen, maar kan  vaak ook gevaarlijk zijn.

Primaire pneumonie

Primaire pneumonie ontstaat zonder dat er een zichtbare aanleiding voor is. Meestal is er wel sprake van een algeheel verminderde weerstand. Aan een pneumonie die thuis of binnen 72 uur na de opname in een ziekenhuis ontstaat, liggen andere micro-organismen  aan de basis dan een pneumonie die zich openbaart na 72 uur in het ziekenhuis.
Bij een patiënt bij wie na 72 uur in een ziekenhuis longontsteking ontstaat, spreken we van een ziekenhuisinfectie. Er is een kans dat hier resistente ziekenhuisbacteriën de oorzaak zijn. 5% van alle ziekenhuispatiënten wordt getroffen door zo’n longontsteking. Bij patiënten met een sterk verminderde weerstand kan de pneumonie een opportunistische infectie inhouden, een infectie ten gevolge van een verminderde afweer en een verzwakt immuunsysteem.

Secundaire pneumonie

Primaire afwijkingen in de longen of in de luchtwegen gaan soms vooraf aan een longontsteking. Dat is een secundaire pneumonie.  Secundaire pneumonie wordt onder meer veroorzaakt door:

–    Slijmophoping in de luchtwegen bij mensen die niet genoeg doorademen of slijm ophoesten. Kan voorkomen na een operatie of na een periode van bedlegerigheid
–    Vernauwing van de luchtwegen  ten gevolge van onder meer tumorgroei  astma of COPD (rokerslong) of inademing van een vreemd voorwerp.
–    Aangetast luchtwegslijmvlies door virussen of door inwerking van chemische of fysische irritantia (prikkelende stoffen).
–    Longembolie
–    Stuwing in de longvaten door hartfalen.

Verschijnselen

– Koorts, soms hoge koorts voorafgegaan door rillingen.
– Hoesten  en pijn in de borst.
– Opgeven van etterig sputum.
– Kortademigheid en een snelle ademhaling.
– Cyanose of blauwzucht door het wegvallen van een deel van de longen .
– Pijn bij het ademhalen in de borst.
– Koortsuitslag,  komt vooral voor bij een acuut verloop zoals bij de lobaire longontsteking.

Een ernstige pneumonie kan vergezeld gaan van een septische shock, die het gevolg is van een begeleidende bloedvergiftiging (sepsis) waardoor vaatverwijding optreedt.

Diagnose

De diagnose stelt men op basis van:

– Het klinische beeld
Auscultatie en percussie van de borstkas
Thoraxfoto: de ontstekingsreactie staat in contrast met het luchthoudende longweefsel. Op de thoraxfoto kan je duidelijk een lobaire pneumonie of een bronchopneumonie herkennen. Een lobaire pneumonie is  een longkwab (of meerdere longkwabben) die in zijn geheel ontstoken is . Een luchtpijptak met omliggend weefsel is ontstoken. Hoe meer longweefsel ontstoken is , des te acuter het ziektebeeld. Vooral een lobaire pneumonie kan zeer heftig verlopen. Kinderen en bejaarden behoren tot de risicogroepen.
Sputumonderzoek: microscopisch onderzoek van het slijm dat je ophoest. Het sputum moet worden afgenomen voordat de patiënt met antibiotica is begonnen.
Bloedonderzoek: bloed wordt getest op de toename van witte bloedcellen, CRP, een eiwit dat in het bloed aanwezig is tijdens acute ontstekingen. Serologisch onderzoek om aanwezigheid van antistoffen in het bloed aan te tonen (in verband met de diagnostiek legionella, chlamydia en myoplasma). De uitslag volgt pas na een paar weken.
Urineonderzoek: urinesneltest voor legionellabacteriën

Behandeling

Ter behandeling van pneumonie wordt meestal een beroep gedaan op antibiotica. Daarmee begint men meteen na het stellen van de diagnose, ook al is de verwekker nog niet bekend. Daarbij gaat men af op het moment waarop de pneumonie ontstaan is.

Dit bericht is gepost op 20 May 2009 om 1:46 pm uur en is geplaatst in longen en luchtwegen.

Andere interessante artikels: WordPress › Error

There has been a critical error on this website.

Learn more about troubleshooting WordPress.